2022: ‘De Nijs is een held, Bellamy een hufter…’

Na twee jaar kommer en kwel voor de muziekindustrie ging de wereld in het voorjaar van 2022 weer open. Concerten en festivals waren er – hoewel soms megaduur – in groten getale. Wie wilde kon zich 365 dagen lang laten overladen met muzikale indrukken. Wat waren te midden van al die indrukken de uitblinkers? En wat de tegenvallers? Daar heeft iedereen zo zijn eigen visie op. Ook de redacteuren van Nieuweplaat. Dit keer is het de beurt aan recensent Martijn Vermeulen.

Mijn ontdekking

The Boys With The Perpetual Nervousness is niet bepaald een bandnaam die je makkelijk bijblijft of die je in één keer foutloos typt. Toch loont het zeker de moeite om wat energie te steken in het onthouden van deze bandnaam en bekend te raken met hun oeuvre. The Boys With The Perpetual Nervousness heeft een even herkenbaar als eigen geluid. Neem 75% The Byrds, 25% Elvis Costello en overgiet dit geheel met een Yachtrock-sausje á la Young Gun Silver Fox. Voeg tot slot een toefje The Smiths toe voor de fijnproever en geniet van het eindresultaat: The Boys With The Perpetual Nervousness!

Mijn tegenvaller

De datum staat rood omcirkeld in mijn agenda en die van mijn 14-jarige zoon: 26 augustus 2022. Het is de datum waarop Will Of The People van Muse verschijnt. Al sinds hij een jaar of acht is, is mijn zoon fervent luisteraar van deze Engelse band. Een zelfgemaakt zwart t-shirt met de albumhoes van Will Of The People erop heeft hij de voorbije weken al grijs gedragen. Hij draagt het shirt als we het nieuwe album opzetten. Na twintig minuten hangt de teleurstelling als een rouwsluier over onze gezichten. Na veertig minuten loopt hij enkele woorden mompelend naar boven en gaat douchen. Teleurstelling blijkt moeilijk afwasbaar vuil…

Ik weet het, het is mijn volstrekt pathetische vaderhart dat spreekt, maar eenieder die een kind verdrietig maakt is een hufter. Matt Bellamy voorop… Het zwarte t-shirt heeft mijn zoon sinds 26 augustus niet meer gedragen. ‘Te klein geworden’ zegt hij. Je bent Muse ontgroeid, denk ik bij mezelf.

Mijn muziekmoment

Op 22 juni van dit jaar was het dan zover: het afscheidsconcert van Rob de Nijs. De ziekte van Parkinson die bij hem een aantal jaar geleden werd gediagnosticeerd dwingt hem te stoppen met optreden. De geest wil nog wel, maar het lichaam geeft niet meer thuis. Ik wil die avond heel graag naar zijn laatste concert, ik heb zelfs kaartjes, maar ook het mijne geeft steeds vaker niet meer thuis…

In de dagen erna kijk ik naar fragmenten die bezoekers online delen. Ik kijk en luister naar een oude man. Zijn blik van trillende weemoed en verbluffend jeugdige twinkelingen. Zijn mimiek van lotsbesef en berusting, gezeten in een rolstoel. Die lach, het definitieve. Het raakt me, diep. Ik kijk naar mijn voorland en in dat besef applaudisseer ik in gedachten een laatste keer voor Rob. Daarna is het stil, ben ik stil en sluit mijn laptop.

Mijn album

In mijn beleving gaat literatuur over het vermogen je de wereld te laten zien door de ogen van iemand anders. Dat kan al lezend, maar gebeurt ook – zij het vaak verscholen achter een muur van geluid – luisterend. Bob Dylan, Tracy Chapman, Nick Cave. Het zijn maar enkele voorbeelden van artiesten die al schrijvend en zingend in staat waren/zijn hun kijk op de wereld invoelbaar te maken.

Op het album Windveren laat Boudewijn de Groot horen dat hij Neerlands beste vertegenwoordiger is van literatuur in muziek. Windveren staat vol prachtige beeldspraken, ontroerende oprechtheid en beladen volzinnen. De zin die mij het meest heeft geraakt en me niet meer loslaat komt uit het nummer Wilde Ganzen: ‘Zal ik rusten en aan je denken of mijn reis vervolgen naar vergeten hoe mooi je was.’ Waar sommige schrijvers een heel boek voor nodig hebben, weet De Groot terug te brengen tot één enkele zin. Diepe bewondering.  

Mijn top 20

Mijn twintig beste songs van 2022 zijn een muzikale bloemlezing van hoe het mij vergaan is afgelopen jaar. Van vreugde naar verwondering, van vertrouwen naar verdriet en van voldoening naar verbinding. 2022 was in vele opzichten een bijzonder jaar. Een jaar om te koesteren met muziek om te koesteren.

Hier kijk ik naar uit

In maart 2023 zal het vijftiende studioalbum van Depeche Mode verschijnen. De titel Memento Mori betekent vrij vertaald ‘wees je bewust dat je sterfelijk bent’ en verwijst ongetwijfeld naar bandlid Andy Fletcher die in mei 2022 overleed.

Ondanks eerdere aankondigingen wijzen alle seinen nu richting 2023 voor nieuw werk van The Cure. Songs Of A Lost World zal de opvolger worden van het alweer vijftien jaar geleden uitgebrachte 4:13 Dream.

Tot slot iets waar ik al jaren naar uitkijk: een kerstalbum van mijn muzikale held Elvis Costello. Het gekke met Costello is dat zijn stem eigenlijk helemaal niet zo mooi is. Een nasaal baritongeluid met overdreven vibrato en af en toe twijfelachtig toonvast. Juist die imperfecties maken zijn met emoties doordrenkte klank voor mij uiterst geschikt om mierzoete kerstliedjes te zingen. Hopelijk wordt 2023 hét Costello-kerst-jaar!

 

Bekijk ook de jaarreviews van: