Wat heeft Oliver Symons een heerlijke uitgangspositie. Als lid van succesverzamelaar Bazart zit de Belg gebakken wat betreft hits en volle zalen. De rest van zijn creatieve ei kan Symons kwijt in zijn eigen project Warhola. Debuutalbum Young Loving bewijst dat Warhola meer is dan een uit de hand gelopen hobby.
Verwacht geen Bazart-achtige sound op Young Loving. Soulvolle elektronica overheerst, het is Engelstalig bovendien en de stembanden van Symons kunnen uit de schaduw stappen van Bazart-collega Mathieu Terryn. Als je dan een vergelijking moet maken, dan zal dit toch eerder met landgenoot Oscar & The Wolf zijn. Het succes van die band evenaren hoeft bovendien helemaal geen utopie te zijn voor Warhola. In 2014 werd overtuigend de Rock Rally gewonnen en zowel de ep Aura (2016) als recente singles werden tot ver over de Belgische grenzen met gejuich ontvangen.
Eigenlijk had Young Loving vorig jaar al moeten uitkomen, maar onder meer het werken aan het nieuwe album van Bazart noopte Warhola om de boel even uit te stellen. Zo heeft het uiteindelijk ruim vijf jaar geduurd voor het eerste teken van leven is omgezet in een debuutplaat. Het gaf de perfectionist Symons in elk geval ruim de tijd om over elk detail op Young Loving na te denken. En dat hoor je. Subtiele geluidseffecten en andere interessante productiedetails maken het de moeite waard om de plaat vaker te beluisteren. Neem alleen al opener Glow. Symons schakelt moeiteloos tussen lage noten en zijn indrukwekkende kopstem. Qua compositie neigt Glow een beetje naar een duistere versie van The Weeknd.
Glow vormt samen met Drive en Promise een puike start van de plaat. Drive behoort zonder twijfel tot de sterkste tracks van Young Loving, niet het minst vanwege de bijdrage van de Britse zangeres Ayelle. Promise leunt op een aanstekelijke hiphopbeat en de stem van Symons is uit vele lagen opgebouwd. Het is prettig dat tussen alle zwoele elektro het tempo hier even omhoog gaat, zoals dat later ook weer gebeurt met slotnummer Jewels. Verandering van spijs doet eten.
Uit Drifting blijkt wederom de inventiviteit van Symons. Minutenlang trekt prettig hypnotiserende elektropop voorbij, wanneer tegen het einde de track plotseling maar vloeiend overgaat in een straffe hiphopbeat. Het zijn dit soort verrassingen die Young Loving tot een vermakelijke ervaring maken. Ook het melancholische Sportkar is niet vies van wat onverwachte wendingen en Symons verkent en passant ook volop de mogelijkheden van autotune. Dat tussendoor enkele mindere tracks als Same City en Aim High zijn gepasseerd, waarin vooral de overkill aan emotie in de zang op de zenuwen werkt, ben je spontaan vergeten.
Young Loving straalt een rustige en ontspannen vibe uit, zonder dat de aandacht verslapt. Symons toont zich ambitieus en creatief in zowel de composities als in het gebruik van zijn stem. Op sommige momenten loopt de emmer melodrama een beetje over, maar ach, vijf jaar zwoegen aan een album gaat je nu eenmaal niet in de koude kleren zitten. Uiteindelijk weet Warhola met de tot in de puntjes verzorgde productie behoorlijk te overtuigen. Gaat Bazart liever snel naar de hel, Warhola brengt je met Young Loving toch vooral traag naar de hemel.
