Januari wil nog wel eens een rustige start van het jaar betekenen qua releases. Dat was dit jaar wel even anders. Alleen al in de eerste twee weken dropte The Weeknd een album, keerde Muse terug met een single en had Stromae nu al een van de opmerkelijkste releases van het jaar met L’enfer dat hij tijdens het Franse tv-journaal begon te zingen. Muziek ten overvloede, maar wat sprong er het meest uit?
Track op repeat
Je zou je bijna niet meer kunnen voorstellen dat Leon Bridges met River ooit doorbrak als een soort reïncarnatie van Sam Cooke. Zijn fluweelzachte stem, klassieke kleding en prachtige teksten, maakten hem een van de grootste moderne Soulzangers. Het was behoorlijk wennen toen hij plots een ander muzikaal pad ging bewandelen. Vooral het Texaanse trio Khruangbin wist hem het best uit zijn comfortzone te duwen. Hun zomerse ep Texas Sun deed luisteraars even wegdromen naar het zonnige Texas in. Nu willen ze dit kunstje dunnetjes over doen met hun aankomende ep Texas Moon. Chocolate Hills is hiervan de nieuwste single. Hierop smelten de gitaren van Khruangbin perfect samen met de stem van Bridges en kan het niet anders dan dat je je weer even in Texas waant. (Guillaume Dijkhuizen)
Topalbums
Aurora maakte deze maand indruk met het verduiveld mooie All The Gods We Can Touch. De Noorse zangeres ontving maar liefst een 8,6. ‘Dat Aurora sterk is in het vertellen van verhalen door middel van haar muziek, maakt ze met dit album opnieuw duidelijk. De nummers schieten van links naar rechts, maar staan perfect op hun plaats.’
Een 8,1 was er voor Earl Sweatshirt. De rapper bracht in januari zijn album SICK! uit. ‘Over zijn gehele discografie staat het album op zichzelf en dit getuigt van artistieke toewijding. Met zijn intelligente songwriting en experimentele producties, is en blijft Earl Sweatshirt een van de meest interessante rappers van het moment.
Tot slot was er tweemaal de 8. Allereerst voor Dawn FM van The Weeknd. ‘Ook op Dawn FM doet hij volledig zijn eigen ding en klinkt zo op zijn allerbest.’ Kissin’ Dynamite maakt hele andere muziek, maar kreeg dezelfde waardering. ‘Not the End of the Road laat horen dat de typische jaren tachtig hairmetalsound nog helemaal van nu is.’
