2020 werd een jaar om nooit te vergeten. Helaas niet om de goede redenen. De muziekindustrie kreeg vanaf begin maart klap na klap te verwerken. Gelukkig deden veel artiesten waar ze goed in zijn: ze sleepten ons het jaar door met goede muziek, livestreams, inventieve coronasingles, -medleys, -covers en -samenwerkingen. We genoten volop, al beviel niet alles even goed. De redactie kijkt terug op het bewogen 2020 met vandaag Tom Welman.
De ontdekking
Het was knap hoe Taylor Swift in een jaar tijd twee van haar beste albums uitbracht (folklore en evermore), maar dat is niet te vergelijken met de arbeidsethos van Sault. In ongeveer achttien maanden tijd heeft de groep vier platen losgelaten op de muziekminnende wereld. Op de twee platen uit 2020 laten ze een mooie mix van soul, funk, house, disco en nog een hele hoop andere stijlen horen. In juni kwam Untitled (Black Is) uit, waarna in september opeens Untitled (Rise) verscheen. Dat leidde niet tot een gevalletje ‘kwantiteit boven kwaliteit’. Integendeel, beide albums staan bol van geweldige melodieën om de luisteraar binnen te halen en vervolgens te verrassen met relevante en compromisloze teksten. Het is moeilijk om favorieten te kiezen. De twee albums kennen eigenlijkgeen hoogtepunten, simpelweg omdat de kwaliteit nummer na nummer torenhoog ligt. Als het dan toch moet, zijn Wildfires, Free, Fearless en Bow een goed startpunt als je deze fantastische muziek begint te luisteren.
De tegenvaller
Er waren in 2020 genoeg releases van grote acts van weleer: Youngs Homegrown, Dylans Rough And Rowdy Ways, McCartneys McCartney III, en Costellos Hey Clockface. Stuk voor stuk mooie collecties met goede tracks. De jongere rockgarde liet het wat mij betreft echt afweten dit jaar. Hedendaagse rockmuziek mag van mij een schop onder zijn spreekwoordelijke kont krijgen. Daarnaast was ik behoorlijk teleurgesteld in de nieuwe singles PERSONAL SHOPPER en EMINENT SLEAZE van Steven Wilson van zijn aanstaande album THE FUTURE BITES.
Dat wil niet zeggen dat er helemaal geen aardige singles voortkomen uit de (pop)rock scene. The Steps van Haim vond ik een heerlijke gitaarlijn hebben en Phoebe Bridgers wist te verrassen met Kyoto. Dat neemt niet weg dat ik voor andere genres eerder warmloop. Denk eens aan de Londense soul- en jazzscene met bijvoorbeeld de laatste nieuwe van Shabaka And The Ancestors, Wu Hen van Kamaal Williams of de fantastische plaat die Tom Misch met Yussef Dayes opnam: What Kinda Music.
De perfecte coronasingle
De verrassing dit jaar kwam van Bob Dylan met Murder Most Foul van de plaat Rough And Rowdy Ways. De 79-jarige bard houdt een ruim kwartier durend betoog terwijl Fiona Apple hem op piano begeleidt en dat verveelt geen minuut. Qua sound lijkt het alsof de grootmeester zich laat inspireren door het latere werk van Nick Cave. De manier waarop Dylan de hele geschiedenis sinds de moord op president Kennedy in context plaatst is ongekend. En dat is misschien ook tekenend voor dit jaar. Ondanks dat het soms leek alsof de wereld verging, zal ook deze pandemie in zijn context geplaatst worden. Wellicht dat iemand over pakweg zestig jaar de volledige geschiedenis sinds 2020 in een song kan vatten.
Het album
Ondanks mijn lofzang op Sault, valt de hoofdprijs ten dele aan Moses Sumney met zijn album græ. In februari verscheen het eerste deel van dit tweeluik om vervolgens in mei het laatste deel te presenteren. Het werk bestaat uit een collectie tracks die onconventioneel en complex zijn, maar sterke melodieën nooit uit het oog verliezen. Bijna elk nummer wordt ingeleid met een collage van geluid om vervolgens ijzersterke hooks op de luisteraar los te laten. De muziek van Sumney laat zich moeilijk in termen vatten, maar is vooral een samensmelting van neo-soul en artpop. Soms neigt het ook een beetje naar experimentele jazz. Logisch, want er schuiven genoeg muzikale gasten uit dat genre aan, zoals Thundercat en Shabaka Hutchings.
Muzikaal is græ zeker een uitdaging, maar ook tekstueel is het niet mis. Sumney grijpt de luisteraar meermaals bij zijn strot. Met zijn geweldige stemgeluid, dat van een soulvolle brom gemakkelijk overgaat in een ijle kopstem, raakt hij je telkens weer. Met hetzelfde gemak bezingt hij open zijn gevoelens, van moedeloosheid tot woede. Hoogtepunten van dit album zijn onder andere Conveyor en Bless Me. Absoluut topstuk is tranentrekker Polly. Zelden is liefdesverdriet mooier bezongen.
Top 20
In mijn top 20 van dit jaar komen veel van de eerder genoemde artiesten terug. Het is een mix van classic rock en hedendaagse soul. Zo staat ook Childish Gambino in de lijst met de voorlaatste track van zijn nieuwe album 3.15.20. En Nick Cave mag wat mij betreft in geen enkele jaarlijst ontbreken.
Hier kijk ik naar uit in 2021
Aaron Frazer van Durand Jones And The Indications is niet alleen drummer, maar ook een begenadigd zanger. Op het laatste album van die band liet hij al horen niet bang te zijn achter de microfoon. Op eerste single If I Got It (Your Love Brought It) staat hij zijn mannetje. Op 8 januari neemt hij zelf het voortouw en komt op de proppen met zijn soloplaat Introducing… De single smaakt in ieder geval naar meer! Daarnaast maakte Childish Gambino laatst op Twitter bekend bezig te zijn met nieuwe muziek. De releasedatum is nog onbekend, maar laten we hopen dat die plaat in 2021 verschijnt.
last music project was probably my best. but the one coming will be my biggest by far.
listen to "new ancient strings" outside.
— donald (@donaldglover) November 6, 2020
Bekijk ook de jaarreviews van:
1. David Rooker
2. Nienke Teunissen
3. Natan Presman
4. Dagmar Pluijm
5. Tijmen Hoes
6. Noortje van Bentum
