Waterparks – FANDOM

Waardering

6

7

Na drie EP’s met respectievelijk de beginletters A, B en C en albums Double Dare en Entertainment is Waterparks toe aan de volgende letter van het alfabet. Hun nieuwe plaat Fandom gaat enerzijds over de heftige break-up van leadzanger Awsten Knight met zijn ex-vriendin en anderzijds is het ook een boodschap richting de fans: de poppunkscene zou bands eens wat meer de ruimte moeten geven om te experimenteren met andere muziekstijlen.

De band kreeg best wat kritiek te verduren toen leadsingle Turbulent uitkwam. Het is anders dan alles op hun vorige albums. Het klinkt erg gefabriceerd en echt drumwerk lijkt te zijn vervangen door een elektronische drummachine die, vooral richting het einde van de track, een enorme muur van breakbeat-achtig geluid produceert. Het is een erg vreemd nummer, maar toch heeft het wel wat.

Turbulent mag dan wat raar aandoen, op het album staan genoeg nummers die zeker zo gek nog niet zijn. Easy To Hate, bijvoorbeeld. Het combineert poprock en poppunk met elektropop; een mengsel dat op veel andere tracks ook te horen is. De coupletten trekken je er langzaam in en dan volgt een explosief refrein dat heel snel in je hoofd blijft zitten.

Dat Waterparks nog altijd meester is in het maken van aanstekelijke refreins blijkt des te meer op Watch What Happens Next. Het heeft een lekker tempo en wordt vooral gedragen door de catchy gitaarriffs. Door de muziek zou je bijna vergeten dat het eigenlijk een keiharde disstrack naar de fans is, die hen geen uitstapjes naar andere stijlen zouden gunnen. Nog een voorbeeld van zo’n uitstapje is High Definition, een wat rustiger synthpopnummer dat qua toon niet zou misstaan op Ocean Eyes van Owl City. De track klinkt enigszins somber, maar past goed als contrast tegen de energieke voorgangers.

Maar dan gaat het mis: de laatste paar tracks op Fandom zijn meteen ook de matigste. Van een band is er niet echt sprake:de productie neemt meer de overhand en wordt tegelijkertijd vrij zwak. Dat is bijvoorbeeld te horen op Worst en [Reboot]. Laatst genoemde heeft behalve een te aanwezige productie ook een rappende Awsten Knight. Dat klinkt niet heel top. En dan is er ook nog Zone Out, waar een minuut wordt uitgetrokken om het refrein van een eerdere track op een trage en saaie manier te herhalen. Erg jammer, gezien de veelbelovende eerste helft van het album. Gelukkig sluit de plaat af met het iets betere I Felt Younger When We Met, dat het album vooral op lyricaal gebied goed samenvat.

Op Fandom experimenteert Waterparks met nieuwe stijlen, maar afgezien van wat gekke sprongen is het niet heel radicaal anders dan hun vorige werken. De band is misschien minder poppunk geworden (al zat de band eigenlijk altijd al tegen de randen van dat genre aan), de erg aanstekelijke refreins en de goede songwriting zijn gebleven. Wel valt het tegen dat de kwaliteit niet consequent door het hele album is en sommige tracks klinken als een soloproject van Knight, terwijl Waterparks een band is.