De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan Simone van Hugten.
Een diepe zucht, en nog een. Een muziekjaar samenvatten is een bijna onmogelijke opgave. Het was een jaar waarin veel artiesten die ik hoog heb zitten het over een andere boeg gooiden. Matt Berninger van The National bracht met side project EL VY ineens een dansbaar, vrolijker album uit, Editors gaan terug naar de synths en Foals klinkt harder dan ooit.
Want ja, 2015 was ook het jaar van herrie. Goeie herrie. En I love it. Zo staat de tweede van Metz vol heerlijke noise/post-hardcore, knalde de metal van Deafheaven mijn boxen bijna uit elkaar en was daar die briljante post-punk/noise debuutplaat van Viet Cong. Less is dus echt niet altijd more. Georganiseerde chaos? Meer, meer, meer!
De ontdekking
Een van die lawaai-ontdekkingen was AUTOBAHN. Post-punk uit Leeds, geïnspireerd door goth/new wave-helden Sisters Of Mercy en de typische zang van Ian Curtis. De band bracht dit jaar hun eerste album Dissemble uit en bij de eerste klanken was ik verkocht. Ook Courtney Barnett heeft me verrast. Meisje uit Australië met een grote bek, een gitaar en een te gekke debuutplaat die weer eens lekker tegen De Dingen aanschopt. Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party. Dan weet je dat.
Het optreden
Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd bij FIDLAR op Best Kept Secret en zag levende legende Patti Smith op Rock Werchter, die Horses integraal speelde. En laat ik de fantastische Sufjan Stevens in Carré niet vergeten. Maar er was één persoon die me diep raakte, en dat was Damien Rice. Een van mijn grootste helden die ik al eens eerder zag op BKS, maar die me tijdens zijn Werchter-show volledig wegblies. En dat enkel met zijn akoestische gitaar, staand onder een lamp. Zo puur en oprecht. Bij ieder woord dat over zijn lippen rolde, voelde hij het verdriet opnieuw. Ongekend prachtig en zo bizar goed. Vanaf opener Cannonball tot aan afsluiter It Takes A Lot To Know A Man liepen de tranen over mijn wangen. Het beste optreden van het jaar, zo niet aller tijden.
Het album
Viet Cong heeft dit jaar glansrijk gewonnen. Wat een plaat. De helft van deze Canadese band komt voort uit indieband Women, en na ep Casette verscheen dit jaar hun titelloze debuutplaat. En die kwam hard binnen. Wat zeg ik? Verschrikkelijk hard. De band zoekt de grenzen van post-punk op met chaotische ritmes, indringende noise-gitaren en grillige teksten. ‘Tell me, tell me, tell her too, but tell it straight. What is the difference between love and hate?’ Iedere track is onvoorspelbaar, maar telkens even goed.
De tegenvaller
Die zwoele sound van The Weeknd, ik voel ‘m gewoon niet. Op Beauty Behind The Madness staan heus aardige tracks. The Hills bijvoorbeeld, en Can’t Feel My Face liet mijn heupen ook wel eens schudden. Maar de echte dreiging en duisternis die zijn eerdere werk bevatte is vrijwel verdwenen op dit album. En ik word ook gewoon een beetje moe van dat eeuwige geblaat over ellende, zelfmedelijden en seks maar dan zo mierzoet gezongen. Zelfde met Lana Del Rey die daar ook een handje van heeft. Honeymoon zorgde voor te veel gaapmomenten. Next.
Top 15
In mijn lijstje vind je tracks van enkele bovengenoemde artiesten, aangevuld met andere kunstwerkjes van dit jaar. Matt Berninger heeft me met The National én EL VY zelfs twee keer overtuigd. Dat en nog meer moois vind je in de afspeellijst hieronder.
Lees ook de 2015-review van:
5. Lars Meyer
8. Daan Koster
