Het muziekjaar 2023 zat vol met afscheid, terugkeer en reünie. Zo gaf de legendarische rockband KISS haar laatste optreden in Madison Square Garden (New York) en sloot Elton John zijn meer dan vijftig jaar durende muzikale carrière af in Stockholm. Op de lijst met bands die in 2023 juist hun reünie bekendmaakten staan onder andere de namen van Blur, Def Leppard, S Club 7 en Duran Duran. Maar ook van Nederlandse bodem was er reünienieuws van bijvoorbeeld Kane en Acda en de Munnik. Ondertussen waren er zat gevestigde waarden die van zich lieten horen, zoals Beyoncé, The Chemical Brothers en Nothing but Thieves, en natuurlijk was er een bak aan nieuw talent. Op al die releases heeft iedereen zo zijn eigen visie. Ook de redacteuren van Nieuweplaat. Dit keer is het de beurt aan Guillaume Dijkhuizen.
Mijn ontdekking
Een aantal jaar geleden ontdekte ik Phoebe Bridgers en was meteen verkocht. Haar dromerige geluid, schitterende teksten en ietwat rebelse imago spraken mij enorm aan. Nummers als Motion Sickness en Scott Street zijn sinds 2017 niet uit mijn dagelijkse rotatie verdwenen. Verheugd las ik dan ook het nieuws dat Bridgers samen met Julien Baker en Lucy Dacus een ‘nieuwe’ band genaamd Boygenius ging beginnen. Wat bleek? In 2018 had dit drietal al een EP uitgebracht die ik helemaal over het hoofd had gezien.
Zo ontdekte ik dit jaar hun inmiddels alom geprezen debuutalbum The Record en de (in mijn ogen toch wat onderschatte) selftitled EP. Vooral Emily I’m Sorry wekte met het nostalgische geluid veel gevoel bij mij op. Toen ik de eer had het trio live aan het werk te zien op Lowlands wist ik het zeker: dit is mijn ontdekking van 2023.
Mijn tegenvaller
Eigenlijk is voor mij het muziekjaar 2023 een tegenvaller geweest. Week in week uit zat ik klaar voor alle releases, maar weinig bleef écht hangen. Dat dit meer met mijn persoonlijke smaak te maken heeft dan met de muziek besef ik uiteraard ook. Ik had echter moeite met zien hoe mijn favoriete genre hiphop hardhandig van de troon werd gestoten. Raplegende Juicy J gaf eerder dit jaar ook aan zich flink zorgen om hiphop te maken en gaf een pijnlijk inkijkje in de cijfers: hiphop sales gingen in 2023 met 40(!)% achteruit ten opzichte van 2022.
Normaliter ben ik de laatste persoon die hitlijsten en verkoopcijfers aandraagt om een muzikaal punt te maken, maar deze cijfers spreken voor zich. De muziek blijft niet meer hangen zoals eerst. Vooral het gebrek aan creativiteit is mijn grootste frustratie. Veel albums klinken als kopieën van andere rappers en bevatten geen boodschappen of verhalen meer, maar zijn meer een oninteressante playlist.
Ondanks dat ik mijn frustraties en teleurstellingen goed kan duiden, ben ik ergens toch ook wel bang dat ik nu gewoon oud aan het worden ben. Als ik voor jonge rapfans maar niet ga klinken als de oldheads waar ik vroeger zelf zo’n hekel aan had.
Mijn muziekmoment
Zonder twijfel: Pusha T op Lowlands. Wat een optreden was dat. Ik had deze rapveteraan al een aantal keren eerder gezien en was altijd al onder de indruk. Toen ik echter zag dat hij een tijdslot in de Bravo-tent op Lowlands had gekregen, hield ik toch mijn hart vast. Zou hij met zijn niche cokerap de tent wel weten te vullen? En zou hij met zijn toch wat ingetogen persoonlijkheid het grote podium weten te bespelen?
Helemaal vol was het helaas niet, maar zijn persoonlijkheid had die avond elke tent op aarde kunnen vullen. Op de donkere klanken van Let The Smokers Shine The Coup bewandelde hij als een bokser het podium en begon hij verbale tikken uit te delen. Elke klap was raak. Elke letter werd live gerapt en zijn hitmedley met tracks als Runaway en Nosetalgia aan het eind was de laatste muzikale uppercut om iedereen in het publiek te overtuigen.
Mijn album
Niet alleen Juicy J en ik maken ons zorgen over hiphop. Ook Lil Yachy sprak een maand geleden zijn zorgen uit over het genre met harde woorden: “The state of hip-hop right now is a lot of imitation. It’s a lot of quick, low-quality music being put out.” Zelf was hij jarenlang met zijn bijna cartoonachtige stem en uiterlijk vaak het lachertje binnen de rapscence, maar 2023 was het jaar dat hij zich ontpopte tot een van de interessantste namen binnen het genre. Zijn album Let’s start here. is mijn favoriet van dit jaar.
Ik zal mijn eerste luistersessie nooit vergeten. Zelden ben ik zo weggeblazen door een openingstrack als door The BLACK Seminole.. Waar Lil Yachty normaliter toch bekend staat om zijn trapmuziek, leek hij zichzelf volledig opnieuw uitgevonden te hebben. Plots klonk hij als een reïncarnatie van Jimi Hendrix met muziek die door Pink Floyd gemaakt had kunnen worden. Toch blijft hij altijd trouw aan zijn muzikale zelf en bewijst hij dat risico’s binnen hiphop alleen maar aangemoedigd moeten worden.
Mijn top 20
Natuurlijk bestond dit jaar niet alleen uit kommer, kwel en teleurstellingen. Mijn muzikale top 20 staat nog steeds vol hiphop met wat elektronische aanvullingen.
Hier kijk ik naar uit
Joost op het songfestival! Fijn om te zien dat mensen hem eindelijk volledig serieus beginnen te nemen als muzikant. Hopelijk lukt het hem om boomer-Nederland de mond te snoeren en een topshow neer te zetten.
Verder ga ik in mei Lil Yachty live zien in de 013. De laatste keer dat ik hem live zag was in 2016. Ik ben ontzettend benieuwd om te zien hoe hij gegroeid is als live artiest en heb natuurlijk zin om mijn favoriete album van dit jaar live te zien.
Tot slot heb ik zin om te zien hoe hiphop zich in 2024 gaat ontwikkelen en hoop ik volgend jaar een minder zeikende jaarrecensie af te kunnen leveren.
