White Denim’s nieuwste release heet Performance. Het is de opvolger van Stiff uit 2016. De heren, afkomstig uit Austin, Texas, weten tot nu toe steeds te verbazen en lijken elke muziekstijl te beheersen. Hebben ze op Performance een definitieve keuze in stijl kunnen maken of is het weer zo’n heerlijke mengelmoes?
Om het maar meteen te verklappen, Performance is een geweldige plaat die niet in één hokje te plaatsen is. Opener Magazine is een klassiek voorbeeld van een rocktrack. Het begint met het geluid van een radio waarop een zender gezocht wordt met een draaiknop (waar hoor je dat nog). Dan gaat het gelijk los met een catchy gitaarriff waarop je wel mee moet bewegen. Verder hebben de blazers en de drums een prominente rol in het nummer dat je mee terug neemt naar de rock van de jaren zeventig.
De titeltrack Performance en Fine Slime doen denken aan de Britse indierock die we kennen van onder andere de Arctic Monkeys. In beide tracks hebben de gitaar en drums de overhand. Met name Fine Slime zit goed in elkaar en wordt stomend opgebouwd door het gitaarspel van frontman James Petralli.
It Might Get Dark klinkt als een typisch southern rockliedje, wat niet gek is gezien de heren uit Texas komen. Het orgel dat gebruikt wordt is dan weer niet zo southern rock en ook het einde is niet standaard. Het nummer eindigt met een jazzakkoord.
Good News lijkt te beginnen als een rustige gitaarballad met een hoofdrol voor de akoestische gitaar. Maar White Denim zou White Denim niet zijn als ze er toch niet iets heel anders mee doen. Het nummer wordt dankzij de solo met de elektrische gitaar toch weer een lekkere rockplaat. Het is het waardige sluitstuk van Performance.
White Denim flikt het weer, is de krachtige conclusie die je na het luisteren van Performance kan maken. Ze leveren een album af waarop ze diverse stijlen laten horen, een album dat geen moment verveelt en dat je wil blijven luisteren. De plaat telt ‘slechts’ negen liedjes en kent een speelduur van 32 minuten. Dat is niet heel lang, maar dat zijn we gewend van White Denim. Hun albums duren doorgaans net iets meer dan een half uur. Het is knap dat zij in een half uur tijd zich zo weten te onderscheiden. White Denim heeft al een album in een erelijst van 1001 albums you must hear before you die (D uit 2011) en Performance kan wat Nieuweplaat.nl betreft daar aan toegevoegd worden.
