Op 7 oktober bracht voormalig Delain-zangeres Charlotte Wessels haar nieuwe album Tales From Six Feet Under Volume II uit, het vervolg op haar solodebuut van een jaar eerder. Wessels schreef, zong en produceerde alles zelf, gewoon in haar eigen kelder. Het resultaat is een gevarieerd album, waarop weer meer metalinvloeden te horen zijn dan op haar vorige soloplaat. Nieuweplaat sprak Wessels over haar nieuwe album.
Hoe is het nu met je, een paar dagen na de release van je album?
‘Het is altijd heel apart. Je werkt ergens lang aan en dan gaat het op een gegeven moment naar buiten, maar je bent er natuurlijk niet bij als mensen het album voor het eerst horen. Dus het is altijd een heel gek soort van ‘vieren’. Ik kijk ook enorm uit naar de eerste show, want dan voelt het heel ‘echt’ en heb je die ervaring met z’n allen. Maar zo’n cd-release, op zo’n dag waarop je gewoon aan het werk bent, is heel apart. Dan zit je daar en heb je zoiets van: ‘ennnn… daar gaat-ie!’
Je nummers zijn al eerder uitgekomen via Patreon (een betaald platform voor een specifieke groep fans, red.). Nu kan de wijde wereld je nummers horen, in plaats van alleen een selecte club mensen. Voelt dat heel anders?
‘Ik vind mijn eigen groepje op Patreon wel heel veilig. Ze zijn daar ook kritisch, het is niet dat zij zoiets hebben van: ‘alles wat je naar ons toegooit vinden we wel leuk’. Maar ze zijn wel altijd heel supportive. Op het moment dat iets de wereldwijde interwebs op gaat, kan iedereen er wat van vinden. Dus het voelt inderdaad anders. Op deze plaat heb ik ook, meer dan op het vorige album, nog een beetje geschaafd aan de nummers. Ik had daardoor juist ook een beetje zenuwen, want misschien zouden de Patreon-fans wel zeggen: ‘wat heb je híér nou weer mee gedaan?’
Er waren mensen die al bij het eerste liedje afhaakten waarin ik iets anders probeerde.
Je hebt de nummers op het album allemaal zelf geproduceerd, zonder hulp van andere muzikanten, maar binnenkort ga je je soloalbums voor het eerst live laten horen in TivoliVredenburg. Hoe heb je je voorbereid om de nummers live te kunnen spelen?
‘Tijdens de repetities hebben we wel een beetje opnieuw gearrangeerd, want die liedjes heb ik allemaal beneden in mijn kelder in elkaar geknutseld. Ik weet van alle instrumenten wel wat, maar ik ben geen drummer, gitarist of bassist. Dus het is grotendeels, op een paar uitzonderingen na, ingeprogrammeerd werk. Dan is het altijd maar de vraag of zo’n gitaarlijntje dat ik op een keyboard heb geschreven net zo lekker speelt op een gitaar. En of ik niet per ongeluk ergens een drumpartij heb geschreven voor iemand met drie armen.’
In een eerder interview met Tuonela Magazine zei je dat je in je begindagen op Patreon nog wel eens een nummer liet liggen, omdat het misschien een Delain-nummer zou kunnen worden. Dat is nu natuurlijk niet meer zo (Wessels verliet Delain in 2021, red.), maar op je nieuwste album zijn wel weer meer metal-invloeden te horen. Is dit ook de kant die je in de toekomst weer op wilt gaan?
‘Ik houd gewoon heel erg van metal, dus het zal altijd een onderdeel van mijn muziek blijven. Ik heb ook het idee dat als ik hierna weer een plaat ga maken, ik het iets traditioneler aan ga pakken. Bij mijn eerste album dacht ik na een jaar op Patreon: ‘misschien is het wel leuk als deze muziek op een plaat komt.’ Voor deze tweede plaat heb ik dat eigenlijk ook pas kortgeleden bedacht. Bij een volgend album zou ik dat anders willen aanpakken. Dan zou het wel kunnen dat dingen iets meer naar elkaar toetrekken. Dat wordt de grote vraag: blijft het net zo divers als je er meer tijd voor neemt, of komt er dan een bepaalde sound uit? Dat zal de grote creatieve uitdaging worden van een eventuele opvolger.’
Je hebt misschien ook fans die jou al wat langer kennen en die verwachten dat je muziek uitbrengt in een bepaalde stijl; metal dus. Houd je daar rekening mee?
‘Tot op zekere hoogte. Ik heb altijd muziek gemaakt die ik heel tof vind, dus dat scheelt. Ik heb niet zoiets van: ‘ik moet nu iets compleet anders gaan doen, want ik ben dit zat.’ Maar ik heb wel zestien jaar iets gedaan en ik vind het ook leuk om nu iets anders te doen. Er waren mensen die al bij het eerste liedje afhaakten waarin ik iets anders probeerde. Dat raakt me niet per se persoonlijk, maar ik zeg zelf wel altijd: ‘ik houd van pannenkoeken, maar als ik elke dag pannenkoeken zou eten, zou ik ook op een dag iets anders willen.’ Maar ja, sommige mensen trekken dat dus niet.’
Deze plaat symboliseert dat de periode van in mijn eentje als een kluizenaar in de kelder zitten klaar is.
Vorige week heb je een nieuwe videoclip uitgebracht bij het nummer Venus Rising. In het verleden heb je vaak horrorelementen aan je video’s toegevoegd, maar dat is bij Venus Rising minder het geval. Waar is deze video op geïnspireerd?
‘Ik weet nog precies wanneer ik het nummer schreef. Dat was op de dag dat het hele The Voice-schandaal naar buiten kwam. Toen kwam er ook een interview naar buiten waarin de verantwoordelijkheid toch best wel bij de vrouwen werd neergelegd. Ik zat toen in een hutje op de hei, ik had een schrijfweek voor mezelf georganiseerd. Dan neem ik altijd dingen mee die me inspireren, dus ik had een boekje mee met mijn favoriete kunstwerken erin. Toen zat ik te kijken naar de Venus van Botticelli en ik dacht: ‘wat is het toch fijn dat je in al die jaren niet hebt hoeven veranderen. Jezelf niet hoeven te bedekken, of juist meer moeten laten zien. Dat je niet stiller of luider hebt hoeven zijn.’ Centuries of guilt and shame, but Venus rises. Ze zit vast in een beweging van: ‘rising to power en niets wat dat gaat stoppen.’ Ik vond dat een mooie, geruststellende gedachte. Dat wilde ik in het liedje stoppen.’
Voor een nummer dat zo’n negatieve aanleiding heeft, oogt de video toch behoorlijk vrolijk…
‘Het kwam dus ergens wel voort uit iets negatiefs, maar het moest een liedje worden dat positief en uplifting is. In de videoclip zie je een schaduw op de achtergrond en het idee is dat deze in het begin heel erg manipuleert op een negatieve manier. Later verandert dit en wordt het een dans. Het heeft een boodschap als: ‘laat het je niet beklemmen, laat het je niet manipuleren.’
Op de albumcover van je nieuwe plaat zien we een cartoon van jou, met in je handen een glazen bol met daarin een zon. Wat is het verhaal daarachter? Ziet jouw toekomst er zo uit?
‘Bij mijn eerste soloalbum was ik heel erg bezig met het maken van een beeld bij wat ik toen deed in mijn kelder. Een grafsteen in de vorm van een speaker voelde toen heel logisch. Bij de tweede albumcover dacht ik: ‘het album hoort erbij, dus de cover moet dezelfde vibe hebben.’ Maar tegelijkertijd symboliseert deze plaat dat de periode van in mijn eentje als een kluizenaar in de kelder zitten klaar is. Toen dacht ik aan een waarzeggersbol met daarin de zon. Er zit weer licht in de toekomst!’
Over de toekomst gesproken… Het is bijna 23 oktober. Die avond ga je alles voor het eerst live laten horen. Wat voor avond wordt het?
‘Ik ga met een aantal van mijn ex-bandleden van Delain het podium betreden. Ik vind het heel bijzonder dat zij mijn liedjes willen spelen met mij. We hebben ook speciale gasten: Alissa White-Gluz van Arch Enemy en Elianne Anemaat op de cello. Ik heb twee platen aan nieuw materiaal and then some… Die gaan we voor het eerst spelen, dus dat wordt ook bijzonder. We hebben een heel mooi podium bedacht. Wat dat betreft is de clip van Venus Rising wel een beetje representatief voor wat er daar gaat gebeuren. Er is dus ook dans bij! En Marcela Bovio verzorgt het voorprogramma. Er wordt me wel eens vaker gevraagd: ‘komen er hierna nog meer shows?’ Dat wil ik heel graag, maar ik denk niet dat we alle dingen die we in deze show gaan doen, in de toekomst blijven doen. Dus het wordt een unieke avond.’
Tales From Six Feet Under Volume II is nu te beluisteren.
Op 23 oktober laat Charlotte Wessels haar twee soloalbums live horen in TivoliVredenburg te Utrecht.
Fotografie: Sandra Ludewig
