Het opstappen van drummer Joshua Block en gitarist Austin Jenkins kwam vorig jaar als donderslag bij heldere hemel voor White Denim. Het voortbestaan van de succesvolle band hing uit het niets aan een zijden draadje. Met twee kersverse bandleden aan boord blijkt White Denim echter springlevend. Het zevende studioalbum Stiff is daar het duidelijke bewijs van.
Tot aan het plotselinge vertrek van Block en Jenkins leek het White Denim louter voor de wind te gaan. Elk album stond garant voor kwaliteitsrock, waarop nu eens de blues, dan weer de psychedelica de hoofdrol speelde. Het uit 2011 stammende D werd zelfs opgenomen in de meest recente editie van de lijst met 1001 albums you must hear before you die.
‘Ik kende de nieuwe jongens waarmee ik de studio indook amper,’ aldus frontman James Petralli in een interview met entertainmentplatform WOW24/7. Het zegt veel over de omstandigheden waaronder Stiff is gemaakt. Slechts zes weken zaten er tussen het begin van de nieuwe bezetting en de eerste opnamedag. Achttien dagen later lag Stiff al onder de drukpers. Volgens Petralli gaat hierbij veel dank uit naar producer Ethan Johns (Kings of Leon, The Vaccines). Nóg een grote verandering voor de band, want het is voor het eerst dat de band met een externe producer werkte.
Had 2 Know (Personal) zet direct de toon met enthousiast gitaarspel, maar de twee nummers die volgen laten pas echt zien wat White Denim in huis heeft. James Brown zou goedkeurend hebben geknikt bij het horen van de funky baslijn en de soulvolle stem van Petralli in Ha Ha Ha Ha (Yeah). Holda You (I’m Psycho) ruilt de funk direct weer in voor een bak vrolijk gitaargeweld van de buitencategorie. Het vraag-en-antwoordspel tussen gitaar en zang is misschien niet uniek, maar past perfect in de compositie. Een absoluut hoogtepunt op de plaat.
Ironisch genoeg doet de begintijd van de nieuwe line-up denken aan het begin van de originele bezetting. De band biedt directe rockmuziek, maar weet op andere momenten juist de soul in zich op te roepen. Rustmoment Take It Easy (Ever After Lasting Love) had bijvoorbeeld net zo goed door Al Green ingezongen kunnen zijn.
White Denim weet rock, blues, soul en funk op een smaakvolle manier te combineren en dat is knap. Aan de andere kant doet die afwisseling soms wel de vraag rijzen welke richting de band nu precies op wil. Of het nu southern rock of blues was, de zes voorgaande albums hadden stuk voor stuk een duidelijke bestemming. Op Stiff lijkt de vernieuwde band wat dat betreft weer zoekende. Maar is dat gek na slechts zes weken samen te hebben gespeeld?
Opmerkelijk genoeg hebben de personele veranderingen de band bepaald geen kwaad gedaan. Stiff klinkt bijzonder fris en is misschien wel het meest vrolijke album van White Denim tot nu toe. Wie de voorgeschiedenis niet kent, zal niet kunnen bevroeden dat het viertal pas anderhalve maand met elkaar samenwerkt. Het album zal ongetwijfeld heel wat eindejaarslijsten halen. De weergoden helpen nog niet altijd mee, maar White Denim laat met Stiff de lente alvast doorbreken.
