Het beste van de muziekmaand februari

The Slow Rush

Februari. De maand dat Billie Eilish haar titelsong voor de nieuwe James Bond-film onthulde, The Strokes na vier jaar weer iets nieuws van zich lieten horen en Justin Bieber en Tame Impala beiden na vijf jaar een nieuw album uitbrachten. Ook was het de maand dat Typhoon na een lange periode van muzikale stilte een nieuwe single ten gehore bracht, maakte Lowlands zijn eerste 55(!) namen bekend, Lana del Rey wel en later (wegens ziekte) toch weer niet voor het eerst in jaren naar Nederland kwam, Adele haar muzikale comeback aangekondigd lijkt te hebben en Rihanna en Pharrell samen de studio ingedoken zijn.

Track op Repeat

Lauv; één man met een gouden strot die me met één liedje weet te veranderen in een emotionele bende. Geloof me als je dat voor elkaar krijgt door ‘alleen maar te zingen’, is dat best knap. Hoewel ik Lauv vorig jaar pas ontdekt heb, ben ik inmiddels verslaafd aan zijn muziek. Zijn nieuwe ep genaamd Modern Loneliness kwam dan ook als een welkome verrassing. Een liedje zo klein en intiem dat het je recht in je hart raakt. “If I could cleanse my soul/ Then I could fill the world with all my problems/ But, shit, that wouldn’t solve them/ So I’m left here alone.” (Julia Onclin)

Topalbums

Vier albums wisten in februari een acht of hoger binnen te slepen. Wat opvalt is dat de betreffende acts betrekkelijk oude rotten in het vak zijn. De onbetwiste koppositie is voor Tame Impala. Kevin Parker en de zijnen wisten met hun vierde studioalbum The Slow Rush maar liefst een 9.0 te bemachtigen: ‘Dit album is LSD in muzikale vorm. Het heeft iets weg van rustige loungemuziek, maar is nét te edgy om geheel relaxed naar te luisteren. De langere tracks worden onderbroken met een elektronische outro, een slimme tactiek om de luisteraar wakker te houden. De plaat als geheel brengt een gevoel van saamhorigheid over. Alles past in elkaar. Niks klinkt zoals het hoort, maar elke track vloeit lekker over in de volgende. Zelden klinkt een album zó perfect. Dat is nogal een statement, maar voelt toch als de enige juiste manier om de plaat te beschrijven. Tame Impala weet je als de beste een drugstrip te geven zonder drugs te hoeven gebruiken.’

De rockers van Green Day weten met hun Father Of All Motherfuckers een keurige 8.5 binnen te slepen: ‘Met maar 26 minuten aan muziek mag het dan wel hun kortste album ooit zijn, de muziek is geweldig. Van energiek en vrolijk tot sixties rock, alles komt voorbij. Voor een echte Green Day fan misschien een beetje een teleurstelling omdat het niet perse heel vernieuwend is, maar als je houdt van gitaarsolo’s en drumbeats zit je bij dit album zeker goed!’

Ook zangeres Grimes scoort met een 8.5 een ruime voldoende met haar vijfde album Miss Anthropocene: ‘Het meest knappe aan het album is dat Grimes een perfecte afwisseling weet te vinden tussen het bekende en het experiment. Met nummers als Darkseid en Violence herhaalt de zangeres wat ze op met name haar vorige album Art Angels (2015) al zo goed kon: aanstekelijke, dansbare elektropop combineren met duistere teksten en de nodige stemvervormingen.’

Als afsluiter krijgt ook good old Ozzy Osbourne met een 8.0 een prima waardering: ‘Alles doet vermoeden dat Ordinary Man het laatste studioalbum van The Prince of Darkness is. Binnenkort vertrekt Osbourne naar Zwitserland voor medische behandeling om daarna zijn tournee weer op te pakken. Met hopelijk veel nieuwe nummers op de setlist, want Ordinary Man is een plaat om trots op te zijn.’

Benieuwd naar wat onze favorieten van januari waren? Deze kan je hier vinden.