Muzikanten die een nieuwe route kiezen: het kan tot originele prestaties leiden. Maar minstens zo vaak gaat het faliekant mis. Als iets al jarenlang werkt, is verandering lang niet altijd ook verbetering. You Me At Six kondigt vol bravoure een nieuwe koers aan op het nieuwe album SUCKAPUNCH. Een experiment dat verrassend én verwarrend uitpakt.
You Me At Six kent de risico’s van verandering dondersgoed en durft in de praktijk het oude vertrouwde op SUCKAPUNCH dan ook niet volledig los te laten. Het album opent met stevige rocktracks die voortborduren op de sound van de Britse band van de voorgaande zes albums. Vooral opener Nice To Me valt op. Een heerlijke brok energie met een behoorlijk Foo Fighters-gehalte in het refrein. MAKEMEFEELALIVE beschikt over een lekker gruizige gitaarriff, maar komt nooit helemaal los. Met ruim twee minuten is MAKEMEFEELALIVE ruimschoots het kortste nummer van de plaat, maar misschien had juist deze track nog wat extra tijd nodig gehad om volledig te ontpoppen.
De beloofde nieuwe koers op SUCKAPUNCH komt het duidelijkst naar voren in de titeltrack. You Me At Six mixt een flinke dosis dance-invloeden door het nummer heen en dat pakt verrassend sterk uit. Suckapunch toont zich een energieke knaller waarin de band geen moment verslapt. Ook de elektronica-toevoegingen in onder meer het duistere WYDRN en Voicenotes zijn hoorbaar van toegevoegde waarde. Beautiful Way is eveneens spannend door het drum-‘n-bass-achtige refrein. De fijne tekst over ouder worden en accepteren dat je nu eenmaal je imperfecties hebt (‘We’re fucked up in a beautiful way’), maakt Beautiful Way tot een vermakelijke track.
De sterke eerste helft van SUCKAPUNCH wordt amper doorgezet op het vervolg van de plaat. Kill The Mood worstelt zich op slaapverwekkende wijze naar het einde en doet zijn titel meer dan eer aan. Glasgow gaat op dezelfde voet verder en is weinig indrukwekkend. Door het hoge verrassingseffect van bijvoorbeeld titeltrack Suckapunch, is het of de band met zo’n meer ‘traditioneel’ indierocknummer weer drie stappen terugzet. Energie forceren door in de laatste minuut te gaan schreeuwen is bovendien niet de oplossing. Adrenaline maakt de slappehaphattrick compleet. Een nummer dat nog voorspelbaarder is dan de mop van de mummie. Bovendien heeft het Britse kwintet wel héél goed naar Imagine Dragons geluisterd voor inspiratie. You Me At Six pretendeert een tof poprocknummer te hebben gemaakt, maar dat valt bitter tegen.
SUCKAPUNCH verrast en verwart tegelijk. You Me At Six is erin geslaagd om nieuwe invloeden met succes aan hun nummers toe te voegen en gezien de talloze mislukte pogingen van collega-muzikanten uit het verleden is dat een knappe prestatie. Sterker, de koerswijziging wordt in sommige nummers zo sterk uitgevoerd, dat de tracks met een ‘veiligere’ sound per abuis op het voorspelbaarheids-strafbankje belanden. Waar je vooraf vreest voor verandering, had You Me At Six achteraf best nog wat brutaler en experimenteler mogen zijn over de volle breedte van het album.
