Zanger, songschrijver en frontman Mark Hollis van de iconische Britse jarentachtigband Talk Talk is op 64 jarige leeftijd overleden. Het nieuws werd naar buiten gebracht door zijn zwager Anthony Costello, er is op dit moment nog geen officiële reactie van de familie van Hollis.
RIP Mark Hollis. Cousin-in-law. Wonderful husband and father. Fascinating and principled man. Retired from the music business 20 years ago but an indefinable musical icon.
Talk Talk – It's My Life (Live at Montreux 1986) https://t.co/eGRfLWHt6r— Anthony Costello (@globalhlthtwit) February 25, 2019
Mark Hollis startte eind jaren zeventig tijdens het punktijdperk zijn eerste band, The Reaction. Onder invloed van zijn oudere broer Ed, die producer en dj was, werd Hollis ingewijd in de soul muziek. The Reaction was weinig succesvol, maar Hollis deed er wel zijn ervaring als songschrijver op. Een van de eerste nummers die hij schreef was Talk Talk Talk Talk. Zijn broer Ed bracht hem ook in contact met Paul Webb, Lee Harris en Simon Brenner, met wie Mark Hollis in 1981 de band Talk Talk oprichtte. De opkomende New Wave, New Romantics en synthpop stromingen, met bands als Spandau Ballet, Yazoo, Duran Duran, Visage, vormden het decor waar Talk Talk debuteerde. Het eerste album van Talk Talk, The Party Is Over, werd in 1982 uitgebracht bij EMI. Qua geluid sloot het album naadloos aan bij voornoemde stromingen.
Al snel bleken Mark Hollis en zijn bandleden, tezamen met producer Tim Friese-Green uit het electropop idioom te groeien. Vanaf hun tweede, doorbraakalbum It’s My Life met de gelijknamige hitsingle en het in Europa en Nederland uitstekend scorende Such A Shame, ontwikkelen de heren een steeds gelaagder geluid. In 1984 stond Talk Talk in Ahoy als onderdeel van Veronica’s Rock Night, ondergetekende stond in het publiek en werd weggeblazen. Ik was vanaf Such A Shame gegrepen door de combinatie van electropop en de melancholieke stem van Mark Hollis. Zijn live performance maakte Hollis direct tot een van mijn favoriete artiesten.
Invloeden uit de jazz en van klassieke componisten als Erik Satie komen prominent naar voren op de derde plaat van Talk Talk, The Colour Of Spring (1986). Met de hits Life’s What You Make It en Living In Another World bereikt de band haar grootste commerciële succes. Mark Hollis is samen met Tim Friese-Green verantwoordelijk voor alle songs. De hele plaat heb ik volledig grijsgedraaid, werkelijk ieder nummer is goed. Het is ook een van die platen die volstrekt overeind blijft drie decennia na dato, hoewel dit eigenlijk voor het gehele oeuvre van Talk Talk opgaat.
Het grote succes zorgt er tevens voor dat Hollis en consorten meer budget en meer artististieke vrijheid kunnen bedingen. Dit grijpt Hollis met beide handen aan en kiest voor een meer minimalistische benadering, de platenmaatschappij is hier minder gelukkig mee. Zij hadden graag een volgende The Colour Of Spring gezien. De laatste twee albums, Spirit Of Eden (1988) en Laughing Stock (1991), vallen onder het label post-rock. Verstilde muziek met de wonderschone, uiterst herkenbare, melancholische stem van Mark Hollis, die tevens het verfijnde pianospel verzorgt. Persoonlijk valt deze muzikale koerswending samen met mijn eerdere voorliefde voor de krautrock van Kraftwerk en het ambient werk van artiesten als Brian Eno en Holgar Czukay. Niet alleen incorporeert Mark Hollis veel van mijn andere muzikale voorkeuren, maar hij weet het geheel volledig naar zijn eigen hand te zetten. Talk Talk blijft voor mij daarmee de belichaming van de unieke emotionele beleving die goede muziek moet zijn.
Niet lang na Laughing Stock wordt Talk Talk opgedoekt en een aantal jaar later verschijnt de eerste soloplaat van Mark Hollis getiteld Mark Hollis (1998). Het is een voorzetting van het meer klassieke en verstilde geluid van Laughing Stock. Minimalistisch pianospel en de fraaie, wat klagerige zang van Hollis maken het tot een waar meesterwerk. Hierna blijft het stil rond Mark Hollis. Uit de schaarse interviews die hij gaf, blijkt dat hij zich uit de schijnwerpers van de muziek business heeft teruggetrokken. Hollis vindt de opvoeding van zijn kinderen en het gezinsleven belangrijker dan het leven als popster. In zijn eigen woorden: ’I choose for my family. Maybe others are capable of doing it, but I can’t go on tour and be a good dad at the same time.’ Hoewel hij thuis muziek blijft maken, wordt deze niet meer uitgebracht. Op enkele bijdragen op albums van andere artiesten na, lijkt Mark Hollis sinds 2000 van de aardbodem verdwenen. De afgelopen vijftien jaar verschijnen er nog wel af en toe artikelen van popjournalisten die zich vertwijfeld afvragen wat er van het muzikale genie Hollis is geworden. Het is een verdrietige constatering dat de wereld nimmer meer nieuwe, zelf gezongen composities van Mark Hollis tegemoet kan zien. Mijn lang gekoesterde, stille hoop is hiermee definitief vervlogen.
