De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan Kasper Hermans.
De jeugdhelden kregen dit jaar een remake. K3 werd vernieuwd en verjongd, One Direction werd gereduceerd en Justin Bieber werd een beetje volwassen. Voor mij was 2015 het jaar waarin ik eindelijk mijn debuut maakte op een meerdaags festival en met Matt Bellamy en Mark Knopfler binnen een maand mijn grootste gitaarhelden voorbij zag komen.
De ontdekking
De beste onbekende band ter wereld heet The Parlor Mob. Ze schijnen al elf jaar te bestaan, dus ook ik heb lange tijd wat gemist. Begin dit jaar kwam via via het nummer Cry Wolf bij mij binnen en dat is er niet meer uitgegaan. De gitaarlijnen zijn geweldig en de stem van Mark Melica, die je soms aanhoort voor die van een vrouw, past waanzinnig goed bij deze alternatieve rock.
Het optreden
Een podium als dat van the Barn op Rock Werchter lijkt veel te groot voor alleen een man met een gitaar. Bovendien is de moederziel alleenstaande man niet een figuur dat direct je omver blaast met zijn voorkomen. Zijn shirt is zo saai bruin als bruin maar saai kan zijn. Maar als Damien Rice begint met zijn optreden dan doet dat er allemaal niet meer toe. De Ier heeft een al niet misselijke live-reputatie en overtreft zichzelf nog maar eens. Elk nummer brengt zoveel emotie over dat je naast bewondering ook medelijden met hem begint te krijgen. Het slotstuk It Takes A Lot To Know A Man is buitensporig goed, als hij door zichzelf te sampelen een hele band bij elkaar bouwt. Wie daar aanwezig was, kan moeilijk beweren dit jaar veel beters te hebben gezien.
Het album
Cry Wolf van The Parlor Mob is heerlijk. Het is officieel een ep, maar de speeltijd bedraagt bijna dertig minuten, dus het scheelt weinig. Maar omdat ik die band eerder al geroemd heb, wil ik een lans breken voor Florence + The Machine. Zij grossiert bij mij in alle categorieën wel in ereplaatsen en dat geldt zeker voor How Big, How Blue, How Beautiful. Als het om volwaardige albums gaat, staat de plaat van deze supervrouw op een.
De tegenvaller
Dominique. Als Anouk dit soort Nederlandstalige gevallen blijft maken, is ze wat mij betreft zelfs niet welkom op de braderie in Leuven. Ik hoop dat ze nog één keer die rockchick wordt en nummers maakt als Everything en The Dark. Dan is ze het beste muziekproduct dat Nederland te bieden heeft. Wat optredens betreft, was Elbow op Werchter een afknapper. Niet perse de kwaliteit, al was die ook niet denderend, maar vooral dat Guy Garvey het publiek per nummer 385 keer vroeg om mee te klappen. Dat je je gaat afvragen of wij hem horen te entertainen in plaats van andersom.
Top15
Nog maar eens The Parlor Mob. Titeltrack Cry Wolf steekt er met kop en schouders bovenuit en is met afstand het beste dat dit decennium tot dusver heeft voortgebracht. Verder werd ik aangenaam verrast door The Phantom Band en het Haagse The Information. Stereophonics staat er als enige act twee keer in. Een soort goedmakertje voor mijn niet extreem positieve albumrecensie van Keep The Village Alive.
Lees ook de 2015-review van:
1. Sjoerd Bouwmeester
2. Lilit Martirosova
