Sinds Weyes Blood is aangesloten bij een groot label hoeft ze niet meer te vechten voor haar bestaansrecht, maar staat het creatieve proces centraal. Weyes Blood krijgt meer aandacht dan ooit en levert direct haar beste werk. De singles in aanloop van het album Titanic Rising waren al ijzersterk, maar in de context van het album maken ze perfect onderdeel uit van een prachtig muzikaal kleurenpalet.
De Amerikaanse multi-instrumentalist Weyes Blood valt binnen het relatief onbekende genre ‘chamber pop’. Chamber pop is een genre gedefinieerd door het alom geliefde Pet Sounds van The Beach Boys. Het komt neer op het volgende: pop in een theatraal jasje door het gebruik van klassieke instrumenten. Gooi daar nog een flinke dosis Joni Mitchell in de tijd van Blue bij en je hebt het geluid van Weyes Blood ongeveer te pakken. Al deze genoemde invloeden beleefden hun hoogtijdagen decennia geleden, maar niets aan Titanic Rising klinkt gedateerd.
Movies is bijvoorbeeld een van de meest futuristisch klinkende tracks van het jaar. De synthesizers gepaard met de gelaagde vocalen in het nummer creëren een magische fantasiewereld, waar visueel ingestelde mensen ongetwijfeld de mooiste beelden bij creëren. Voor de minder fantasierijke mensen is er een artistieke, creatieve videoclip beschikbaar. In het midden van het nummer word je uit deze fantasiewereld gerukt, want de synth-riff die het nummer leidt, wordt akoestisch overgenomen door een viool. Na deze break gaat het nummer weer verder met de opbouw naar een prachtige ontknoping. Weyes Blood geeft met dit nummer een goed voorbeeld van wat muziek met je emoties kan doen.
Voordat je als luisteraar bij Movies bent aangekomen, heb je de helft van het album er al op zitten. Voor de luisterervaring van Titanic Rising is dit een goede zaak. Het eerste deel van de plaat vormt een goede introductie in de stijl van Weyes Blood. Tracks als Andromeda en Something To Believe zijn wat toegankelijker, maar doen kwalitatief zeker niet onder voor Movies. Ze hebben wel een andere insteek. Deze nummers zijn namelijk vooral heel goed geschreven en focussen minder op de gelaagdheid, waardoor het ambient-gehalte op de eerste helft van Titanic Rising beduidend lager is. Everyday is bijvoorbeeld een vrolijk, makkelijk te verteren nummer met een meezingbaar refrein.
De overgangen tussen de nummers verlopen over het hele album erg natuurlijk. Zo is Picture Me Better een mooie laatste uitspatting voordat het instrumentale Nearer To Thee het album daadwerkelijk afsluit. Er zijn meer voorbeelden van deze natuurlijke overgangen en goed geplaatste nummers. Als algehele luisterervaring is Titanic Rising echt een compleet album, waarop de volgorde en samenhang van de nummers grote invloed hebben op de individuele kwaliteit van de muziek. Dit geldt met name voor Wild Time, dat op zichzelf niet zo sterk is als andere tracks, maar binnen het geheel toch overeind blijft. Als dit nummer was gestopt na vier minuten was ook Wild Time nagenoeg perfect geweest. Helaas blijft Wild Time wat langer hangen dan gewenst.
Weyes Blood maakte altijd al mooie muziek, maar de akkoordprogressies en geluidskeuzes reduceerden de muziek al snel tot pure achtergrondmuziek. Titanic Rising ontstijgt deze reductie door een goede structuur, mooie arrangementen, een grootse en dynamische productie en bovenal simpelweg beter geschreven tracks.
