Tame Impala won in 2015. Het jaar erop was de eer weggelegd voor het afscheidsalbum van David Bowie, dat opgevolgd werd door The War On Drugs. De afgelopen editie werd gewonnen door Arctic Monkeys. Kortom, het zijn jaar in jaar uit vooral de witte artiesten – mannen – uit de pop- en rockhoek die hoge ogen gooien. Tot dit jaar! Om erachter te komen wat er in onze album Top10 staat, moet je vooral verder lezen.
10. Hozier – Wasteland, Baby!
Nee, een absolute megahit zoals Take Me To Church vind je niet terug op zijn Wasteland, Baby!, maar het was wel een verdraaid fijn album. Met tracks zoals onder andere het eerder al op ep uitgebrachte Nina Cried Power wist de Ier enorm te imponeren. Al werden er in de recensie ook andere hoogtepunten aangehaald. ‘Hozier bewijst op Wasteland, Baby! eens te meer dat hij een begenadigd songwriter is en moeiteloos muziek in verschillende stijlen maakt. Zo bevat het album lekkere poprocksongs als No Plan, Be en Dinner & Diatribes.’
9. Weyes Blood – Titanic Rising
Het vierde studio-album van Weyes Blood moet die van de grote doorbraak zijn. Natuurlijk maakte de 31-jarige zangeres al een hoop mooie muziek, maar met Titanic Rising lijkt ze de juiste toon te hebben gevonden. Onze recensent Riko van der Helm is er in ieder geval helemaal weg van. ‘Titanic Rising is misschien wel de beste adaptatie van chamber pop sinds Pet Sounds van The Beach Boys. De prachtige productie brengt de hemelse stem van Weyes Blood tot zijn recht. Ik raad elke muziekliefhebber aan om Something to Believe te luisteren, want het nummer staat hoog op mijn lijstje van het afgelopen jaar!’
8. Alter Bridge – Walk The Sky
Dat de witte mannenrock dit jaar verloren heeft, betekent niet dat ze nergens in de Top10 terug te vinden zijn. Alter Bridge bracht dit jaar Walk The Sky uit en dat kan zeer bekoren bij onder andere eindredacteur Lennart Koster. ‘Het nieuwe album van Alter Bridge, Walk The Sky, bevat alle ingrediënten die Alter Bridge zo’n enorm goede band maken. Geweldige gitaarsolo’s, de briljante stem van Myles Kennedy en donkere teksten. Muziek waar je energie van krijgt, zonder dat het keihard raggen is.’
7. Kensington – TIME
Dat je Nederlands populairste band, zegt niet per definitie dat je ook de beste band bent. Er was na de vorige platen veel kritiek op voornamelijk de eenzijdigheid van de nummers van Kensington. Met het sterke en gevarieerde TIME weet het dat predikaat overtuigend van zich af te gooien. Zo onderkent ook recensent Britney Sieben. ‘De plaat TIME is zo goed, omdat de songs volwassener, afwisselender en beter zijn dan Kensington ooit heeft laten horen. De band heeft de bombastische sound deels achter zich gelaten en dat heeft de tracks goed gedaan. Daarnaast zijn de teksten veel sprekender geworden dan voorheen.’
6. Black Pumas – Black Pumas
In de top zes vinden we maar liefst drie debuutalbums. De taak de award te verdelen wat betreft beste nieuwkomer lijkt dan ook schier onmogelijk. Want Black Pumas mag dan het laagste staan, het zelfgetitelde debuut verdient het om in de prijzen te vallen. Het funk- en soulduo flirt met de perfectie en was niet onterecht verantwoordelijk voor de bestgelezen review ooit op Nieuweplaat. De recensent van dienst, Bram Peper, snapt die populariteit maar al te goed. ‘Voor mij de sensatie van 2019: het Amerikaanse duo Black Pumas, met hun gelijknamige debuutalbum. Het album ademt al het goeds van oude soul en funk, maar had niet eerder gemaakt kunnen worden. De invloed van hiphop plus het psychedelische gitaarwerk van Adrian Quesada tillen de Black Pumas ver boven het maaiveld. Dit muzikale avontuur wordt nog eens afgetopt met de geweldige stem van Eric Burton.’
5. Sigrid – Sucker Punch
Dit album kondigde zich van te voren misschien iets meer aan. Niet voor niets werd ze door de BBC al uitgeroepen tot het Sound of 2018. Een hele eer zeker voor een Noorse. Maar ondanks al die adelbrieven is Sucker Punch van Sigrid net zo goed een debuutplaat. En die plaat geldt bovendien als een ijzersterke, zo vindt ook recensent Stef Ketelaar. ‘Sigrid brengt op haar debuutalbum een lekkere collectie van onvervalste popdeuntjes. Het ene moment met 80’s invloeden, het andere moment met producties van deze tijd. Gewoon een lekkere popplaat waar je, vooral tijdens de zomerdagen, de tijd lekker mee doorkomt.’
4. Michael Kiwanuka – KIWANUKA
Dat Michael Kiwanuka een hoop in zijn mars heeft, is bepaald geen nieuwe informatie. Maar je moet het nog altijd maar bevestigen en dat deed de soulzanger met verve. KIWANUKA werd vanaf de release alom gewaardeerd. Ook binnen de redactie van Nieuweplaat. ‘Moeiteloos weet hij het hoge niveau van zijn eerdere releases vast te houden en zelfs te overstijgen’, claimt recensent Patrick Heemskerk. ‘Hij zet een hele fijne vibe neer met zijn muziek, die doet denken aan het beste werk van Marvin Gaye en ook zijn stem is een streling voor het gehoor. Het zorgt er voor dat je het album wil blijven luisteren en dat het nergens gaat vervelen.’
3. Lana del Rey – Norman Fucking Rockwell!
Het lange wachten werd beloond. Gevoelsmatig stelde Lana del Rey de release van Norman Fucking Rockwell! wel een keer of twintig uit, maar dit najaar was het dan eindelijk raak. En hoe! De Amerikaanse schotelde ons een prachtige liedjesverzameling voor. En dat was wel tijd ook, stelt recensent Marin Noomen. ‘Nadat Lana’s vorige albums mij persoonlijk een beetje teleurstelden, heeft Norman Fucking Rockwell! dat zeker weer recht getrokken. Ze bewijst hiermee dat je niet veel instrumenten nodig hebt om mooie nummers te kunnen maken. De pracht in het album zit in de goed geschreven lyrics, die Lana met haar stem extra diepte geeft en waarin de emotie erachter goed te horen is. De titel is goed gekozen want het beste nummer van het album is Norman Fucking Rockwell!‘
2. Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Sucker Punch en Black Pumas mochten er meer dan wezen, maar de plaat waar gedurende dit jaar het meest over gesproken is zonder twijfel het debuut van Billie Eilish. Nou is meest besproken niet per definitie een synoniem voor meeste kwaliteit, maar in dit geval spreken we ook over een kneiter van een album. ‘Het debuutalbum When We All Fall Asleep, Where Do We Go? overtuigt op elk moment’, meent recensent Rachel Henst. ‘Billie Eilish weet je mee te nemen in een rollercoaster van emoties. De achttienjarige heeft unieke en mysterieuze sound en die komt uitstekend uit de verf op de plaat.’
1. Tyler, The Creator – IGOR
The Creator kan je interpreteren als god, de schepper. En Tyler Gregory Okonma – dus beter bekend als Tyler, The Creator – bracht op 17 mei een werkelijk goddelijk album uit. Recensent Jim Pouli roemt vooral de veelzijdigheid van de hiphopartiest. ‘Het is al knap genoeg dat Tyler, The Creator zijn stijl op IGOR weer compleet opnieuw lijkt uit te vinden. Dat het resultaat niet alleen aangrijpend, maar ook nog super catchy is maakt het tot een échte uitblinker dit jaar. Tyler’s mix van hiphop, soul en pop, samen met een geweldige lijst aan features, en bovenal, Tyler’s break-up story dat het album aan elkaar bindt, is een ervaring om niet snel te vergeten.’ Die conclusie trok zeven maanden geleden Daan Koster ook al tijdens het schrijven van de recensie. ‘De muziek gaat alle kanten op; alsof je verdwaalt in een doolhof en net als je denkt de uitgang te hebben gevonden weer in een andere richting wordt geleid. (…) Een ding is zeker; we hebben hier te maken met een creatief meesterbrein en we kunnen niet wachten om te zien wat hij nog meer te bieden heeft.’
