Toen streamingsdiensten met een nagenoeg compleet aanbod aan muziek en gigantische internetbundels nog niet zo vanzelfsprekend waren, was er een grote markt voor mp3-spelers. iPods en andere toestellen gingen met elkaar de strijd aan en introduceerden aparte opties om op te vallen en de concurrentie af te troeven, zoals tal van soundeffects. Een daarvan was bijvoorbeeld dat je het nummer kon laten klinken alsof het in een zaal werd gespeeld en jij buiten de deur stond te luisteren. Alsof je geweigerd was in de club en alsnog mee wilde genieten. Dat effect maakt zijn rentree op Don’t Wait Till Tomorrow van YONAKA.
Nee, gelukkig is niet het hele debuutalbum van het Britse viertal is weggestopt achter deuren die voor de luisteraar gesloten blijven. Sterker nog: frontvrouw Theresa Jarvis en consorten wervelen grotendeels over je trommelvliezen. Lekkere riffs, dito drums, goede vocals en hier en daar op de juiste manier een puberale en rebelse inslag. Single Lose Our Heads is een heerlijke rocktrack die staat als een huis, direct radioklaar is, uniek en eigen is en bovendien ook heerlijk energiek zonder de chaos op te zoeken. Hetzelfde kan gezegd worden van veel andere tracks, zoals Bad Company, Awake en Punch Bag.
Maar dat geldt niet overal. Bij Guilty (For Your Love) hoop je eigenlijk dat op een of andere manier de verkeerde mix op het album is beland. Je hoort dat er potentie in het nummer zit, maar het is alsof de hoogtepunten door hun eigen producer zijn weggedraaid. Wanneer Jarvis steeds hoort uit te pakken in het refrein (met name het tweede en het derde): ‘I want to inhale your disease/I would do anything for you, I am guilty/I get goosebumps when you’re near me’ lijkt er een demper op te worden gezet. Soms wordt de tekst zelfs wat onverstaanbaar. Ook Wake Up heeft dat effect, met dat verschil dat het sowieso het minste nummer op Don’t Wait Till Tomorrow is. Het lied heeft wat zeurderigs en heeft daardoor als enige van het elftal skippotentie.
Gelukkig blijkt dat beperkt tot een track, want YONAKA is een veel te leuke band om links te laten liggen. Het wisselt de rock (Bad Company, Awake en Creature) lekker af met elektropop (Don’t Wait Till Tomorrow en The Cure) en geeft je ook nog wat om op te springen (Rockstar). Het is absoluut geen band die het wiel opnieuw voor je uitvindt, maar een groep die een betere energieboost verzorgt dan een bak koffie. Don’t Wait Till Tomorrow is hoe dan ook een debuut dat veelbelovend is. Daar doen een paar rare soundeffects niets aan af.
