Ordinary Madness is het negenentwintigste studio-album van de Amerikaanse bluesheld Walter Trout. Het telt elf tracks waarin Trout zijn gebreken en zwakheden van zich af wilde spelen maar uiteindelijk gaat het over iedereen, zo zegt hij op zijn website. Het opnameproces werd vlak voor de totale lockdown in de Verenigde Staten voltooid.
Met het openings- en tevens titelnummer geeft Trout aan wat er volgens hem nu gaande is in de wereld, gewone waanzin. Ordinary Madness heeft een lekkere stomende beat en Trout laat zijn gitaar skills ten volle horen, de solo in het middengedeelte is magistraal. Het is de perfecte opmaat voor een onvervalst bluesrock, Americana album.
Wanna Dance is een meer rockend nummer met een jaren tachtig geluid. De zang is sterk en meeslepend, Trout klinkt allerminst als een negenenzestig jarige man. Eerder alsof hij nog volop in zijn jonge jaren is. De kernboodschap? Ondanks alles wat er speelt, moeten we toch gewoon genieten en vooral blijven dansen. Hij zingt; ‘we ain’t gonna live forever, so tonight baby, tonight i just wanna dance’.
De combinatie van Americana en blues in Heartland werkt bijzonder goed. Als je je ogen dicht doet, waan je jezelf op een van de uitgestrekte snelwegen in het midden van de VS, dak naar beneden, zon op je bol en deze muziek uit de speakers. De achtergrondzang zorgt voor een fijne stemming in het nummer en Trout’s zangpartij is rauw, net als zijn gitaarspel.
All Out Of Tears is een bluesballad pur sang. De tekst is mede geschreven door de dochter van Tommy Tucker (Amerikaanse bluesartiest), Teeny, die haar zoon is verloren. Trout zingt en speelt breekbaar en met veel emotie. Dit doet hij zo goed dat je de pijn kunt voelen door je speakers heen. In het middenstuk ‘huilt’ de gitaar om zo het verlies weg te spoelen.
In Heaven In Your Eyes stelt Trout zich andermaal heel kwetsbaar op. Op americansongwriter.com vertelt hij hierover dat dit lied gaat over relaties. Dat wanneer je je schaamt voor jezelf en twijfels hebt, je verbaal uithaalt naar degene van wie je houdt en die het dichtst bij je staat. Het is een soort van verontschuldiging naar zijn vrouw, zo zegt hij. Die verontschuldiging verpakt hij in een soft-bluesrocker die een rauw randje krijgt door zijn gitaarspel.
Het geluid van het zuiden van de VS hoor je het best terug in The Sun Is Going Down. Een sloom bluesnummer met mondharmonica en Hammond orgel. De gitaarsolo is groots in zijn eenvoud en wordt ondersteund door een lome drumpartij. Het laatste deel is wat meer uptempo en steviger en ook hier is het de gitaar van Trout die de hoofdrol opeist.
Op Ordinary Madness heeft Trout een geweldige band om zich heen verzameld met Michael Leasure op drums, Johnny Griparie op bas en Teddy Andreadis op keyboard. Verder is er nog een aantal gastartiesten waaronder zoon John Trout. Het resultaat is een rauw en eerlijk album, het behoort samen met Battle Scars tot het meest eerlijke en kenmerkende werk van Trout.
