Zes jaar. Het voelt lang. Vooral als een band als Vampire Weekend, die altijd met verfrissende nieuwe muziek fans én sceptici wist te verrassen, zo lang weg lijkt te zijn. Voor een lange tijd was het dan ook onzeker of de band nog wel bestond. Vooral toen Batmanglij aankondigde de band te verlaten heerste er al snel paniek of de band nog wel overeind kon staan. Maar ondanks dat zijn aandeel van groot belang was voor de band is het altijd zanger en gitarist Ezra Koenig geweest die het hart van de band was. De geestige, slimme zanger met een Paul Simon-esque achtige stem die liedjes schrijft vol met wijsheden en humoristische verwijzingen is een meester in het vertellen van een verhaal.
Op Father of The Bride zoekt Koenig verbinding in allerlei vormen: tussen mens en de aarde, god en de mens, de plekken waar we leven, de huwelijksverbintenis. Op muzikaal gebied is er ruimte voor sublieme string-arrangementen, folk, en maar liefst drie duetten met Haim gitarist en zangeres Danielle Haim. De plaat telt achttien tracks maar voelt aan als een normale langspeler. Enerzijds zweept Vampire Weekend je alle kanten op, maar ze weten ook te rust te pakken. De plaat is subtiel en compact. Het voelt weliswaar meer als een solo-album van de zanger – de afwezigheid van Batmanglij is zeker te horen – maar Father of the Bride is toch echt de terugkeer die we verdienen van Vampire Weekend.
De plaat begint intiem met het mooie maar enigszins simpele Hold You Now. Koenig en Haim zingen beide over hun wankele relatie onder een akoestisch gitaartje. De sample van het melanesische koor Choir of All Saints from Honiara tussen de coupletten is een mooie toevoeging. Harmony Hall zet echter de toon en weet op indringende wijze een beeld te geven waar de plaat heen stuwt. ‘Anger wants a voice, voices wanna sing/Singers harmonize ’til they can’t hear anything/I thought that I was free from all that questionin’/But every time a problem ends, another one begins,’ zingt Koenig kalm. Na Harmony Hall schiet de plaat verschillende kanten op maar zakt op geen moment in. Dit komt doordat er ook korte liedjes van maximaal twee minuten op staan die aanvoelen als een volledig popnummer. Het vrolijke Bambina is een typisch Vampire Weekend nummer dat langzaam langs je heen raast. De connectie tussen mensen en de aarde wordt mooi bezongen op het korte Big Blue, Spring Snow (met auto-tune gekreun) en het vrolijke How Long. ‘How long till we live in the bottom of the sea?’ zingt Koenig in het onder een opzwepend productie. Het is een van de vele hoogtepunten. Net als Unbearably White. Het is een van die nummers van de band waarin Koenig de luisteraar meesleept in het verhaal. ‘There’s an avalanche coming/don’t cover your eyes,’ zingt hij alsof hij accepteert dat de relatie niet meer te redden is.
De band werkte voor Father of The Bride samen met producer Ariel Rechtshaid. Net als op de vorige plaat weet hij de muziek zo vorm te geven dat de plaat als geheel klopt. De details, de muzikale verrassingen en de ‘wijsheid’ van Koenig zijn weer subliem. De plaat neigt meer dan ook richtig pop. This Life is een van de meest poppy nummers die de band ooit heeft gemaakt. Maar op nummers als Sunflower en Flowermoon -beide met The Internet bassist Steve Lacey – voelt de muziek vernieuwend aan. Laatstgenoemde neigt zelfs naar een jamsessie te gaan, maar daarvoor zit er toch te veel structuur in de productie.
Father of the Bride is het testament van een band die met beide voeten op de grond staat. Ze schuwen de zwaardere onderwerpen niet, integendeel: door de thematiek voelt de plaat relevant en herkenbaar. Maar het is vooral de muziek die zo klikt: alles lijkt te kloppen. Het is bizar hoe perfectionistisch de plaat in elkaar geklikt is zonder gladjes te klinken; maar gewoon heel goed. Met Father of the Bride heeft Vampire Weekend bewezen dat de houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken is.
