2019: ‘Lockdown van The S.L.P. blijft maar groeien’

Er zit weer een bewogen muziekjaar op. Het was vooral het jaar waarin Nederland het Eurovisie Songfestival won. Gelukkig viel er nog veel meer te beleven op muziek gebied. Iedereen binnen Nieuweplaat heeft daar zijn eigen kijk op. Dit keer blikt recensent Kasper Hermans terug op het afgelopen muziekjaar.

De ontdekking

Ik kan hier tientallen leuke bandjes oplepelen, zoals cleopatrick, Sundara Karma, Tape Toy, black midi, Stats en Black Pumas. Maar ik hou het bij Janelle Monáe. Ja, ik weet het: ze draait al bijna twee decennia mee, maar voor mij is het honderd procent een ontdekking. Een ontdekking dat ik haar muziek tof vind. Hoewel, de platen draai ik nog steeds niet, maar haar show op Down The Rabbit Hole was een ware openbaring voor mij. Opeens stond ik vooraan tussen mensen die ik niet kende, te dansen op nummers die ik niet kende. Ruim een uur was ik bevangen door een tot in de details geregisseerde choreografie. Eenmaal thuis heb ik het geprobeerd, de muziek van Monáe. Het is niets voor mij. Maar wanneer ze weer naar Nederland komt, overweeg ik zeker een kaartje te kopen.

De tegenvaller

Als je met een knaller van een album of hit bekend wordt, dan is het moeilijk om daarna altijd maar te kunnen voldoen aan die verwachtingen. Dus dat volgende albums dan wat minder zijn is eerder regel dan uitzondering. Alleen wat Of Monsters And Men op Fever Dream produceerde was beneden alle peil. Een van de meest onurgente albums allertijden als je het mij vraagt. Al het speelplezier, alle spontaniteit, alle leuke facetten die er ooit kleefden aan de IJslandse groep: het was verdwenen. Een koortsdroom. Meer is het niet.

Het muziekmoment

Als je een band voor de vijfde keer gaat zien, dan weet je meestal wel in grote lijnen wat er gaat gebeuren. Zelfs bij Muse. Toch was de vijfde keer Muse de keer die mij het meest bij zal blijven, want het was een concert zoals ik mij de eerste keer voorstelde dat het zou zijn. Alles was raak van start tot finish. En toch verliest het trio het van Jon Hopkins. Op Lowlands wilde ik de techno-dj eigenlijk vooral zien om eens te snappen waarom zij zo gek zijn op zijn live-shows. En ik snap het nu volledig. Het was alsof hij drie verschillende lijnen door elkaar liet lopen, samensmolt en weer liet ontbolsteren. Het zorgde voor raar aangenaam kippenvel dat tot ver na afloop zijn sporen naliet.

Het album

Er is voor mij geen album uitgekomen dit decennium waarop de eerste drie tracks mij zo inpakken als op Widow’s Weeds van Silversun Pickups. De spanning op Neon Wound, het gejaagde It Doesn’t Matter Why en het gewoonweg schitterende Freakazoid. Maar een plaat bestaat uit meer dan drie tracks en dat geldt gelukkig ook voor Widow’s Weeds. De band heeft het tot een kunst verheven om op de juiste momenten breekpunten aan te snijden in nummers, met Straw Man als perfect voorbeeld, waardoor de muziek continu interessant blijft.

Top19

Ik heb zowel Rammstein als Merol in mijn lijst gezet. Dat komt denk ik niet te vaak voor. Het stukje 1.05-1.15 op sanjake van cleopatrick zijn de tien seconden die ik dit jaar het meest gehoord heb, Leonard Cohen betoverde me vanuit het graf, maar Lockdown van The S.L.P is een waanzinnige track die na een luisterbeurt of vijftig nog altijd groeiende is.  

Hier kijk ik naar uit

Ik heb een concertkaartje binnen voor 2020 en die zegt mij dat ik in ieder geval Steven Wilson ga zien. Ik hoop zijn nieuwe album mij tegen die tijd nog enthousiaster heeft gemaakt dan ik nu al ben. Verder zijn er geruchten over Evanescence en Lana del Rey (weer!) en Green Day en Tame Impala zijn altijd interessant.