2017 liet nog maar eens zien dat muziek kan verbroederen. Of, zoals heel Manchester zong, Don’t Look Back In Anger. De redactie van Nieuweplaat probeert dan ook zo vrolijk mogelijk terug te blikken op het voorbije muziekjaar. Wat waren de hoogtepunten? En wie zijn de nieuwe sterren van de toekomst? Vandaag is het de beurt aan recensent Pim Sierink.
2017 heb ik ervaren als een jaar waarin ik een muzikale blinddoek droeg. Af en toe werd er bij mij vanuit het niets nieuwe muziek in de mond gepropt, maar over het algemeen had ik totaal geen zicht op wie wat uitbracht en wanneer. Totaal mijn eigen schuld, in een jaar waarin ik het wel heel erg druk maakte voor mezelf. Ik heb hierdoor ongetwijfeld een aantal meesterwerken van de grote namen gemist (zo heb ik nog geen idee van de nieuwe The National of die van The War on Drugs), al treur ik daar niet om. Ik weet ze te vinden en er zijn altijd genoeg andere ontdekkingen te doen. Zo ook dit jaar!
De ontdekking
Zonder twijfel is de ontdekking voor mij dit jaar de Belgische zanger Tamino, die me met zijn overweldigende stemgeluid meetrok in een draaikolk van melancholie en bijna hemelse schoonheid. Vrienden kwamen razend enthousiast terug van een optreden, waardoor ik wel moest gaan luisteren. En jawel! Toen ik thuis eenmaal zijn EP had opgezet en de Egyptische invloeden en door Jeff Buckley geïnspireerde klanken hoorde, was er voor mij ook geen weg meer terug. Naar Tamino heb ik werkelijk met open mond geluisterd.
Het optreden
Hmmm… waar te beginnen? Ik heb zeer goede herinneringen aan optredens bij festivals als Transition, Down the Rabbit Hole en DeWolffest, maar daar een hoogtepunt van uitkiezen is vrijwel onmogelijk. Weggeblazen was ik wel door Benjamin Clementine, die ik destijds nog niet kende, op DtRH. Buiten de festivals heb ik erg mogen genieten van Mac DeMarco en natuurlijk Foxygen, die met een show van krap een uur menig concertganger irriteerde, maar wat naar mijn gevoel precies paste bij wie zij uitstralen te zijn. Daar kon ik wel van genieten.
Het album
Nog zo één waarbij ik het moeilijk vind om te zeggen “ja, dat is het!”. Ik keek erg uit naar het nieuwe album van Steven Wilson, maar ondanks (of misschien dankzij?) zijn stap in commerciële richting heeft het mij nog niet geheel kunnen overtuigen. Jen Cloher was het die mij verraste met haar zeer sterke en persoonlijke teksten over haar soms moeizame relatie met Courtney Barnett en de gelijke rechten en behandeling voor homo’s in Australië (via een referendum heeft de Australische bevolking inmiddels laten weten vóór legalisering van het homohuwelijk te zijn!). Zij gaat er wat mij betreft dan ook met de prijs vandoor.
De tegenvaller
De tegenvaller was voor mij het album Love in a Time of Madness van José James, die met een wat meer R&B-achtige insteek probeerde nieuwe glans te geven aan zijn nooit dof geworden carrière. Van experimenteren kan ik wel genieten, en ik heb me er meermaals aan gewaagd. Toch wil voor mij het kwartje niet vallen. Ik blijf zijn fantastische jazzplaat The Dreamer er maar tegenover plaatsen, wat niet geheel eerlijk maar wel onvermijdelijk is als je zulke kwaliteit al eens hebt afgeleverd. Het optreden tijdens festival Transition zegt wellicht genoeg: de zaal liep leeg.
Top17
Ik ben nooit goed geweest in het opstellen van dit soort lijstjes (zo krijg ik enorme kriebels van de Top2000, waarvoor ik mij dan ook altijd afsluit), want waarom verkies je het ene nummer boven het andere? Is zoiets dan niet afhankelijk van de context van het moment? Maar regels zijn zo af en toe regels, en dus lever ik ook mijn lijstje af voor de beste nummers van 2017. Zie het als een clubje nummers waarvan mijn hart net wat sneller ging kloppen en waarvan ik graag wil dat jullie ze ook horen. De volgorde is daarbij volledig willekeurig en irrationeel, zoals de relatie tussen mij en muziek sowieso wel kan worden samengevat.
Vooruitblik op 2018
Uitkijken doe ik naar het altijd interessante Radical Face, dat met een nieuwe EP zal komen. Nadat drieluik The Family Tree na tien jaren werk eindelijk was afgerond, gaf Ben Cooper al aan andere paden te willen bewandelen. Het eerste resultaat zagen we in het zeer mooie SunnMoonnEcclipse, waarin drie nummers in een loop achter elkaar geluisterd dienen te worden. Wat voor kunstwerk zal hij nu gaan afleveren? Daarnaast sta ik weer te springen voor de nieuwe plaat van DeWolff. Naar hun concerten zal ik altijd blijven gaan, al is het maar om die perfecte synergie te mogen aanschouwen, maar nieuwe muziek is daarbij nooit vervelend. Heel erg benieuwd wat zij gaan brengen!
Bekijk ook de jaarreview van:
1. Ruben de Boer
2. Lola Cooper
3. Lex Laros
