Wie kijkt naar de Nederlandse streamingscijfers van 2018 ziet hiphop, hiphop en nog eens hiphop. Er was in 2018 gelukkig meer dan alleen dat genre en iedere redacteur van Nieuweplaat heeft daar zijn eigen kijk op. Dit keer blikt recensent Pim Sierink terug op het afgelopen muziekjaar.
De Ontdekking
2018 is voor mij het jaar dat ik voor het eerst echt goed ben geïntroduceerd in de soul. Daar zitten natuurlijk de vele pareltjes uit de jaren ’60 en ’70 tussen, maar gelukkig is de scene ook nog behoorlijk vitaal dezer dagen! Een hedendaagse gigant in de jazz & soul hoek is Esperanza Spalding. Als bassist is dit voor mij natuurlijk een must, dus ik schaam me wel voor het feit dat ik haar pas dit jaar ontdekt heb. Spalding zit namelijk al een dikke twaalf jaar in het vak en heeft reeds de vele uiteindes van het jazzspectrum opgezocht, altijd met de juiste lading aan soulful vibes. Heerlijk! Ook haar meest recente werk, 12 Little Spells, is weer zeer de moeite waard.
De Tegenvaller
In 2017 was ik nog zeer positief verrast door het prachtige Sky Trails van David Crosby. En dat hij in 2018 wederom een plaat zou uitbrengen was destijds ook al bekend. Ik keek er dan ook met veel verwachtingen naar uit. Maar Here If You Listen, zoals het album is gaan heten, werd voor mij toch wel een grote teleurstelling, waarbij de bodem nog niet bereikt is ook. De albumcover is oh zo lelijk en de liedjes zijn over de gehele breedte minder spannend dan Sky Trails. Ik gaf het destijds nog een zes, maar dat haalt het inmiddels niet meer. Gelukkig wacht er in 2019 weer een nieuw avontuur van de oude rocker. Wel ben ik iets voorzichtiger geworden.
Het Muziekmoment
Drummer Dave King van The Bad Plus is een legende in de jazzwereld. Een droogkloot ook, blijkt wel uit zijn YouTube-kanaal Rational Funk (wat dus niets met Funk te maken heeft). Op 18 oktober mocht ik The Bad Plus in actie zien in Tivoli Vredenburg. Ik was zeker niet teleurgesteld. De video hieronder, van een optreden in Tbilisi, geeft wel een mooi inkijkje, denk ik. Alleen voor achttien jaar en ouder, want er worden nog wel eens gevaarlijk ritmische grooves gespeeld.
Het Album
De winnaar van ‘Beste Album van 2018′ gaat wat mij betreft naar een fenomeen dat zich maar moeilijk laat definiëren: Let’s Eat Grandma met het album I’m All Ears. Het is mysterieus; het is catchy; soms uitgesponnen disco-rock; soms ongegeneerde pop. En dan weer alles tegelijk. En dat terwijl de twee dames, Jenny Hollingworth en Rosa Walton, de twintig nog niet eens zijn gepasseerd. Ik was zuinig met het uitdelen van punten toen ik een recensie van het album schreef in juli. Zeven-en-een-halve punt werden er gegeven. Ik zou nu toch wel een heel punt hoger wil geven. Wat een klasse.
Wat ik verder nog kwijt wil
Dit was het jaar van de Nederlandse americana en rock & soul. Ik zal even een aantal namen opnoemen: DeWolff, Dawn Brothers, Judy Blank, Mitch Rivers, The Grand East. Ook Tim Knol zou ik misschien wel aan het rijtje willen toevoegen, trouwens. Stuk voor stuk brachten deze muzikanten hun hart en ziel ter wereld in sterk groovende, persoonlijke en maatschappelijk relevante albums. Daar mogen we best een beetje trots op zijn, denk ik zo.
Top18
Hoewel het album Laid Black mij als geheel niet helemaal kon overtuigen, leverde Marcus Miller met Trip Trap toch wel een gruwelijk lekkere song af. Miller beweegt zich slim mee met de hype rondom trapmuziek, maar weet wel precies toe te voegen wat er (altijd) nodig is: een flinke dosis bassolo!
Vol Verwachting Klopt Ons Hart
Ik kijk toch wel weer erg uit naar het Transition jazzfestival in april. Daar komen toch altijd een aantal mooie namen naar toe. Verder verwacht ik dat het een wat rustiger jaar gaat worden. De Nederlandse groepen die ik volg brachten allemaal dit jaar hun werk. Hun concerten zal ik zeker bezoeken, te beginnen met Dawn Brothers op 12 januari. Andere artiesten ben ik een beetje uit het oog verloren, dus daarvoor geldt: ik laat het maar op me af komen!
Lees ook de jaarreview van:
1. Stef Ketelaar
2. Kasper Hermans
3. Ivo Terpstra
4. Lex Laros
