Sommige mensen zijn verslaafd aan gokken, roken, alcohol, drugs of gamen. Walter Trout is verslaafd aan het maken van muziek. De 71-jarige bluesrocker is alweer toe aan zijn dertigste soloplaat, nadat hij eerst decennia in verschillende bands actief was. Toch heeft hij nog altijd muzikale verhalen te vertellen met Ride.
De nummers zijn namelijk autobiografisch. Ride vertelt onder meer over zijn chaotische en zelfdestructieve jaren als leadgitarist. Trout ziet dit zelf als een gevolg van zijn moeilijke jeugd met een instabiele stiefvader, die hem angst aanjoeg. ‘Dit album is duidelijk wat ik mentaal en emotioneel doormaakte’, meent hij zelf. ‘Het enige wat ik deed was het uiten. Ik huilde veel van al dat graven in mijn emotionele kern. Ik wil dat mijn liedjes die kern bevatten.’
Het meest komt dat naar voren op Hey Mama. Hierin vraagt hij zich af of zijn moeder hem niet beter had kunnen beschermen tegen zijn stiefvader. ‘We were victims of circumstance/Sometimes your best ain’t good enough.’ Ondanks de somberheid van de lyrics is het een met heerlijke riffs gevulde track. Minder opgewekte muziek komt er wel genoeg voorbij, bijvoorbeeld in de vorm van Follow You Back Home.
Overigens is zijn jeugd niet het enige onderwerp dat voorbijkomt. Met songs als So Many Sad Goodbyes reflecteert Trout ook op de recente COVID-pandemie. Het nummer maakte hij kort nadat er volgens officiële cijfers meer dan 400.000 coronadoden waren in de Verenigde Staten. Een song die wederom muzikaal veel meer vrolijkheid biedt dan zijn onderwerp en teksten. ‘There ain’t no way to start over/There ain’t no way to stop the rain/There ain’t no way to make it back again/There ain’t no way to dull the rain.’
Het gaat ver om Trout te betichten van toondoofheid, maar je vergeet soms de zware onderwerpen die voorbijkomen. Dat is tegelijkertijd een compliment, want Ride bestaat voornamelijk uit heerlijke bluesrock. Heel origineel is het vaak niet, maar wellicht was dat Trouts bedoeling. Om zichzelf te hullen in een warme vertrouwde jas, terwijl hij zijn tranen wegsnikt. Toch komt soms ook die emotie meer muzikaal naar boven. Bijvoorbeeld tijdens de langste track Waiting For The Dawn met een traag jankende gitaar en de zwoel tokkelende afsluiter Destiny. Vaak scheurt en jankt het snaarinstrument in een stuk rapper tempo, maar dit zijn spaarzame momentjes van rust.
De verhalen van Trout zijn nog altijd mooi en soms ontroerend. De verpakking blijft ondertussen binnen de bekende paden. Ride is dus geen wilde rit, eerder een emotionele.
