Hotel Last Resort. Met zo’n albumtitel is het moeilijk om niet direct alles te vergelijken de twee van de grootste klassiekers van The Eagles. Maar eigenlijk kan je ook al snel met de vergelijking stoppen. De conclusie is simpel: het tiende – al zeggen ze zelf negen – album van Violent Femmes komt nooit in de buurt van de begenadigde band.
Sterker nog, Violent Femmes komt met Hotel Last Resort op geen moment aan zijn eigen topniveau van hun zelfgetitelde debuutalbum met uitblinkers als Blister In The Sun en Add It Up. Dat was 1983. 36 jaar verder maakt Violent Femmes nog steeds akoestische punk. Maar de jaren lijken eerder voor futloosheid dan voor een verdere ontwikkeling te hebben gezorgd. Hotel Last Resort is grotendeels een herhaling van zetten met dezelfde trucjes. Bij de eerste paar nummers ben je nog enigszins hoopvol gestemd: ‘Dit kan leuk worden.’ Maar halverwege het album valt het gebrek aan creativiteit en variatie steeds meer op.
De stijl die Violent Femmes hanteert zorgt ervoor dat alles klinkt alsof het snel akoestisch ingespeelde demo’s zijn. Je verwacht haast dat Gordon Gano, Brian Ritchie en John Sparrow later deze week nog bijeen komen om de nummers af te maken. De titeltrack – met Tom Verlaine (van de band Television) – is een van de weinige tracks waarbij je dat gevoel niet krijgt. Door de minder eentonige opzet en vaste patronen. Jammer genoeg verdwijnt dat effect direct door de inwisselbaarheid van het daaropvolgende Everlasting You en It’s All Or Nothing. Soms geeft de muziek je de indruk dat in een gezellige Irish Pub iemand in een dronken bui een gitaar pakt en gewoon wat begint te spelen. Qua sfeer is dat natuurlijk heel leuk. Als een serieus album stelt het teleur.
Tijdens de mislukte jamsessie – zo laat Hotel Last Resort zich nog het beste typeren – worden de instrumenten ook een keer aan de kant gezet voor een soort acapella woordenbrij genaamd Sleepin’ At The Meetin’. Gano gaat eerst solo helemaal los en probeert dan een klein koortje mee te krijgen. Het moet de indruk geven allemaal heel spontaan tot stand te zijn gekomen, mede door het korte – toch geforceerde – lachje (luchtuitstootmomentje beter) van Gano, maar zo aan het eind van dit album werkt dat niet meer. Misschien dat het als een van de eerste liedjes beter zijn rol had vertolkt. Afsluiter God Bless America is een typisch einde van een matig album.
Op Hotel Last Resort is Violent Femmes een slap aftreksel van zijn beste zelf. Het is uitzichtloos gepruttel in een studio met af en toe een leuk momentje of haakje. Maar geen haakje waar je een heel album aan kan ophangen.
