Zayn Malik – tegenwoordig actief onder de artiestennaam ZAYN – brengt alweer zijn derde studioalbum als soloartiest uit. De mellow r&b waar hij al vaker mee wordt geassocieerd rijst op Nobody Is Listening dit keer echt de pan uit.
De Britse ZAYN heeft zich tijdens zijn solocarrière ontpopt tot een r&b-zanger met een ontzettend zachte stem. Dat staat in schril contrast met zijn tijd bij One Direction, waar hij juist hele mooie harde uithalen zong. Die harde uithalen zul je op Nobody Is Listening helaas niet vinden. Wat overblijft is een sombere Malik met een week stemmetje.
Ondanks dat weke stemmetje begint de plaat met een onverwacht stukje rap. ZAYN is nauwelijks te herkennen wanneer hij met zijn lage stem en Yorkshire-accent begint te praten op de track Calamity. Het nummer zelf heeft een zwaar en melancholiek gevoel, waarvan je het idee krijgt dat ZAYN de wereld een beetje beu is.
Het lastige van ZAYN is dat hij zowel pratend als zingend slecht te verstaan is. Aan zijn accent kan hij uiteraard niks doen, maar voor een leek is het niet makkelijk om alle woorden die hij rapt mee te krijgen. Tijdens het zingen is het niet veel beter. Sommige klinkers spreekt hij niet meer uit waardoor woorden in elkaar vloeien en het gewoon wat gemompel wordt. Alsof hij iets te diep in het glaasje heeft gekeken voor de opnamesessie.
Daarnaast lijken alle nummers op Nobody Is Listening veel op elkaar, met uitzondering van het rapnummer Calamity. Het ritme is bijna altijd hetzelfde en geen enkele track heeft een noemenswaardig stukje wat het doet uitblinken. Zo lijkt het eerder uitgekomen nummer Vibez sterk op de track When Love’s Around die daarop volgt. Alleen de intro’s verschillen van elkaar, maar de beat en de noten die hij zingt zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Ook herhaalt ZAYN de combinatie van wat gitaargepingel met simpele elektronische beats iets te vaak.
Een nummer dat naast Calamity nog enigszins blijft hangen, is Tightrope. De op een na laatste track van de plaat heeft iets meer gevoel en snelheid, kenmerken die in andere liedjes worden gemist. Bovendien kan ZAYN heel mooi ‘jammerend’ zingen; iets dat consistent op zijn studioalbums voorkomt. Tightrope begint daarmee en heeft een aangename toonladder en achtergrondzang, wat het nummer een relaxt gevoel geeft.
Hoewel Tightrope relaxed is, is de rest van de plaat nogal somber. Melancholiek kan mooi zijn en ook met rustigere nummers kun je kracht overbrengen, maar ZAYN mist pit. Zo komt de track Unfuckwitable over als gezwets zonder refrein of climax. Zijn stem gaat alle kanten op, waardoor het onaangenaam is om lang naar te blijven luisteren.
Het is jammer dat ZAYN niet volop gebruik maakt van de krachtige stem die hij bezit. Iedereen weet dat hij hard en hoog kan uithalen, maar dat lijkt hij niet meer te willen doen. Daarmee is Nobody Is Listening geen plaat om herhaaldelijk naar te luisteren. Voor een keertje kan het wel wat zijn, maar de verwachtingen heeft Malik niet waar weten te maken. Het zou hem sieren als hij zijn krachtige stem eens wat vaker laat horen, want zijn talent blijft op Nobody Is Listening diep weggestopt.
