Nummers verkeerd interpreteren, het overkomt de besten. Voormalig Amerikaans president Ronald Reagan draaide ooit op zijn campagnerally’s Born In The U.S.A. van Bruce Springsteen. Want ja, Born In The U.S.A. klinkt lekker nationalistisch. Springsteen, geen fan van de politicus die ongevraagd en onbetaald zijn nummer had gebruikt, wees Reagan erop dat hij misschien maar eens goed naar de tekst – over de slechte behandeling van Viëtnam-veteranen – moest luisteren in plaats van enkel op de titel te letten.
Mark Rutte ging zes jaar geleden ook de fout in toen hij het vaak verkeerd begrepen One van U2 koos als lied om het kabinet Rutte-III te omschrijven. ‘Omdat ik samen met vier partijen iets moois wil betekenen voor Nederland’, lichtte hij toe. Na die uitspraak tuimelde iedereen over elkaar heen om de premier erop te wijzen dat Bono het schreef als nummer over uit elkaar gaan in plaats van leven in harmonie.
Maar niet alleen politici zitten weleens mis. Dat kan artiesten zelf ook overkomen. Dat bleek dit weekend maar weer eens tijdens de pauze-act van het Eurovisie Songfestival in Liverpool van Duncan Laurence. In die stad heb je veel om te kiezen als het op muziek aankomt: The Beatles, Elvis Costello, Mel C, Frankie Goes To Hollywood, Echo & The Bunnyman, een cover van een Atomic Kitten-cover. Uiteindelijk viel de keuze op You’ll Never Walk Alone van Gerry and the Pacemakers. Geen slechte keuze, zeker gezien de huidige situatie in Oekraïne. Tijdens zijn uitvoering kwamen bovendien alle andere finalisten het podium op om de eendracht van Europa uit te beelden. Een mooi symbolische uitdraging.
Laten lopen
Toch voelt het wrang dat uitgerekend Laurence de vertolker was van dit lied. Her en der werd terecht aangestipt dat de winnaar van vier jaar geleden zelf bepaald niet ‘meeliep’ met zijn protegeés Mia Nicolai en Dion Cooper, toen ze het de voorbije anderhalve maand ontzettend zwaar hadden en liepen te vechten met het aarts lastige, uit zijn pen gevloeide Burning Daylight. Ook zijn begeleider van vier jaar geleden, Ilse Delange, uitte kritiek. ‘Een nieuw talent moet je begeleiden, je moet het begeleiden met heel veel expertise. Ik kan alleen maar zeggen dat ik destijds overal was en dat ik het heel belangrijk vond omdat ik wist dat hij ook nog nooit in dat soort situaties was geweest.’ Pas na een hersteloptreden bij Khalid & Sophie, waar het duo voornamelijk prachtig werd bijgestaan door een volgens mij nog altijd ‘naamloze’ achtergrondzangeres, liet hij zich bevragen. Daarbij probeerde hij zo hard zijn en hun straatje schoon te vegen met verwijten richting Jan en alleman (‘rete-slecht geluid’) dat hij Eurovision in Concert op zijn dak kreeg.
Mia en Dion ontbraken zaterdag, maar hij stond er wel. En vooraan. Op zich was dat verdiend, want Laurence had als oud-winnaar het optreden nog tegoed nadat hij twee jaar geleden in Rotterdam verstek moest laten gaan met covid. Maar om You’ll Never Walk Alone te zingen nadat hij maanden heeft gefaald in zijn taak als Sonfgfestival-begeleider en vervolgens anderen neerhaalt op datzelfde festival… het zorgt op zijn zachtst gezegd voor een wat ongemakkelijk gevoel.
Er zijn weinig klassiekers waarvan de boodschap duidelijker is. Niet de zang, maar de emotie maakt You’ll Never Walk Alone zo speciaal. Dat maakt het bij uitstek ook zo’n geweldig voetbalanthem. Zoals het in De Kuip kan klinken als duizenden het samen zingen: dat is intens. Een vol meewiegend Anfield: weergaloos. Een tot de nok afgeladen Celtic Park: lagen kippenvel. Het stemgebruik van Gerry Marsden hier is daarom perfect voor dit nummer en enkel dit nummer. Warm, maar toch nagenoeg kleurloos waardoor de zang magisch wegvaagt in de sfeer van de muziek en wordt opgenomen door de oneindige menigte. De oneindige menigte die met je meeloopt, je steunt, je niet laat vallen, je thuis is, je familie.
Gouden microfoon
Een zo’n familie is Feyenoord, waar nummer vanuit de Engelse havenstad al decennia door het stadion schalt en op speciale gelegenheid gezongen wordt door Lee Towers. Toegegeven: ik ben niet de grootste fan van zijn vertolkingen tijdens Feyenoord-huldigingen. Het past mijns inziens niet bij het nummer en de viering van een teamprestatie dat er iemand met een gouden microfoon met theatrale stemaanzet de aandacht opeist. Nota bene bij de club van geen woorden maar daden. Dan prefereer ik tienduizenden ongepolijste kelen van wie het geluid tot aan de andere kant van de Maas richting De Kuip schalt. Maandag liet hij daar gelukkig de ruimte voor. Zijn stem schalde wel, maar zonder dat deze overmatig aanwezig was, zonder excessieve bravoure. Lee Towers liet ook ruimte aan de massa, Arne Slot en zijn selectie.
Het is de kunst van het snappen van je lied. Je moet niet alleen mooi kunnen zingen op een Songfestival, je moet ook de boodschap van je lied voelen. Gerry Mardsen snapte dat met zijn sober gezongen uitvoering. Lee Towers snapte dat maandag toen hij stilhield om de Coolsingel te laten schallen. Je kan niet zomaar zoals Ronald Reagan een fragment uit een lied plukken en dat propageren als jouw gedachtegoed. Hopelijk komt dat besef ook bij Duncan Laurence binnen. En wie weet, wie weet. Misschien zelfs bij Mark Rutte.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
