Het was een bijzonder frisse verschijning: het debuutalbum VHS van X Ambassadors uit 2015. Ongebruikelijke composities, moeilijk in een hokje te plaatsen, maar desondanks bijzonder hitgevoelig. Het – sinds het vertrek van leadgitarist Noah Feldshuh – trio werkte lang aan een opvolger. Daarmee zet X Ambassadors de verwachtingen voor ORION op scherp.
April 2018 stond met dikke viltstift in alle agenda’s van X Ambassadors-fans. Joyful moest de langverwachte opvolger worden van VHS. De band was er zelf ook helemaal klaar voor. De titeltrack en opvolgsingle Don’t Stay werden vrijgegeven en niets stond het album nog in de weg. Maar het bleef stil. Lang stil. Pas begin dit jaar liet X Ambassadors doorschemeren dat we niet meer op Joyful hoefden te rekenen. Het album ‘voelde niet meer als een juiste representatie van de band’ en dus werd de plaat bij het grofvuil gezet. Met ORION heeft de band nu een album waarmee ze het wél aandurven om de hitlijsten te bestormen.
De band positioneert zichzelf graag als rockband, maar heel eerlijk: van echte rock is op ORION nauwelijks sprake. Dat is geen verwijt, X Ambassadors laat zich vooral van heel veel andere kanten zien. Funk, r&b, pop, wat Prince-invloeden. Wat dat betreft gaat de band door op de lijn die op VHS is ingezet: wat je er ook van vindt, eentonig wordt het nooit. Maar hoe afwisselend het album als geheel ook mag zijn, toch sluipt geregeld een bepaalde voorspelbaarheid in de nummers.
Leadsingle BOOM is aanzienlijk minder knallend dan de titel doet vermoeden. De funky gitaren in het couplet werken prima, maar het refrein dat volgt is zo dun als crêpepapier. Er lijkt niet heel veel energie gestoken in zinnen als ‘I can’t wait, no, for nobody/If you break my heart it’s one two three.’ Nu zijn diepgaande teksten sowieso niet het handelsmerk van X Ambassadors, maar je mag af en toe wel iets meer dan deze veredelde Sinterklaasrijm verwachten. Op CONFIDENCE – op zich een aardige r&b-track met een bijdrage van K. Flay – doet zanger Sam Harris helemaal geen poging tot tekstuele afwisseling en herhaalt hij in het refrein steeds één zinnetje. Lange halen, snel thuis.
HEY CHILD – de opener van het album – kampt ook al met dat euvel. ‘Hey child, hey child/We were born wild/Let your neon lights/Keep shinin’ bright.’ Je doet er niet bepaald nieuwe filosofische inzichten van op. Niet dat dit altijd hoeft bij het luisteren naar muziek, maar aangezien de compositie zelf ook al tamelijk saai en slap is, ga je tevergeefs op zoek naar elementen die wél spannend zijn. In een nummer als QUICKSAND lukt dat X Ambassadors dan weer wel. Een prettige en afwisselende poptrack, die ook zo uit de koker van Robbie Williams had kunnen komen.
En zo laat X Ambassadors op ORION continu twee gezichten zien. De akoestische emoballad HISTORY is door de ijzersterke zang best te verteren, waarna nummers als WASTELAND en SHADOWS weer overkomen als een huismerkvariant van Imagine Dragons. Kraak noch smaak. Je kunt je niet voorstellen dat er nummers op ORION staan die het succes van hitsingles als Renegades of Unsteady evenaren. De eigenzinnige composities maken het album bij vlagen interessant, maar X Ambassadors haalt voor het gevoel nergens het onderste uit de kan.
