Wie kent Superstylin’, My Friend en I See You Baby (de Fatboy Slim Remix) niet uit het begin van deze eeuw? Andy Cato en Tom Findlay draaiden 25 jaar geleden voor het eerst platen uit de thuiscollectie van Tom. Inmiddels hebben ze samen twaalf albums geproduceerd, samengewerkt met talloze grote namen en brengen ze deze maand na een periode van tien jaar hun nieuwe album Edge of the Horizon uit. Nieuweplaat vroeg Andy Cato naar de lessen die hij in de afgelopen jaren geleerd heeft over muziek maken, liveoptredens, het nieuwe album en de muziekindustrie in coronatijd.
Andy (rechts op bovenstaande foto) en Tom werden meer dan twintig jaar geleden aan elkaar voorgesteld door Andy’s toenmalige vriendin, met wie hij inmiddels getrouwd is. Ze zei: “Je zou mijn vriend Tom eens moeten spreken. Hij heeft een geweldige platencollectie.” Andy: “Dus ik ging naar zijn huis in Cambridge – het huis van zijn ouders, eigenlijk – en hij woonde in de loft. Het rook er naar wiet en hij had veel discoplaten. We draaiden wat en zo begon onze vriendschap.”
Groove Armada als boyband?
Sinds ze elkaar ontmoetten, veranderde hun leven. “Tom is een heel goede voetballer”, vertelt Andy. “Ik speelde nooit voetbal, maar wilde wel wat trucjes kunnen. We hadden een deal: hij zou mij een paar voetbaltrucjes leren en ik zou hem wat muziekskills bijbrengen. Dus we gingen naar mijn kleine appartementje in een flat in Londen, waar ik een hele basic studio had. Hij wilde wat van zijn funkplaten samplen. We dj’den samen en daar kwamen wat nummers uit, die uiteindelijk leidden naar het eerste album. Eigenlijk deden we dat puur om de feesten te promoten die we in London organiseerden.”
Tijdens een van die feesten in nachtclub Groove Armada werd hun plaat At the River – met het trombonespel van Andy – opgepikt. “Ineens stonden we in een dj-magazine en werden we op de radio gedraaid. Even later stonden we op Glastonbury voor tienduizend mensen te draaien, werden we in limousines in Los Angeles rondgereden en zag ons leven er totaal anders uit.”
Binnen een halfjaar verschenen ze in magazines en zaten ze aan tafel bij een groot platenlabel. “Die periode lijkt op het eerste gezicht heel smooth te zijn verlopen, maar we zaten ineens in de madness van grote platenlabels, die ons in een soort boyband wilden veranderen. Wij wilden iets heel anders doen: we probeerden uit te vinden hoe we onze dance music met een liveband konden neerzetten.”
Unieke mix van gitaren en elektronische muziek
Groove Armada’s muziek is gemaakt voor feesten, maar de heren wilden niet alleen hun eigen platen draaien in dj-sets. Nee, het optreden moest groots opgezet worden; niet enkel elektronisch. Hoe Groove Armada hun liveshows opzette, is een kritiek onderdeel van hun identiteit geweest. “Toen we ermee begonnen, zette iedereen in de dance scene een aantal synthesizers op het podium en draaide men heel druk aan wat knoppen. Dat leek toen al heel wat. Maar om het live uit te voeren, met een drummer en een bassist die alles ter plekke inspelen, is wel spannend. En natuurlijk ging het vaak mis. Toen alles stond zoals we het bedacht hadden, ontstond er een unieke mix van gitaren en elektronische muziek.”
Met die opstelling toerden we wel vijftien jaar lang. “We hadden een mooie groep mensen bij elkaar en zij werden uiteindelijk onze beste vrienden. In die vijftien jaar toeren hadden we ook een soort communistische, financiële instelling, waarbij we alles met elkaar deelden. Ik denk dat de combinatie van liefde voor feesten en onze enorme toewijding om dingen op de juiste manier uit te voeren, uiteindelijk het geluk opleverde dat ook bij het publiek overkwam. Dat was iets heel speciaals.”
Edge of the Horizon: een nostalgische plaat
Met Edge of the Horizon gaan Tom en Andy terug de tijd in: naar de toerbus waar ze al die jaren in rondreden. Een duidelijk thema is overigens moeilijk te vinden op het album: het bevat zoveel jaren ‘80-sounds, terwijl sommige nummers ook niet zouden misstaan in de hitlijsten van de jaren ‘10’s. “Het thema zit hem in de titel. Het voelt voor mij als een nostalgische plaat. Het is een verwijzing naar onze toerbus, die de legendarische reputatie van ‘goede partyspot’ had. De playlist die we toen veel in de bus draaiden, zat vol met jaren ‘80 Yacht Rock-muziek en Hall & Oates, Fleetwood Mac en Prince”, vertelt Andy.
“Uiteindelijk is Edge of the Horizon een referentie naar die jaren ‘80-soulmuziek. Onze eigen versie van de ‘soundtrack’ van onze tijd in de toerbus. De nostalgie zit hem ook in de avonturen die we toen hadden met de groep met wie we toerden.”
Het idee van het album Edge of the Horizon ontstond toen Tom en Andy stopten met de liveshows in 2010. De groep mensen die betrokken was bij de liveshows – en niet alleen de muzikanten, ook de mensen die licht en geluid deden – was een hechte groep geworden. “We wilden nog een keer samenkomen, gewoon voor het plezier. Twee weekenden met liveoptredens. De sfeer was zo goed, dat we dachten: misschien moeten we nog maar een paar nummers maken.”
Zoektocht naar de killer line
In die 25 jaar hebben Andy en Tom met een hele waslijst aan mensen samengewerkt. “De leukste samenwerking was ongetwijfeld die met Richie Havens, een heel bekende muzikant die het Woodstockfestival in ’68 opende. Uiteindelijk heeft hij zelfs maandenlang met ons rondgereden in onze toerbus. Waar we ook heen gingen: hij was erbij. We hebben zelfs een versie van zijn nummer Going Back To My Roots gespeeld. Een geweldige man. Het is logisch dat de samenwerking met Fatboy Slim (die GA’s nummer I See You Baby remixte) commercieel gezien het meest succesvol was. Daarmee stonden we wereldwijd in de hitlijsten.”
Toch pakken lang niet alle samenwerkingen even goed uit. Volgens Andy zijn de minst succesvolle samenwerkingen vaak met vocalisten – op de vraag welke samenwerkingen minder goed waren, gaf hij natuurlijk heel netjes geen antwoord. “Als we een nummer maken, is er altijd dat cruciale moment dat er vocalen in moeten. Het nummer kan zonder vocalen supergoed klinken, maar we willen toch altijd die killer line om het nummer een duidelijk thema te geven. Als je die zin niet hebt, dan is het gewoon een leuke tune zonder focus. Die killer lines zijn niet makkelijk om te vinden. Het moet een beetje instinctief en natuurlijk naar boven komen. Mijn ervaring is dat wanneer je er echt naar gaat zoeken en heel erg hard gaat nadenken over die zin, het echt niet gaat gebeuren. Dan moet je gewoon stoppen.”
In al die jaren is er zóveel muziek gemaakt, dat het lastig kan zijn om een favoriet te kiezen. “Dat is lastig kiezen natuurlijk. Maar als ik echt moet kiezen en er ook maar eentje mag noemen… Dan is dat Look Me In The Eye Sister, van het vorige album Black Light. De reden dat ik daarvoor kies, is omdat we ons optreden op Glastonbury in 2010 hiermee openen. Die tune is gewoon mega.. Het is inmiddels de standaard openingstrack geworden van onze liveshows, omdat het live ook zo goed klinkt. I love it. De hele show werd gefilmd door de BBC en als ik de beelden van die show terugzie, gaan mijn nekharen recht overeind staan. Het brengt niet alleen die herinnering naar boven, maar tegelijk ook honderden anderen fijne herinneringen van alle mooie momenten die we hebben meegemaakt.”
Een album maken met je buren
In al die jaren zijn Andy en Tom samen muziek blijven maken: Andy vanuit Frankrijk en Tom vanuit Engeland. Samen in de studio zitten moet je dan goed plannen, want er zit best wat reistijd tussen. Zeker als je internationale samenwerkingen aangaat. “Tom en ik planden vaak lange weekenden: deur dicht, koelkast vol met bier en drie dagen lang lekker muziek maken. Ik vloog om de paar weken van Frankrijk naar Engeland.”
Begin dit jaar hadden Tom en Andy het geluk dat ze twee muzikanten vonden die wel heel dichtbij woonden. “Het leuke aan Edge of the Horizon is dat we veel nummers hebben gemaakt met iemand die letterlijk bij Tom om de hoek woont in Londen. We werkten heel makkelijk samen, er was geen sprake van ego-problemen, geen bullshit… Het was gewoon heel simpel. Als we zin hadden in een korte sessie om drie uur ’s nachts, kon dat makkelijk omdat we bij elkaar om de hoek zaten. Het zou perfect hebben gewerkt tijdens de lockdown, maar het grappige is dat dit nét voor die tijd plaatsvond.”
Nét op tijd het album af
Andy en Tom werkten al op afstand van elkaar, dus hoefden ze niet ineens – zoals de meesten van ons – over te schakelen naar bellen en voornamelijk online contact. “Het is eigenlijk best een goede manier van werken. Het weerhoudt je ervan om te veel over dingen na te denken.”
Voor het maken van Edge of the Horizon stond er nóg zo’n weekend op de planning. ”Voor deze sessie twijfelde ik nog of ik wel moest gaan, omdat het niet zeker was of er een lockdown zou komen.
Ik wist niet zeker of ik wel terug kon komen, en met een vrouw en kind geeft dat nog een extra lading. Maar gelukkig ben ik toch op het vliegtuig gestapt en hebben we die sessies met die buren van Tom gedaan, anders hadden we het nooit afgemaakt. Een week later had het niet meer gekund: toen ging alles op slot.”
Stap één was voltooid: het album afmaken. Maar dan komt stap twee: het album promoten en alles live ten gehore brengen. Het plan was om alle nummers naar een live-versie om te zetten, zodat ze naar Ibiza konden om daar hun shows te kunnen geven. Dat laatste kan met de coronamaatregelen natuurlijk niet doorgaan. “We zijn tot een halt geroepen, zoals vele anderen in de muziekindustrie. We hebben nieuwe nummers uitgebracht, maar weten niet of die veel gedraaid gaan worden omdat we geen new news zijn. Als mensen ze geweldig vinden, dan wel. Maar voor veel mensen is het niet nieuw meer en dat is wel wat de populaire, publieke zenders willen. Dus dan moet je de promotie vooral zelf doen. En natuurlijk lukt dat wel via je netwerk, maar het belangrijkste is de zichtbaarheid op podia. En dat kan nu niet.”
Dankbaar voor de zweterige nachtclubs
De toekomst is op dit moment erg onvoorspelbaar, zeker met oog op de coronacrisis. Maar Andy is in ieder geval dankbaar voor alles wat zij in hun carrière hebben meegemaakt. “We hebben 25 prachtige jaren gehad waarbij we op grote festivals en in zweterige nachtclubs mochten spelen. Ik vond het brilliant. Maar ik vind het echt heel jammer voor mensen die dat nu moeten missen. Voor artiesten die ook naar dat soort optredens uitkijken. Het lijkt me voor hen – zij die aan het begin van hun carrière staan – moeilijker dan voor ons. Ik hoop echt dat de nieuwe golf van artiesten hetzelfde kan meemaken als wij.”
“We hopen dat alles weer normaal wordt, zodat we een mooie tijd kunnen beleven als we het album – waar we zo trots op zijn – live gaan spelen. We hopen op nog een paar mooie seizoenen op Ibiza.”
Advies voor beginnende muzikanten
Het is natuurlijk lastig om advies te geven in deze onzekere tijd, maar afgezien daarvan heeft deze veteraan nog wel wat goede tips voor beginnende muzikanten. “Voor de coronacrisis zou mijn advies zijn geweest om je eigen geluid te vinden en er dan een hele interessante manier bij te bedenken om het (live) uit te voeren. Het is natuurlijk wel afhankelijk van het type muziek, maar ik denk dat het voor alle genres opgaat dat de menselijke connectie belangrijk is. Als je op het podium staat en je een hele speciale sfeer creëert, val je op. Er komt elke week zoveel nieuwe muziek uit en er zijn overal zoveel streams, dat je live echt het verschil kunt maken.”
“De beste manier om dat te laten gebeuren, is door het gewoon te doen. Het maakt niet uit hoe je het precies doet; hoe groots of hoe kleinschalig het ook is. Al doe je het voor vijf mensen. Blijf er gewoon mee doorgaan. Helaas is het nu wel echt moeilijk, dus het enige wat je nu kunt doen is een goede, lange, reflectieve periode te hebben in de opnamestudio. En wanneer de coronasituatie voorbij is, heb je het beste album ter wereld.”
