2018: ‘Het had zo’n meesterwerk kunnen zijn voor Greta Van Fleet’

Wie kijkt naar de Nederlandse streamingscijfers van 2018 ziet hiphop, hiphop en nog eens hiphop. Er was in 2018 gelukkig meer dan alleen dat genre en iedere redacteur van Nieuweplaat heeft daar zijn eigen kijk op. Dit keer blikt recensent Ivo Terpstra terug op het afgelopen muziekjaar.

De ontdekking
Pale Waves wil de wereld stap voor stap veroveren, zo vertelde frontvrouw Heather Baron-Gracie in een interview met Nieuweplaat. Met het debuutalbum My Mind Makes Noises heeft de Britse band alvast een enorme veldslag gewonnen. Van begin tot eind pompt Pale Waves de meest aanstekelijke deuntjes uit de speakers. Duistere teksten op vrolijke muziek, als de liefdesbaby van The Cure en ABBA. Ook live op Best Kept Secret bleek de band in staat om de festivaltent voor zich te winnen. Het is absoluut niet vernieuwend wat Pale Waves doet en eerlijk gezegd lijken sommige nummers wel héél erg op elkaar. Maar ach, wie extreem aanstekelijke nummers als Noises, Kiss en One More Time kan maken, is dat allemaal vergeven.

De tegenvaller
Het regende teleurstellingen dit jaar. Het nieuwe album van The Smashing Pumpkins viel tegen, aan The 1975 hoef je de weg niet te vragen want die is de band volledig kwijt en Sting en Shaggy brachten samen het slechtste album van het jaar uit. Maar ook een album dat wel ruimschoots een voldoende behaalde, was eigenlijk een bittere tegenvaller. Het had zo’n meesterwerk kunnen zijn voor Greta Van Fleet. Bakken met talent, de ep From The Fires (2017) die van begin tot eind meesterlijk is en een gezonde dosis leentjebuur bij rockgrootheden als Led Zeppelin en Aerosmith. Anthem Of The Peaceful Army loste de hoge verwachtingen maar deels in. De eerste helft van de plaat bevat de gierende classic rock zoals je die verwacht, maar daarna gaat de band over op zoetsappige ‘heal the world and spread the love’-rijmelarij. Jammer, nooit meer doen en later goedmaken!

Het muziekmoment
Mijn muziekmoment van 2018 is pas een paar dagen oud. 2017 was al het jaar van The War On Drugs met het uitbrengen van de moderne klassieker A Deeper Understanding. Het album leverde de band ruim een jaar later op wat hun al jaren toekomt: een show in een volgepakte Ziggo Dome. Het was de vraag of The War On Drugs een zaal van die grootte aan zou kunnen. Slotconclusie: het zestal pakte de zaal moeiteloos in. De band had als vanouds summiere interactie met het publiek, deed geen verzoeken om mee te klappen of te zingen en nam nauwelijks tijd om de staande ovatie in ontvangst te nemen. De muziek moest simpelweg het werk doen. Vooral met de uitvoering van Under The Pressure bewees The War On Drugs één van de fijnste luisterbands ter wereld te zijn. Een lang uitgesponnen versie met weergaloze spanningsopbouw: ademloos liet het publiek zich in vervoering brengen. Magnifiek.

Het album
Men neme een warme huiskamer, een regenachtige avond, een schemerlamp, een glas drinken naar keuze en het album On The Corner Where You Live van The Paper Kites. Ik beloof: een betere muziekbeleving is bijna niet mogelijk. De Canadese band heeft een album gemaakt waarvan het zelf zegt dat het niet geschikt is om op elk moment van de dag te beluisteren. Je moet het maar durven. Maar als de omstandigheden wél aansluiten op de dromerige sfeer van On The Corner Where You Live, komt de plaat op een geweldige wijze tot zijn recht. Elke regenachtige avond heeft voortaan de perfecte soundtrack.

Wat ik verder nog kwijt wil
Een eervolle vermelding voor Tim Knol mag absoluut niet achterwege blijven. En niet alleen omdat hij schijtlollige DJ-kleuters, die hun eigen onderbroekenlol belangrijker vinden dan mooie muziek, op hun plek durft te zetten. Knol zette vooral ook zichzelf dit jaar weer op zijn plaats. Na wat moeilijkere jaren waarin Knol zijn manager, bandgenoten en plezier in muziek verloor, heeft de singer-songwriter weer het licht gezien. Met het schitterende album Cut The Wire is Knol weer helemaal terug aan het americana-front.

Top18
Lange tijd leek The Twilight Sad in mijn ogen aan de haal te gaan met de titel ‘Beste Single van 2018’, maar toen was daar opeens Curtis Harding. Zijn geweldige track Where We Are sleept in ruim zeven minuten de jaren ’60-soul zo de 21e eeuw in. Vintage blijkt nog helemaal in deze tijd te passen!

Vol verwachting klopt ons hart
Genoeg om naar uit te kijken. Nieuwe albums van onder meer The Twilight Sad, Lambchop, Grimes, My Bloody Valentine en Lana Del Rey bijvoorbeeld. Maar de hoogste verwachtingen zijn er toch voor het aangekondigde nieuwe album van The Raconteurs. Jack White en consorten hebben ons tien jaar laten wachten, maar eindelijk komt er een vervolg op de heerlijke albums die The Raconteurs tussen 2006 en 2008 uitbrachten.

Lees ook de jaarreview van:
1. Stef Ketelaar
2. Kasper Hermans