2017 liet nog maar eens zien dat muziek kan verbroederen. Of, zoals heel Manchester zong, Don’t Look Back In Anger. De redactie van Nieuweplaat probeert dan ook zo vrolijk mogelijk terug te blikken op het voorbije muziekjaar. Wat waren de hoogtepunten? En wie zijn de nieuwe sterren van de toekomst? Vandaag is het de beurt aan recensent Mark Dierick.
De balans van 2017 opmaken is lastiger dan het lijkt. Het zijn maar 12 maanden, maar er is bijna te veel gebeurd om bij te houden. Nu is dat als nederige muziekrecensent gelukkig ook niet mijn taak, maar het houdt wel verband met een jaaroverzicht als dit. Muziek werd steeds vaker een toevluchtsoord, en dat kon ook: een flinke hoeveelheid ‘oude bekenden’ bracht in 2017 een nieuwe plaat uit. Er lagen echter des te meer onontdekte artiesten op de loer. Hoog tijd om op de belangrijkste momenten van mijn muziekjaar terug te blikken!
De ontdekking
Als één album mijn herfst gekleurd heeft, dan is dat Birdie van Slaughter Beach, Dog. Als je goed luistert naar de plaat van Jake Ewald’s nieuwe project kun je de blaadjes al bijna horen vallen. Iedere song is een mini-verhaal waarin karakters, dialoog en omgeving met ruwe penseelstreken opgeschilderd worden. Mede dankzij de fijne muziek die ergens tussen indierock en folk is te plaatsen, komen de teksten tot leven. Ewald is gewoon een twintiger met de bijbehorende dromen en problemen, maar het is juist zijn talent om die herkenbare en alledaagse dingen in muzikale sprookjes om te toveren.
Het optreden
Ik heb nog nooit een optreden meegemaakt zoals dat van singer-songwriter Julien Baker. Vanaf het moment dat ze het prachtige Appointments inzette, leek ieder ander geluid uit de zaal van Ekko verdwenen. De nummers werden stuk voor stuk perfect gebracht, en ze vulden de zaal zo compleet dat je verder alleen het geklik van Baker’s looppedaal kon horen. Haar heldere stem grijpt je echter niet op dezelfde manier bij de keel als wanneer je naar haar albums luistert. Het is bijna magisch hoe zelfs haar pijnlijkste nummers inspirerend en haast therapeutisch worden als je ze live hoort.
Het album
Ik kan heel lang praten over de albums van dit jaar die heel goed waren in hun eigen genre. Toch waren er weinig die ik zo verfrissend en memorabel vond als Guppy van Charly Bliss. De unieke stem van frontvrouw Eva Hendricks, de briljant gepende powerpop en de overdosis aan manische energie creëren samen iets wat oprecht speciaal is. In een wereld die ons haast dwingt om steeds serieuzer te worden, gaat de muziek op Guppy niet gebukt onder al dat gewicht. Je persoonlijke verhaal vertellen op een manier die zo doordrenkt is van energie en plezier, is in deze tijd misschien wel het allerbeste dat je kunt doen.
De tegenvaller
Het is tijd om op zoek te gaan naar nieuwe grote namen in de rockmuziek, want de meeste helden van de oude garde lijken slechts voor teleurstelling te zorgen. Zo hoopte ik dit jaar nog op een fijn analoog shredfestijn a la Wasting Light van Foo Fighters, en dacht ik dat ook nog te krijgen na leadsingle Run. Daar was ik snel van genezen na een luisterbeurt van het geesttergend saaie Concrete & Gold. Ook indiehelden Arcade Fire klinken anno 2017 vooral als de inspiratieloosheid die ze juist bekritiseren. Dat terwijl single Everything Now een heel tof nummer was. Goed voornemen voor het nieuwe jaar: onthoud dat je, tot je de hele plaat in handen hebt, niets weet.
Top 17 van 2017
Zoals gewoonlijk is mijn eindejaarsplaylist weer een zooitje ongeregeld. Zo vind je een aantal artiesten die ik hierboven besproken heb, maar dat is lang niet alles. Paramore bracht een wereldplaat uit die door veel mensen (waaronder helaas ook onze redactie) dramatisch ondergewaardeerd werd. Sorority Noise kwam al in januari met mijn persoonlijke song van het jaar No Halo, met bijbehorend indrukwekkend album. Ook prachtplaten van The Menzingers, Manchester Orchestra en aanstormend talent Tigers Jaw haalden het einde van het jaar. Mijn enige advies: luister deze afspeellijst van voor tot achter, want al deze artiesten verdienen je tijd.
Vooruitblik naar 2018
Er is meer dan genoeg om naar uit te kijken in het voorjaar van 2018. Ik mag mijn britpop-fase herleven met Franz Ferdinand en afwachten welke complottheorieën op de nieuwe plaat van Muse belanden. Verder verwacht ik grote dingen van Tiny Moving Parts. Toch kijk ik eigenlijk vooral uit naar de concerten: zoals het er nu uitziet kan ik al minstens vier bands uit mijn Top 17 van 2017 afstrepen in het eerste kwartaal van 2018, met fenomenale liveband PUP als mooie bonus. Een goed begin is het halve werk, zal ik maar zeggen.
Bekijk ook de jaarreview van:
Foto door Sachyn Mital.
