2020 werd een jaar om nooit te vergeten. Helaas niet om de goede redenen. De muziekindustrie kreeg vanaf begin maart klap na klap te verwerken. Gelukkig deden veel artiesten waar ze goed in zijn: ze sleepten ons het jaar door met goede muziek, livestreams, inventieve coronasingles, -medleys, -covers en -samenwerkingen. We genoten volop, al beviel niet alles even goed. De redactie kijkt terug op het bewogen 2020 met vandaag David Rooker.
De ontdekking
Met de mini-ep This Is Not A Democracy, opgenomen in een oude psychiatrische instelling samen met Marien Dorleijn van Moss, leverde de Utrechtse Robin Kester een prachtig kunstwerkje van twintig minuten af. En ja, die opnamelocatie is cruciaal om te vermelden, want dat is precies hoe This Is Not A Democracy klinkt: singer-songwriterliedjes met een angstaanjagende twist. Waar haar eerste ep van twee jaar geleden nog meer op de folkkant van het singer-songwriterambacht leunde, klinkt dit juist veel alternatiever. Met Remove and Delete (“My mind is an itch and I want to scratch it”), Portals, Cigarette Song en The Dirt als absolute uitschieters. Vooral die gitaarriff in The Dirt jaagt je de stuipen op het lijf. Ik hoop persoonlijk dat we hier nog heel veel van gaan horen.
De tegenvaller
Aangezien er een grote tegenvaller is waar we niet omheen kunnen zal ik me hier vooral richten op andere tegenvallers van dit jaar. In mijn jaarreview van vorig jaar zei ik uit te kijken naar het nieuwe studioalbum van Lana Del Rey, maar helaas is daar (behalve een single en daarnaast een poëziealbum) nog niets van gekomen. Die single is in ieder geval vintage Del Rey, maar misschien daarom juist zo oninteressant. En ik vond, na de geweldige vooruitgestuurde tracks, het album van Tame Impala ook best wel een tegenvaller. Over Green Day ga ik het verder niet eens hebben. Verder stelde Celeste haar debuutalbum uit naar voorjaar 2021, is er nog steeds niet genoeg aandacht voor de Jimi Hendrix van de Sahara-woestijn, Mdou Moctar, en mag Thom Yorke zijn Plasticine Figures nu ook wel eens als studioversie uit gaan brengen. Die prachtige liveversie uit The Tonight Show staat hier namelijk al maanden aan. Tot zo ver al mijn frustraties.
De perfecte coronasamenwerking
Deze alinea heet ‘de perfecte coronasamenwerking’. Als artiest kun je echter ook een stapje verder gaan dan één liedje en tijdens een wereldwijde pandemie twee albums opnemen. Dat deden Taylor Swift (van Taylor Swift) en Aaron Dessner (van The National). In amper een halfjaar maakten ze folklore, een mooi folkpopalbum. Geen meesterwerk wat mij betreft, maar met sterke tracks als Exile, Betty en Cardigan wel een steunpilaar in dit absurde jaar. En dan wisten ze ook nog eens Bon Iver te strikken om een stuk te komen croonen (half neuriënd zingen – red.). Dat noemt men nou een magisch verbond.
En toen bleek Swift op de elfde van december, slechts vier maanden na folklore, alweer een zusje op de aarde te zetten: evermore. Niet alleen Bon Iver en The National doen mee ditmaal, maar ook de zussen van HAIM. Aangezien dit stuk uitgerekend die dag naar de eindredactie verstuurd moest worden heb ik nog geen tijd gehad om het album op te leggen, maar u begrijpt: dit klinkt veelbelovend.
Het album
Zeer goede platen kwamen dit jaar van de hand van Eefje de Visser, Bombay Bicycle Club, Fontaines D.C. en Robin Kester. Maar voor de titel album van het jaar ging het tot het laatste moment gelijk op tussen de heilige drie-eenheid Thomas Azier, Sevdaliza en Spinvis. Uiteindelijk werd het net aan die laatste. Ik heb al een aantal keer door de regen gefietst met het prachtige 7.6.9.6, en ik moet zeggen: dat deed zelfs de regen verbleken. Ze Slapen is mooi, Niet Vandaag zo mogelijk nog mooier en Hollywood magnifiek, maar de track die mij het meest dierbaar is is Paon. Het nummer gaat over een overleden bandlid, en is met zijn springerige jazzdrums, piano-arpeggio’s en fluisterzang toch wel een van de beste nummers uit het oeuvre van Erik de Jong. Ik was, voordat de plaat werd uitgebracht, wel in een kleine schok toen meebruller De dag dat Richard Krajicek Wimbledon won niet op 7.6.9.6 bleek te staan, maar gezien de sfeer die op dit album hangt bleek dat toch een verstandige keus.
Top20
“Life ain’t always empty.” Het Ierse Fontaines D.C. koos niet bepaald een slagzin die bij het jaar 2020 past, maar maakte met A Hero’s Death wel een heerlijk opgefokte track. Mijn song van het jaar. Verder nog prachtige nummers van Nothing But Thieves, Thomas Azier, Nana Adjoa en Sevdaliza.
Hier kijk ik naar uit in 2021
Een cruciaal woord: concerten. Ik heb zin om weer wat livemuziek mee te gaan pakken, zoals waarschijnlijk heel veel muziekliefhebbers wel. Qua releases? Dat bewuste debuutalbum van Celeste dus, alsnog Lana Del Rey, een nieuwe plaat van Shame. Heel veel staat er op dat vlak ook nog niet op de planning. Maar een mooi jaar? Dat wordt het vast en zeker.
