Vince Staples – FM!

FM! Vince Staples

Waardering

7 7

7 7

7 7

8 8

7 7

We leven in spannende tijden als het om hiphop gaat. Het genre heeft de afgelopen jaren een enorme opmars gekend, balanceert op het randje van oversaturatie en je weet nooit waar de volgende hit vandaan komt. Dat vraagt om een nieuwe strategie. We zien steeds minder uitgebreide promotiecampagnes, maar worden steeds vaker verrast door een track of album dat uit de lucht lijkt te vallen. Dit weekend was het Vince Staples die verraste met zijn nieuwe album FM!.

Er was dus geen lange aanloop naar het nieuwste album van Vince Staples. Geen interviews, geen vooruitgestuurde singles en geen advertenties. Toch wist FM! snel onze aandacht te grijpen. Openingstrack Feels Like Summer begint met een fragment uit Big Boy’s Neighborhood, een bekende radioshow uit Los Angeles. Hiermee neemt Stapels ons meteen mee naar de probleemwijk waar hij opgroeide: Long Beach. In Feels Like Summer rapt hij samen met Ty Dolla $ign over de goede en slechte kanten van Long Beach (the LB).

In dat thema blijft Staples voor het grootste gedeelte van FM! hangen. Hij rapt over drugsdealers, schietpartijen, autodiefstal en andere zaken waar hij in zijn jeugd mee te maken kreeg. In zijn geheel duurt Staples’ derde studioplaat slechts 22 minuten, verdeeld over acht nummers, twee interludes en een skit. Het geheel loopt naadloos in elkaar over dankzij de radiofragmenten van Big Boy’s Neighborhood, waardoor het tempo 22 minuten lang hoog blijft. Het voelt bijna alsof Vince Staples je hetzelfde gevoel wil geven wat hij tijdens zijn jeugd had: altijd opgejaagd, altijd alert.

Helaas wordt er op FM! veel tijd verspild aan herhaling. In bijna elk nummer wordt er één zin alsmaar herhaald, zoals het ’Mack a bitch down / mack a bitch down’ in FUN!, het ’I’m not the one (Don’t slip)’ in Run The Bands en het ’I’m tweakin’ / I’m tweakin’’ in Tweakin’. Dit resulteert misschien in meezingbare refreintjes, waar lekker op gedanst kan worden in de clubs, maar het geeft bar weinig inhoud. Sterker nog: als je alle herhaling weg zou laten, de skits en interludes zou skippen en ook de radiopraatjes achterwege zou laten, blijft er weinig van FM! over.

Toch voelt dat niet vervelend aan. Na 22 minuten heb je niet het gevoel dat je je geld of tijd hebt verspild aan FM!. Dat komt omdat Staples (juist) met al die gastartiesten, radiofragmenten en interludes een heel compleet plaatje weet neer te zetten. Je krijgt bijna het gevoel dat je zelf in Long Beach naar Big Boy’s Neighborhood aan het luisteren bent.

Bovendien weet Vince Staples het verhaal van zijn keiharde home town met humor te brengen. Bijvoorbeeld in (562) 453-9382, een skit waarin een radioluisteraar geen beroemdheden kan noemen wiens namen beginnen met de letter V. Of in de lyric ’White fans at the Coachella, hey’, in de openingstrack, waarmee Staples refereert naar het makke, blanke publiek wat hij op Coachella trok.

Vince Staples neemt per saldo weinig tijd om over z’n jeugd te vertellen, maar vult FM! In plaats daarvan met toeters en bellen. Het is hem echter meer dan vergeven. Het geeft een compleet beeld, het houdt je vast, en het zorgt voor een goede dosis humor. FM! mag dan een snelle hap zijn, maar het is wel een hele lekkere snelle hap. Bovendien zorgt het ervoor dat Stapels opvalt in de stortvloed aan hiphopplaten die afgelopen jaar uitkwamen.