2021 was het jaar waarin we slechts heel even van live-muziek mochten genieten. 2021 was het jaar waarin Nederlandstalige pop een gigantische revival maakte. 2021 was het jaar waarin het Eurovisie Songfestival in Nederland een gouden zomer voor Italië inluidde. 2021 was het jaar waarin het iconische ABBA na vier decennia weer bij elkaar kwam. 2021 was het jaar waarin Britney bevrijd werd. 2021 was het jaar waarin we wilden zwemmen in Bacardi Lemon. 2021 was het jaar waarin we afscheid namen van de maker van het ultieme supporterslied en die van een liefdesverklaring aan muziek. Het jaar 2021 door de ogen van David Rooker.
Ontdekking
Hier zou ik graag There’s No Recipe willen noemen, een Nederlandse alternatieve rockband die dit jaar met haar debuutalbum kwam. Ik ontdekte ze dan wel doordat ik zelf muziek maak met de frontman; de kwaliteit in hun catchy rockliedjes is onbetwistbaar. Omdat er voor mij niet per se een grote ontdekking was dit jaar, voeg ik graag ook wat toe: 2021 was ook het jaar dat er een zeer fraaie ep van Rotterdams folktalent Liza Weald verscheen, waar vooral single The Hologram voor mij heel erg uitspringt. Ideale ingetogen folkpop voor in de donkere dagen.
Tegenvaller
Vol verwachting begon ik eind februari aan het nieuw uitgekomen CARNAGE, de plaat waarop Nick Cave en Warren Ellis zich weer eens verenigen. Bij de eerste track werden de beloftes nog ingelost – Hand of God is een ijzersterk, duister popnummer dat hoog in mijn jaarlijst te vinden is – en daardoor had ik nog meer hoop op een meesterwerk. De rest van CARNAGE trok me echter totaal niet: ik hoor de kwaliteit in de nummers van Cave en Ellis wel, maar het weet mij gewoon niet te raken. Vandaar dat ik het toch eigenlijk wel wil classificeren als tegenvaller. Hetzelfde geldt wat mij betreft voor het album van Silk Sonic: er staan een paar toppers op, maar niet het volledige album slaat op diezelfde manier aan.
Muziekmoment
Niet echt één specifiek moment, meer een bladzijde muziekhistorie die momenteel nog wordt geschreven: met het kneitermooie Dat heb jij gedaan overdondert Meau Hewitt vriend en vijand. Waar haar eerdere nummers het voor mij persoonlijk eigenlijk net niet waren, heeft dit nummer dat wel. Dat heb jij gedaan staat dit jaar in de top 2000, overal hoog in de hitlijsten, en MEAU mag het voorprogramma van Suzan & Freek spelen in een uitverkochte Ziggo Dome. Niet voor niets: Dat heb jij gedaan is ook een prachtig nummer. Het is haar gegund.
Album
Waar ik hierboven schrijf dat er dit jaar weinig tegenvallers waren, zijn er tegelijkertijd ook eigenlijk geen meesterwerken van albums uitgekomen die mij van mijn stoel wisten te blazen. Ye is met Donda misschien echter de enige die daar het dichtste bij in de buurt weet te komen. Soms vervalt het album dan wel in geforceerd experiment, over de gehele linie is het een sterke plaat met veel geweldige tracks.
Top20
Mijn Top20 volgt de algemene trend: veel meer Nederlandstalige pop dan in voorgaande jaren, met onder andere Froukje, MEAU en WIES. Natuurlijk staat mijn ontdekking Liza Weald in deze lijst, maar ook singles (of juist albumtracks) van onder andere alt-J, Herman van Veen en Balthazar.
Hier kijk ik in 2022 naar uit
In mijn jaarreview van 2020 refereerde ik hier al naar, en het is er dit jaar slechts even van gekomen: concerten. Het zou zo mooi zijn om in het zonnetje weer een kippenvelmoment te beleven op een modderveld, of iets dergelijks. Ook schijnen er nieuwe The Cure en Arctic Monkeys platen uit te komen, dus dat belooft veel. Ten slotte is het vooral gewoon belangrijk om de toekomst te nemen zoals hij komt, en dat betekent dat ik nog ga genieten van een hele mooie laatste maand van het jaar…
Bekijk ook de jaarreviews van:
