Er gebeurt ontzettend veel. Dat is wel het minste dat je kan zeggen over de muziek van Walt Disco. De Schotse band presenteert zich met een drukke en extraverte debuutplaat Unlearning. Een mix van synths, harde drums, disco (what’s in the name?), new wave, glamrock en een duidelijke Davie Bowie-saus zorgen voor een interessante kennismaking.
Het is niet moeilijk te raden uit welk tijdperk Walt Disco de voornaamste inspiratie haalt. Vrijwel alles aan Unlearning ademt 80’s, met af en toe wat begin jaren ’90 ter aanvulling. Naast Bowie ziet de groep ook Sparks, Sisters Of Mercy en Scissor Sisters, Nine Inch Nails en Franz Ferdinand als acts waar het inspiratie uit haalt bij het maken van de eigen muziek. Opener Weightless zit vol met diepe synths, waarin new wave hoogtij viert met een licht technotintje. Daarna komt het zestal pas echt los en raast de band door.
Het excentrieke en overdrevene breekt Walt Disco wel op naarmate je verder komt op de plaat. Een paar nummers in deze stijl is leuk, maar na een nummer of vier is het wel weer even genoeg. De vocale trucjes van zanger James Potter, die naar de meest theatrale Bowie neigt, zijn over een langere periode heftig. Misschien wel juist daardoor pakt het instrumentale The Costum Change ontzettend lekker uit. Verder komen er gelukkig ook een paar songs langs die minder druk zijn qua muzikale invulling, in de vorm van Be An Actor en Those Kept Close. Vooral die tweede luistert heerlijk weg. Het is het langste nummer van de plaat en dat komt vooral door een haast bezwerende achtergrondzang op de maat van een paar donkere drums.
Daarna gaan de registers weer volle bak open met ook een steeds prominenter aanwezige gitaar. Als je de visualisaties van Windows Media Player op een flink aantal van de nummers zou loslaten, zou dat gepaard moeten gaan met een waarschuwing voor epilepsie. Uiteindelijk komen de kwaliteiten van Walt Disco het beste samen op Malicent. De donkere dreunen, de scheurende gitaren, de excentrieke zang en de talrijke effecten en extraatjes vallen alles puzzelstukjes ineen voor het perfecte plaatje. Het geeft een inkijkje in de enorme potentie die Walt Disco heeft.
Want de potentie om geweldige songs tevoorschijn te toveren hebben Potter en de zijnen zeker. Met iets meer dosering dan nu het geval is op Unlearning is Walt Disco in staat om de jaren ’80 naar het nu te halen.
