2020 werd een jaar om nooit te vergeten. Helaas niet om de goede redenen. De muziekindustrie kreeg vanaf begin maart klap na klap te verwerken. Gelukkig deden veel artiesten waar ze goed in zijn: ze sleepten ons het jaar door met goede muziek, livestreams, inventieve coronasingles, -medleys, -covers en -samenwerkingen. We genoten volop, al beviel niet alles even goed. De redactie kijkt terug op het bewogen 2020 met vandaag Tijmen Hoes
De ontdekking
Voor mij is Burning Fik de ontdekking van het jaar gebleken. Het platenlabel van Faberyayo bestond natuurlijk al, maar beleefde dit jaar een productieve periode. De Fik biedt een platform aan jong Nederlands raptalent met een alternatieve stijl. Zo werden er dit jaar twee platen uitgebracht door de radicale punkband Hang Youth van de Amsterdamse rapper Abel, waarop geen enkel van de extreem korte nummers de minuut haalt. Ook rapduo Baby Boys en natuurlijk Faberyayo zelf kwamen dit jaar met nieuw materiaal. Toch is het hoogtepunt voor Burning Fik dit jaar het compilatiealbum De Fik 1. Een plaat met meer dan twintig nummers waarop alle talenten van het label te horen zijn. Nog zeer onbekende, maar veelbelovende artiesten als Firoza en Suilju maken indruk, maar ook een wat grotere naam als Gotu Jim doet het goed
De teleurstelling
Het waren de grote rockbands die het dit jaar lieten af weten. Zo viel de nieuwe plaat van Pearl Jam behoorlijk tegen en wist niet te verrassen. Het is ook geen makkelijke klus om jezelf na al die jaren opnieuw uit te vinden, maar steeds hetzelfde kunstje gaat ook vervelen. Datzelfde geldt voor Father Of All… van Green Day, waarop we Billy Joe Armstrong voor de zoveelste keer hetzelfde soort nummer horen zingen. Een beetje vernieuwing zou bij dit soort bands best op z’n plek zijn. Zeker omdat het coveralbum dat Armstrong solo uitbracht nu ook niet bepaald barstte van de unieke interpretaties. Ook Nothing But Thieves wist de hoge verwachtingen dit jaar niet volledig waar te maken. Er staat best een handjevol prima nummers op Moral Panic, maar het hoge niveau van de eerdere platen werd niet doorgetrokken.
De perfecte coronasingle
De perfecte coronasingle kwam toen we die het hardst nodig hadden, midden in de eerste golf. Het hoopvolle Alles Is Gezegend van Typhoon bood licht aan het einde van een hele lange, donkere tunnel. De in de media altijd vrolijk ogende Typhoon weet hoe het is om door een duistere periode te gaan, maar weet ook dat je daar weer uit komt. ‘Alles is gezegend/Misschien komt alles goed/Alles heeft een reden’. Het zijn teksten waar we ons aan vast konden houden en ondersteund door een gospelkoor krijgt het nummer iets religieus over zich. Zelf zei Typhoon over de single: ‘We zitten in een tijd met veel uitdagingen, maar er komt een periode waarin we wel weer met elkaar kunnen zijn. Dat is de reden dat deze single nu tóch gewoon uitkomt.’ Het maakt Alles Is Gezegend tot één van de mooiste nummers van dit jaar. En de perfecte coronasingle.
Het album
Bij het maken van de keuze voor plaat van het jaar zijn de albums van Typhoon en Spinvis meermaals door mijn hoofd geschoten, maar ik denk dat er in dit stuk al genoeg aandacht is besteed aan Nederlandstalige muziek. Ook Taylor Swift, The Killers en Declan McKenna hoorden bij de kanshebbers, maar zijn het niet geworden. De keuze is uiteindelijk gevallen op Jump Rope Gazers van The Beths. Het is het tweede album van de Nieuw-Zeelandse indierockband en staat vol met frisse, vrolijke en springerige rocknummers. De uptempo, naar punk neigende momenten barsten van de energie, maar ook de rustige nummers springen er bovenuit. De strakke instrumentatie en de authentieke stem van frontvrouw Elizabeth Stokes vullen elkaar perfect aan. De muziek is een luchtige mix van zomerse, The Beach Boys-achtige vocals in een indierockjasje. Perfect voor de warmere zomermaanden, maar eigenlijk is deze plaat bij mij het hele jaar door voorbijgekomen. In een jaar waarin de gevestigde orde in de rockwereld niet altijd wist te overtuigen, is een nieuw geluid dan ook van harte welkom.
Top 20
Een hoop Nederlandstalig in deze top 20, verder zijn hier vooral losse singles te vinden die mijn jaar kleur gaven.
Hier kijk ik naar uit
Het meest kijk ik natuurlijk uit naar de festivals en concerten. Weer een zomer zonder festivals is eigenlijk geen optie dit jaar. Iedere keer als ik oude beelden voorbij zie komen van een hossende menigte bij een groot podium verheug ik me weer op de eerstvolgende keer dat het weer kan. Ik mis zelfs de moshpits en het waterige bier… Wat mij betreft kan het niet snel genoeg weer gaan beginnen.
Bekijk ook de jaarreviews van:
1. David Rooker
2. Nienke Teunissen
3. Natan Presman
4. Dagmar Pluijm
