De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan Anniek Verhooren.
2015 was meer dan ooit een muziekjaar vol hypes. Zo hoor je er ineens niet meer bij als je geen Belieber bent en gaan peperdure kaartjes voor Adele als warme broodjes over de toonbank. Zelf heb ik altijd een beetje moeite met hypes en probeer ik deze zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan (#nohipster). In het geval van Justin Bieber gaat me dit vrij gemakkelijk af, in het geval van een aantal andere hypes iets minder.
De ontdekking
Sinds het begin van dit jaar ben ik werkzaam voor Nieuweplaat en is er een wereld aan nieuwe muziek voor me open gegaan. Het kiezen van één ontdekking is dan ook verdraaid lastig. Laat ik het dan maar even houden op mijn meest recente ontdekking: Mew. Deze Deense band zag ik afgelopen november in het voorprogramma van Editors en deed mij denken aan één van mijn grote liefdes op muzikaal gebied, namelijk Sigur Rós. Iets meer pop, maar wel heel fijn.
Het optreden
Stel je dit even voor: je ligt slaperig op een zonovergoten grasveld met een Belgisch biertje in je hand terwijl The War On Drugs een klein stukje verderop onwijs lekker staat te spelen. Klinkt goed, toch? Vind ik ook. Gelukkig was deze situatie voor mij werkelijkheid afgelopen zomer op Pukkelpop. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken over wat voor mij het optreden van 2015 is.
Het album
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat deze plaat in menig albumlijstje bovenaan zal prijken. Ik vrees dat het daarom niet heel origineel is om te noemen als favoriete plaat, maar wanneer Carrie & Lowell van Sufjan Stevens door mijn speakers gaat ben ik een gelukkig mens. Met de aanbeveling die mijn Nieuweplaat-collega Juliette geeft in haar recensie van deze plaat ben ik het dan ook helemaal mee eens: “geniet, met je ogen dicht en even afgezonderd van alles en iedereen, van iedere muzikale compositie.”
De tegenvaller
Van een depressief jankalbum naar een mierzoete plaat waar je nog net geen tandpijn van krijgt: dat is Coldplay anno nu. Hoewel ik de laatste ben die A Head Full Of Dreams de grond in wil boren – ik heb zelfs kaartjes gekocht voor hun aankomende concert – zal niemand kunnen ontkennen dat dit niet het werk is dat we graag van de band zien. Nu maar hopen dat Chris Martin snel zijn stemmingswisselingen onder controle krijgt en weer eens klassiekers gaat produceren.
Top 15
En dan moeten er van alle muzikale hoogtepunten die het afgelopen jaar voorbij zijn gekomen vijftien nummers geselecteerd worden. Er zijn vast een boel nummers die ik vergeet en op deze manier zwaar tekort doe, maar van deze selectie word ik zelf in elk geval erg gelukkig. Matt Corby – één van mijn favoriete singer-songwriters – maakte voor het eerst in lange tijd weer nieuwe muziek en verdient daarom een ereplaats in deze lijst. Snake Eyes van Mumford & Sons en Ocean of Night van Editors zijn nummers die vooral mijn hart hebben gewonnen tijdens de liveoptredens die ik van deze bands zag.
Lees ook de 2015-review van:
1. Sjoerd Bouwmeester
2. Lilit Martirosova
3. Kasper Hermans
