2020 werd een jaar om nooit te vergeten. Helaas niet om de goede redenen. De muziekindustrie kreeg vanaf begin maart klap na klap te verwerken. Gelukkig deden veel artiesten waar ze goed in zijn: ze sleepten ons het jaar door met goede muziek, livestreams, inventieve coronasingles, -medleys, -covers en -samenwerkingen. We genoten volop, al beviel niet alles even goed. De redactie kijkt terug op het bewogen 2020 met vandaag Nienke Teunissen.
De ontdekking
Ze heeft nog maar drie nummers uitgebracht, maar Froukje heeft zich in 2020 al helemaal bewezen. Met name haar tweede single Ik Wil Dansen is een heerlijke plaat. De elektronische invloeden in Froukjes muziek zijn zo lekker dat de nummers voorbij vliegen. Debuutsingle Groter Dan Ik gaat over het klimaatprobleem en het getuigt van lef als jouw eerste nummer direct als protestlied dient. Licht En Donker is juist weer heel anders. Het nummer is veel kwetsbaarder, maar eenmaal bij het refrein komen toch die beats weer terug. Een kenmerkend voorbeeld van de sound van Froukje. Dat ze pas negentien jaar is, maakt haar voor mij nog veel leuker en interessanter. Ik denk dat we nog heel veel kunnen verwachten van Froukje!
De tegenvaller
Eigenlijk is er in 2020 vooral heel veel goede muziek gemaakt. Toch zijn er voor mij twee tegenvallers. Allereerst de Noorse Ane Brun. Met de single Honey had ze een wervelende start van het jaar. Echt een nummer met nieuwe geluiden die ik niet bij Brun had verwacht. Helaas valt ze op haar albums After The Great Storm en How Beauty Holds The Hand Of Sorrow vooral terug op haar oude sounds, waar de verrassing inmiddels wel vanaf is. Voor mij is Ane Brun te veel teruggevallen in haar oude patroon.
Daarnaast kwam er met het album Positions ook nieuwe muziek van Ariana Grande uit. Het is alleen erg jammer dat het hele album een beetje op elkaar lijkt. De nummers vloeien in elkaar over en dezelfde geluiden worden continu gebruikt gedurende het hele album. Van een grote popartiest als Grande verwacht ik toch meer. In het verleden kon ze me echt verrassen met goede albums, zoals thank u, next of Sweetener. Deze keer heeft Grande zich het er veel te gemakkelijk van afgemaakt.
De perfecte coronasingle
Het ultieme coronanummer is Morgen van Amina. De negentienjarige zangeres uit Bunnik brak eind maart met deze track door. Morgen heeft een hoog ‘spoken word’-gehalte, een stijl die ik het afgelopen jaar heel erg ben gaan waarderen. Het geeft weer een hele andere dimensie aan het nummer. Amina schreef Morgen helemaal zelf, over hoe snel het coronavirus in maart van een grap naar iets heel serieus ging. Iets wat iedereen toen voelde. Daarnaast geeft Amina hoop met het nummer, hoop dat het ooit weer beter gaat worden.
De plaat van Fokke Simons, Quarantaine, heb ik ook erg vaak gedraaid. Beetje fout, dus ik zal er niet al teveel woorden aan vuil maken. Maar heerlijk om naar te luisteren.
Het album
Abel Makkonen Tesfaye, beter bekend als The Weeknd, bracht dit jaar het fantastische album After Hours uit. Voor mij is The Weeknd al langer een favoriet, maar met dit album heeft hij bewezen hoeveel hij in zijn mars heeft. After Hours heeft voor mij het totaalplaatje: alle nummers lopen als een verhaal in elkaar over en vormen een prachtig geheel. Er is echt over nagedacht en geen toevallige collectie liedjes. Daarnaast heeft The Weeknd een diepere setting rondom het album gecreëerd, met name door de videoclips waarin de Canadees als een soort The Joker te zien is. Het zorgt voor een echte performance. In een tijd waarin hij dat niet op het podium kan laten zien, is het knap dat The Weeknd dit op deze manier voor elkaar krijgt. The Weeknd is met After Hours weer een hele nieuwe weg ingeslagen door bijvoorbeeld ook met Blinding Lights de jaren ‘80-sound terug te brengen. Daar is hij niet uniek in, maar hij voert het wel bijzonder sterk uit.
Top20
Mijn Top20 is van alles en nog wat. Er zit veel popmuziek in, maar ik probeer steeds meer naar andere genres te luisteren. Goede Nederlandse toppers als Linde Schöne, Froukje en WIES. Maar ook rappers als Typhoon, Dio en Mac Miller.
Hier kijk ik naar uit in 2021
Ik denk dat ik voor iedereen spreek als concerten en festivals iets zijn waar we naar uitkijken volgend jaar. Het is te hopen dat het weer mag. Ik zou in 2020 naar mijn eerste echte festival gaan, namelijk Down The Rabbit Hole. Dat is zoals bekend verplaatst naar volgend jaar en daar kijk ik – misschien nog wel meer dan dit jaar – erg naar uit. Tyler The Creator, Loyle Carner en Disclosure waren mijn persoonlijke favorieten die er dit jaar zouden staan, dus het is te hopen dat zij in 2021 alsnog naar de Groene Heuvels komen. Daarnaast heb ik kaartjes voor Nothing But Thieves in november. Nog ver weg, maar daardoor juist een extra grote kans dat ik er wél naartoe kan.
Bekijk ook de jaarreview van:
