De muziek van de jaren negentig: wie is er niet groot mee geworden? Natuurlijk was er de opkomst van grunge met Nirvana, hot was de britpop met Blur en Oasis, hiphop brak mondiaal door, boy- en girlbands schoten als paddenstoelen uit de grond, dance en andere elektronische muziek ontwikkelden zich in rap tempo en dan was daar de elektropunk van The Prodigy, waarin eigenlijk alle genres een beetje samenkomen.
Dat hoor je het best op hun succesplaat The Fat Of The Land. Het album waarop Keith Flint naar voren wordt geschoven: hij promoveert van danser naar zanger. Voor het eerst deed hij dat op single Firestarter. Misschien maakte Flint daarop nog wel meer indruk met zijn markante voorkomen dan met zijn stemgeluid. Verschillende Britse tv-kanalen deden de videoclip in de ban en de BBC kreeg na het uitzending een ‘recordaantal klachten’ binnen. Raven was nieuw. Althans, het was nieuw voor het grote publiek. Maar ruim twintig jaar later ravet een groot deel van de jongeren wel eens. Niet in de laatste plaats dankzij Flint en consorten.
Zelf wilde ik in 2015 met Flint en The Prodigy gaan raven op de festivalweide van Rock Werchter. Nog ondersteboven van het optreden van Damien Rice dat ik een paar minuten ervoor in The Barn had gezien, kon ik niet overschakelen naar de energieke The Prodigy-modus. Ik zou later voor een herkansing gaan, zo besloot ik en ik liep terug naar mijn tent. Vier jaar later stond de nieuwe afspraak uiteindelijk gepland in een van de tenten van Lowlands. Geen enkele andere show zou mij dit keer van hun optreden af kunnen houden. Totdat maandag aan het eind van de ochtend ineens het bericht kwam: Keith Flint is overleden.
Toch verwacht ik dat deze zomer Lowlands de kanalen van zijn silent disco op de muziek van de band uit Essex afstemt. Een stille stampende Prodigy-rave in Biddinghuizen. Als eerbetoon aan Keith Flint.
