Het verhaal van de Britse poprockers The Waterboys begint twintig jaar geleden, als de band het album This is the Sea uitbrengt. De plaat vol vlotte rock scoort onder de recensenten niet opvallend hoog, maar blijft nagalmen in het collectief geheugen wat met de steevaste Top-2000 notering van de single The Whole of the Moon jaarlijks wordt onderstreept.
In de jaren die volgen op hun debuut maakt de band verschillende stilistische periodes door. Jaren van rauwe rock worden gevolgd door een periode van traditionele nummers en folk, en een aantal albums vol met pure popmuziek. En nu kan album nummer elf, Modern Blues, aan het repertoire worden toegevoegd. De naam van het album is overigens een woordspeling op het rustieke folk album Fisherman’s Blues uit 1988, hoewel de mandolines en thin whistles ditmaal in de kast gebleven zijn.
Modern Blues biedt een negental frisse pop- en rocksongs die qua muziek een mooi mengsel vormen van de verschillende stijlen die de band door de jaren heen onder handen genomen heeft. De vijftig minuten aan muziek worden afgetrapt met de aardige rocker Destinies Entwined. Een trend die op dit nummer start en de rest van het album wordt volgehouden zijn de makkelijk mee te zingen refreinen. Na een paar luisterbeurten zitten ze in het geheugen gegrift en, gegarandeerd, worden ze verschillende malen per dag gedachteloos geneuried.
De nummers zijn compact, tussen de drie en vijf minuten, en hebben allemaal in grote lijnen dezelfde opbouw. Vervelen doet de plaat echter niet, mede door de verschillende instrumenten die elk nummer een totaal andere sfeer geven. Het album is opgenomen in het Amerikaanse Nashville en de country-vibe komt in sommige gitaarpartijen lekker naar boven. In combinatie met de nog altijd goed klinkende, soms rauwe stem van zanger Mike Scott lijkt het bij sommige nummers alsof Bruce Springsteen himself de honneurs waarneemt. Dit komt met name naar voren in afsluiter Long Strange Golden Road, dat 1-op-1 uit het betere werk van The Boss gekopieerd lijkt te zijn. De stevige stukken worden gebalanceerd door de rustige tonen van een Hammond orgeltje en de subtiele toevoeging van kleine pianopassages zoals in het zweverige refrein van The Girl Who Slept for Scotland of het jazzy Still a Freak.
Op Modern Blues is geen band te horen die zichzelf opnieuw uitvindt. Wat het album wel is, is het natuurlijk samenkomen van alle stijlen en ideeën die de afgelopen twintig jaar een rol gespeeld hebben in de muziek van The Waterboys. De band klinkt jong en energiek en elk nummer swingt lekker door naar het volgende. Door de luchtige, vrolijke toon van de plaat is het geen album geworden waar je als luisteraar eens uitgebreid voor gaat zitten, maar voor een relaxte avond in de auto met als achtergrond een ondergaand lentezonnetje is er eigenlijk geen betere soundtrack te bedenken.
