De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan Floris Visman.
Goed beschouwd kan je 2015 het jaar van hiphop noemen. Appelsap en WOO HAH! hadden ijzersterke line-ups, maar ook een festival als Lowlands, met een breed publiek, ging op de hiphoptoer, getuige de aanwezigheid van bijvoorbeeld Joey Bada$$ en Kendrick Lamar. Gasten als A$AP Rocky, Future en Drake kwamen met ijzersterke albums.
Indie-electronica komt op een stevige tweede plaats. Dat genre heb ik helemaal ontdekt en ik zet met regelmaat een plaat van HONNE, Howling of Bob Moses op. Er is (gelukkig) meer dan de Martin Garrixen en Hardwell’s van deze wereld. In 2016 kan hier niemand meer omheen, let op mijn woorden.
2015 heeft de monden gesnoerd van de mensen die altijd maar weer roepen dat ‘alle goede muziek oude muziek is’. We zitten in een fantastische tijd, je moet alleen door de rotzooi heen leren kijken.
De ontdekking
Deze is voor mij makkelijk. Eigenlijk heb ik hier twee kandidaten voor; Promised Land Sound en Daniel Romano. Maar omdat Romano klinkt alsof ik hem al een jaartje of dertig ken, ga ik voor de eerste. Nashville is de thuisbasis voor deze psychedelische garagerockers en ze brachten pas een maand of twee geleden hun debuutalbum uit. wat een geluid produceren deze mannen. Sixties, maar nergens saai of oubollig. Elk nummer eindigt in een spacende solo, iets dat ik eerder ook zag bij Natural Child in de EKKO en het is denk ik geen toeval dat zij ook uit Nashville komen. Het Zuiden van Amerika is weer hot. Ga nu PLS’s For Use And Delight checken, je krijgt er absoluut geen spijt van.
Het optreden
Ik begin in herhaling te vallen, maar 2015 was voor de concert- en festivalbezoeker een geweldig jaar. Ik kan het weten, want ik bezocht er nogal wat. Uitschieters zijn Kendrick Lamar op Lowlands, Howling in Paradiso, Kurt Vile diezelfde poptempel, Ryley Walker in de EKKO en Sun Kil Moon in TiVre.
Maar de vetste gig was toch wel die van Mac DeMarco in Paradiso. Het klonk allemaal zo strak, maar zonder saai te worden. Er werd volop gerookt en de sigaretten werden massaal het podium op geslingerd (en Mac rookte er af en toe eentje op). In de toegift speelde hij met z’n band een geniale cover van Metallica’s Enter Sandman. Even onverwacht als goed.
Het album
Als muziekjournalist ben je zeker van twee dingen: 1. Het is onmogelijk om één album van het jaar te kiezen. 2. Je zult wel moeten. Niet zeiken dus. Here we go. If I’ve Only One Time Askin’ van Daniel Romano. Hij werd door hoofdredacteur Wilke Wittebrood al eerder genoemd en dat is meer dan terecht. De countryzanger heeft een oude ziel in het lichaam van een jonge dertiger. Zijn muziek is nergens standaard, maar verliest toch z’n countrykarakter niet. De teksten zijn uit het leven gegrepen en ook al heeft hij niet alles meegemaakt waar hij over zingt, het voelt wel zo. En dat vind ik echt bewonderenswaardig. Volgend jaar komt-ie naar Nederland en als je van muziek houdt, for the love of god, ga.
De tegenvaller
Caracal van Disclosure werd zo ontzettend gehyped, dat-ie eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. En dat deed-ie dan ook. Een verzameling dertien in een dozijn tracks en nummers die we al eerder hoorden. De hype die Currents van Tame Impala veroorzaakte snap ik ook niet helemaal. Ja, er staan een paar aardige tracks op, ‘Cause I’m A Man bijvoorbeeld. Maar overall luister ik veel liever naar Lonerism. Psychedelischer en rauwer en juist dat rafelige randje zijn ze verloren.
Top 15:
In mijn lijstje vind je veel tracks van albums en artiesten die ik niet heb genoemd. dat komt omdat ze bijvoorbeeld niet van een album komen, maar losse tracks zijn (Gallant). Ook is het vaak zo dat een redelijk album één absolute uitschieter kent (Chinx).
Lees ook de 2015-review van:
8. Daan Koster
