De laatste albums en singles van 2015 druppelen langzaam binnen, maar het nabeschouwen kan al beginnen. Wat waren dit jaar nou de krenten uit de pap? Wat kon eigenlijk niet door de beugel? Elf Nieuweplaat-redacteuren laten hun licht schijnen op dit muziekjaar. Vandaag is het de beurt aan Lilit Martirosova.
2015 was muzikaal gezien een interessant jaar. Justin Bieber en Adele maakten een grandioze comeback, het nieuwe album van Rihanna zou uitkomen, toen weer niet en toen weer wel en toen uiteindelijk tóch niet. Kendrick Lamar bracht één van de beste albums uit van het jaar. De veel geprezen To Pimp A Butterfly is zelfs elf keer genomineerd voor een Grammy (!). Kortom een roerig muzikaal jaar, ook voor kleine bands en artiesten die dit jaar hun doorbraak mochten beleven: Years & Years, The Weeknd en mijn favoriet: Wolf Alice.
De ontdekking:
Toen ik Wolf Alice ontdekte begin dit jaar hadden nog maar weinig mensen gehoord over de Britse indie/rockband. Daarna ging het heel snel in 2015: na een nieuwe EP, een nieuw album en een zomer vol met optredens zijn ze nu ook nog eens genomineerd voor een Grammy voor beste Rock-act. Helemaal verdiend natuurlijk, al mag ik hopen dat Wolf Alice niet te groot wordt en gewoon zichzelf blijft. En vooral nog meer goede muziek produceert.
Het optreden
Kan ik er echt maar één kiezen? Dat kan ik niet. Echt niet. Ik noem er gewoon een paar, kan wel. Wolf Alice speelde in Bitterzoet waar ik ze van heel dichtbij kon bekijken, hun zweet kon ruiken, en mezelf in de moshpit kon gooien. Mijn voorganger Sjoerd noemde Typhoon’s optreden bij Sziget als hoogtepunt: ook ik wil me aansluiten hierbij. Ik zweette op alle op mogelijke plekken, ik had geen adem of puf meer en toch ging ik door met dansen. Want dat is wat Typhoon’s muziek met je doet. Dan moet ik toch nog even Mac DeMarco in Paradiso noemen en de halfuur durende toegift waarin de DeMarco en zijn band alleen maar covers speelden van metalbands. Fantastisch figuur is dat toch ook.
Het album
Sufjan Stevens heeft mijn hart dit jaar weer gestolen met het totaal onverwachte Carrie & Lowell. Ik hoop dat hij het elektronische uitstapje, waarvan we de resultaten op Age of Adz hoorden, achter zich heeft gelaten. Deze man laat op Carrie & Lowell namelijk precies horen waar hij zo ontzettend goed in is: de gevoelige snaar raken met simpele gitaarmelodieën, zijn zachte stem en eerlijke teksten.
De tegenvaller
Als groot fan van Tame Impala voelt het alsof ik verraad pleeg door dit te zeggen, maar het nieuwe album Currents was voor mij een enorme domper. Dat, terwijl er toch een paar nummers op staan waar mijn hart sneller van gaat kloppen. The Less I Know the Better staat zelfs in mijn top 15. Helaas blijft het maar bij die paar nummers want drie kwart van het album is ontzettend saai. Dan zet ik toch liever Lonerism en InnerSpeaker (voor de honderdste keer) op en wacht ik geduldig op nummer vier. Ohja, en het album van Coldplay is ronduit karakterloos, maar dat hadden we eigenlijk al kunnen verwachten na single Adventure of a Lifetime.
Top 15:
Van Justin Bieber tot Banks en van hiphop-koning Kendrick Lamar tot de fantastische single van Foals Mountain at my Gates, het staat er allemaal in.
Lees ook de 2015-review van Sjoerd Bouwmeester.
