Uit het oor, uit het hart. Dat leek een beetje het lot te zijn geworden van de New Yorkse rockband Yeah Yeah Yeahs. Het vorige album, Mosquito, dateert alweer van bijna tien jaar geleden, evenals hun laatste optreden in Nederland. Dan is de kans levensgroot dat je in de vergetelheid raakt. Hoe kun je dan beter terugkomen dan met het (slechts) acht tracks tellende album Cool It Down: een (slechts) 33-minuten durende streling voor oor, hart en ziel.
Terug naar het begin. Eind jaren ’90 ontmoeten zangeres Karen O en drummer Brian Chase elkaar in een bar in New York. Chase is op dat moment jazz-student aan het conservatorium. Niet veel later voegt keyboardspeler en gitarist Nick Zinner zich bij de twee en vormen ze een trio dat bekendheid verwerft door hun avantgardistische, rauwe en ontregelende manier van muziek maken. Het allereerste optreden onder de naam Yeah Yeah Yeahs is als ze het voorprogramma mag verzorgen voor The White Stripes in 2000. Later dat jaar doen ze hetzelfde bij de tour van The Strokes. In de loop der jaren en onder invloed van de charismatische Karen O wordt Yeah Yeah Yeahs’ muziek toegankelijker en meer geëngageerd. Het resulteert in 2013 tot het meest succesvolle album van Yeah Yeah Yeahs tot nu toe. Mosquito staat in zowel Amerika als Groot Brittannië wekenlang in de top-10, maar in Nederland kan Mosquito op weinig bijval rekenen.
Dat zal met Cool It Down wel anders zijn, want dit vijfde studio-album is een onheilspellend genot om naar te luisteren. De nasale, rustige, Chrissie Hynde-achtige manier van zingen die Karen O laat horen is van een dromerige schoonheid. Op soms fluisterende toon heeft haar stem een comfortabele, betrouwbare impact als nooit tevoren. Dat stemgeluid ligt op een muzikaal bed van diepe, zweverige zwaarmoedige klanken die een dwingende urgentie uitdragen, zonder dat daarmee de dansbaarheid van diverse tracks verloren gaat. Wanneer de songteksten, die onder andere gaan over hoe de mens zich tot planeet aarde verhoudt, daaroverheen gedrapeerd worden ontstaat een aantrekkelijk, reflecterend en passioneel geheel. Hedonistisch provocatief is Yeah Yeah Yeahs nog altijd, maar anno 2022 brozer en meer oprecht dan op voorgaande albums.
Voorafgaand aan de release van Cool It Down werden twee singles uitgebracht. Spitting On The Edge Of The World heeft iets weg van Arcade Fire en gaat over klimaatverandering. Poëtisch ragfijn verwoord en muzikaal met gewicht omkleed. Je zou bijna dankbaar worden voor alle klimatologische veranderingen, want zonder die veranderingen had dit juweel niet bestaan. Tweede single is Burning. Hierover zei Karen O recent in een interview: “The song is about what we can do to protect what we cherish most in this life. Burning is a song about that feeling; smoke signals for the soul.”.
Mooiste zin van Cool It Down is te horen in het nummer Wolf. ‘In heaven I lost my taste for hell’. Bitterzoet cynisme krijgt met deze zin een nieuwe betekenis. Cool It Down sluit af met het mystieke Mars. Al wordt de betekenis van de tekst niet geheel duidelijk, toch komt deze track op een meer abstract niveau behoorlijk binnen. Dit wordt mede veroorzaakt door het krakerige geluid en de meanderende, metallische melodielijn. Zo kwetsbaar en persoonlijk was Yeah Yeah Yeahs nog niet eerder te horen.
Cool It Down is de wachttijd van bijna 10 jaar meer dan waard gebleken. Het album mag dan slechts acht nummers tellen en net iets langer dan een half uurtje duren, het gunt je tegelijkertijd alle gelegenheid om langdurig te dagdromen. Existentiële vragen over de wijze waarop we ons verhouden tot onze planeet worden daarbij onbewust aangewakkerd. Cool It Down is als albumtitel daarbij overigens het antwoord op elk van deze vragen. Indrukwekkend.
