Xiu Xiu – Plays the Music of Twin Peaks

Waardering

8

7

Waar begon de enorme reeks aan succesvolle televisieseries? Daar is maar één antwoord op: bij Twin Peaks. Een populaire serie uit de jaren 90 die de weg vrij maakte voor de seriecultuur zoals we die nu kennen. Het succes van Twin Peaks was mede te danken aan de opvallende soundtrack, die nu door de experimentele band Xiu Xiu gecoverd is op Plays the Music of Twin Peaks.

Het is gedurfd om een soundtrack die voor veel mensen nog diep in het geheugen zit opnieuw te vertolken. De serie heeft immers, ondanks dat er maar twee seizoenen zijn uitgebracht, tot aan vandaag de dag nog altijd een trouwe cult-following. Als kijker volgen wij het verhaal van de moord op Laura Palmer, die in het kleine en bosrijke plaatsje Twin Peaks is vermoord. De vraag wie hierachter zat, hield miljoenen Amerikanen aan de buis gekluisterd en een succes was geboren. Binnen het grote scala aan fans valt ook Xiu Xiu frontman Jamie Stewart. Eigenlijk kan dit ook geen verrassing zijn, als wij de platen van de band erbij pakken. Allemaal tonen ze een onderhuidse spanning die ook veel terugkomt in de films van David Lynch, de man achter Twin Peaks. Wat de serie vooral onvergetelijk maakte, buiten de bonte parade aan karakters, was de onheilspellende soundtrack van Angelo Badalamenti.

Vanaf het eerste moment is een duidelijk verschil in aanpak tussen Badalamenti en Xiu Xiu hoorbaar, waar in het origineel de ruimte werd opgezocht door langgerekte tonen is de uitvoering van Xiu Xiu veel meer gespannen en ruw. Door het pulserende geluid van de drum en ruis op de achtergrond bevinden wij ons niet meer tussen de eikenbomen van Twin Peaks, maar op een nabijgelegen industrieterrein. De band weet de nummers te voorzien van een lading zo zwart als de koffie van hoofdpersoon Dale Cooper. Het laat het dromerige van de serie totaal achterwege en gaat volledig in op vaak zware achterliggende thema’s. Doordat er een duidelijk andere invalshoek is gekozen voor de nummers lijkt het bijna wel alsof hierdoor de scènes uit de serie ook in een nieuw daglicht komen te staan. Wat zag de band waardoor zij dit kunnen laten horen, dat wij niet hebben gezien?

Het afstandelijke is eraf, alles op Plays the Music of Twin Peaks klinkt meer helder en dichtbij, zoals duidelijk hoorbaar is bij Audreys Dance. Als een kleurplaat die al ingekleurd is, is de band op zoek naar nieuwe manieren om de tekening nog meer te laten spreken. Geen kleurpotloden meer, maar dikke, donkere stiften. Door veel meer te spelen met instrumentale volumes kan goed het accent worden gelegd op kenmerkende momenten van nummers, zoals de xylofoon in Falling. Die overigens in de nieuwe uitvoering een meer pastoraal karakter heeft dan zijn voorganger. De keuze van de nummers moet ook zeker worden genoemd, in plaats van te kiezen voor de bekendere nummers, kiest de band voor de onbekende pareltjes als Harold’s Theme of Nightsea Wind.

Geen vuiltje aan de lucht, zo lijkt het als Xiu Xiu de nummers op een sterk niveau weet te vertolken. Totdat wij bij het laatste nummer aankomen, Josie’s Past, waarin bandlid Angela Seo een passage leest uit het fictieve dagboek van Laura Palmer. Hierin wordt, mede door het accent van Seo en de duur van acht minuten, duidelijk hoe tenenkrommend slecht het eigenlijk geschreven is. Dat Stewart hierna ook nog even Mairzy Doats (wat de vader van Laura Palmer zingt in de show) er doorheen gooit maakt het allemaal niet beter.

Voor iedereen die de originele soundtrack van Angelo Badalamenti nooit heeft gehoord, is Plays the Music of Twin Peaks een prima introductie. Desalniettemin is het de groep gelukt om de soundtrack helemaal naar zichzelf toe te trekken, voldoende om voor liefhebbers van de serie de soundtrack te herontdekken.