Het muziekjaar 2023 zat vol met afscheid, terugkeer en reünie. Zo gaf de legendarische rockband KISS haar laatste optreden in Madison Square Garden (New York) en sloot Elton John zijn meer dan vijftig jaar durende muzikale carrière af in Stockholm. Op de lijst met bands die in 2023 juist hun reünie bekendmaakten staan onder andere de namen van Blur, Def Leppard, S Club 7 en Duran Duran. Maar ook van Nederlandse bodem was er reünienieuws van bijvoorbeeld Kane en Acda en de Munnik. Ondertussen waren er zat gevestigde waarden die van zich lieten horen, zoals Beyoncé, The Chemical Brothers en Nothing but Thieves, en natuurlijk was er een bak aan nieuw talent. Op al die releases heeft iedereen zo zijn eigen visie. Ook de redacteuren van Nieuweplaat. Dit keer is het de beurt aan Martijn Vermeulen.
Mijn ontdekking
De lijst aan albums waar ik als recensent doorheen mag grasduinen lijkt soms bijna eindeloos lang. Om te voorkomen dat ik in die lijst op zoek ga naar de ‘usual suspects’, pak ik soms een album van een – voor mij onbekende – artiest uit deze lijst dat me aanspreekt op basis van de titel, de hoes of iets anders dat opvalt. Halverwege juli, net voordat mijn zomervakantie aanvangt, tref ik zo’n album. Op de hoes prijkt een onscherpe foto van een man in een landschap van verruigd dor grasland. Geen naam of titel te vinden. Na enig speurwerk blijkt het te gaan om de Amerikaan Sam Burton en zijn tweede album getiteld Dear Departed. Een album over persoonlijke groei en het afscheid nemen van overbodige versies van jezelf. En dan is er nog het opvallende en karakteristieke stemgeluid van Sam Burton. Een klank uit vervlogen tijden die doet denken aan een mengeling van John Denver, Roy Orbison en Gene Pitney. Heerlijk loom en langgerekt gezongen, zonder al te veel vibrato en met een in weemoed gedrenkte snik op zijn tijd. Sam Burton is een bijzondere, veel te onbekende rasartiest.
Mijn tegenvaller
Sinds Aaron Dessner in 2020 een indrukwekkend stempel drukte op de studioalbums Folklore en Evermore van Taylor Swift, heb ik deze muzikant, tekstschrijver en producent hoog zitten. De aankondiging van een nieuwe plaat van zijn band The National werd door mij dan ook met gejuich ontvangen. Tot tweemaal toe, want na het album First Two Pages Of Frankenstein dat in april verscheen, kwam The National op 18 september onverwachts met Laugh Track op de proppen. Aangezien First Two Pages Of Frankenstein toch wat tegenviel was de stille hoop dat The National het beste tot het laatst bewaard had. Maar op de vleugels van stille hoop kunnen slechts dromen hoog vliegen. De twaalf songs op Laugh Track zijn te vergelijken met versuikerde honing die nauwelijks meer in staat is te vloeien. Met de smaak is niet zoveel mis, maar de tergende traagheid en het bijbehorend geduld dat opgebracht moet worden om een beetje zoetheid te verkrijgen is veel gevraagd. Te veel.
Mijn muziekmoment
Om gezondheidsredenen is het voor mij lastig om concerten te bezoeken. Hoe bijzonder is het dan als je op je vijftigste verjaardag door vrouw, kinderen, familie en vrienden wordt verrast met een huiskamerconcert van niemand minder dan Gercoh.. Gercoh. is een Drentse singer-songwriter die het vermogen bezit om gitaar te spelen met de aantrekkelijke nonchalance van John Mayer, maar tegelijkertijd zingt met de rauwe warmte van Tom Waits. Hoe kan het ook bijna anders als je op vrijdag de dertiende wordt geboren, in een muziekwinkel!
Mijn muziekmoment van het jaar is dan ook het moment waarop mijn huiskamer vol dierbaren, vol overgave meezingt met Gercoh.’s versie van God Only Knows van The Beach Boys. Geen woord aan de tekst is gelogen: ik zou niet weten hoe het me zou vergaan zonder deze groep bijzondere mensen om me heen die altijd klaar staat op de momenten dat mijn gezondheid het laat afweten.
Mijn album
Het is 24 februari 1998. Locatie: De Boerderij in Huizen, Noord-Holland. Het publiek bestaat uit een man of 50, waarvan een deel plaatsneemt op de houten klapstoelen. Een ander deel vindt de biljarttafel interessanter dan de drie heren op het podium: Thomas Acda, Paul de Munnik en David Middelhoff. Ademloos heb ik geluisterd, gekeken, gehoord en gevoeld. Na afloop raak ik in gesprek met de drie en drinken we samen een biertje. Als ze later bezig zijn hun spullen in te pakken, jat ik in een opwelling de setlist die met tape is vastgeplakt op de kruk van Thomas Acda. Mocht de heer Acda dit ooit lezen: alsnog excuus daarvoor…
Inmiddels is het A4-tje met daarop de setlist een dierbare herinnering op vergeeld papier en met deze kleine geschiedenis in gedachten is het niet zo verwonderlijk dat het album AEDM van Adca en de Munnik voor mij het beste album van het jaar is. In mijn recensie schreef ik daarover: “Elke luisterbeurt weer nemen Acda en de Munnik je aan de hand op ontdekkingsreis door je persoonlijke herinneringen en weet het duo toch weer een laatje te openen met daarin een gedachte, een geur, een foto, een stem, een iets. Iets dat je weemoedig maakt, melancholiek of gewoonweg gelukkig.” Een zin waarvan de kiem is gelegd op 24 februari 1998 in Huizen, Noord-Holland.
Mijn top 20
Mijn twintig beste songs van 2023 vormen tezamen een fonetische kleurenwaaier die het bijzondere jaar dat 2023 voor mij was, muzikaal samenvat.
Hier kijk ik naar uit
Vele fans, waaronder ik, waren in de veronderstelling dat in 2023 het nieuwe album van The Cure, Songs Of A Lost World, zou verschijnen. Het wachten duurt voort en wordt in 2024 hopelijk wél beloond.
Ook dit jaar ging een door mij lang gekoesterde wens (weer/nog) niet in vervulling: een kerstalbum van mijn muzikale held Elvis Costello. Wordt 2024 dan eindelijk hét Costello-kerst-jaar?
Tot slot kijk ik het meest uit naar – weinig verrassend na het lezen van bovenstaande – Lone Wolf. Deze eerste ep van Gercoh. verschijnt 16 februari. Veel meer dan de titel en de releasedatum wil Gercoh. er nog niet over loslaten dus wie weet is een van de songs op Lone Wolf wel zíjn versie van God Only Knows…
