Je kunt veel van Weezer zeggen, maar voorspelbaar is de band het afgelopen decennium niet bepaald geweest. Iedere plaat die de mannen uitbrachten had een zeer herkenbare, steeds wisselende stijl: van EDM tot zomerse pop-rock tot akoestisch en orkestraal. Deze grote variatie ging hand in hand met bijzonder wisselend succes. Waar platen als The White Album en OK Human uitstekend uitpakten, bleken The Black Album en Pacific Daydream absolute dieptepunten in de carrière van Weezer. Voor welke stijl kiest de band op nieuwkomer Van Weezer?
De naam van het album – een knipoog naar hardrockband Van Halen – is al meteen een duidelijke aanwijzing. Op Van Weezer gaat de band namelijk voor een jaren ’80 arenarock sound, met hier en daar wat elementen van metal. Na een handvol albums waarop de elektrische gitaren steeds verder naar de achtergrond waren verdwenen is dit een fijne terugkeer naar de rockoorsprong van de band. Nergens wordt de invloed van Van Halen zo duidelijk als op de fantastische leadsingle The End Of The Game. Scheurende gitaren, beukende drums en een groots refrein slepen je helemaal mee.
Een iets minder geslaagde knipoog naar een inspiratiebron is Blue Dream, waarop zoveel van het gitaarwerk rechtstreeks van Ozzy Osbournes Crazy Train lijkt te zijn overgenomen dat het nauwelijks nog als een origineel nummer voelt. Gelukkig is dit één van de weinige mindere momenten op de plaat, want verder staan er op dit album een hoop knallers.
Zo is opener Hero, waarop zanger Rivers Cuomo zichzelf in klassieke Weezer-stijl wegzet als buitenbeentje, een absoluut hoogtepunt op deze plaat. Het is één van de vele nummers op Van Weezer die smeken om een grootse, spectaculaire live uitvoering. Want als de tracks op dit album een ding gemeen hebben is het wel de potentie om live grote mensenmassa’s los te laten gaan.
Als er dan toch nog iets aan te merken valt op Van Weezer is het dat de eerste helft van de plaat een stukje sterker is dan de tweede. Dat wil niet zeggen dat de tweede helft slecht is; aan nummers als Sheila Can Do It en 1 More Hit valt een hoop plezier te beleven, maar het hoge niveau van de eerste vier nummers wordt niet meer geëvenaard.
Voor wie al tijden verlangde naar Weezer zoals Weezer klonk aan het begin van deze eeuw en niet vies is van een beetje glamrock is deze plaat een behoorlijke verademing. Het is fijn om na het horen van Van Weezer te kunnen concluderen dat de band dan misschien wat ouder is, maar nog niet versleten.
