Na het maken van drie EPs was het voor Coach Party tijd om het groter aan te gaan pakken; het maken van een debuutalbum. Dat album, KILLJOY, is inmiddels al een week te beluisteren. Daarmee wordt het na fungeren als voorprogramma voor Wet Leg, The Amazons en Queens of The Stone Age nu dus tijd voor een eigen headlinetour. Drummer Guy Page geeft tekst en uitleg over het veelbewogen jaar van de band.
Jullie album is nu een week uit, hoe wordt het ontvangen door de fans?
Echt heel erg goed! We kunnen bijna niet geloven hoe positief er gereageerd wordt. Het is echt een positieve opluchting om het album nu uitgebracht te hebben en om er zoveel goeds over te horen.
Voor iedereen die niet bekend is met jullie muziek, hoe zou je jullie geluid beschrijven?
Het is gitaarmuziek met tekst die zichzelf niet té serieus neemt. Het betekent wat het betekent. We menen waar we het in de nummers over hebben, maar je hoeft het niet altijd met ons eens te zijn om het te kunnen waarderen. We willen vooral vrolijk klinkende muziek maken, zelfs als het over ontzettend depressieve onderwerpen gaat. Het is nog steeds de bedoeling dat je ervan kan genieten.
Hoe hebben jullie het proces van het schrijven en produceren van KILLJOY ervaren?
We zijn eind februari begonnen met het produceren en eind maart – of misschien begin april – was het af. In diezelfde periode waren we ook op tour. Dat zorgde wel voor wat druk, maar we zijn heel erg tevreden met het eindresultaat.
Toen we begonnen met schrijven hadden we eigenlijk nog geen idee dat er een album zou komen. We schreven af en aan nummers over een periode van ongeveer een jaar. Toen nog met het idee om een laatste EP of een mini-album uit te brengen. Dat groeide uiteindelijk zover door dat we op het laatste moment gewisseld zijn van plan en toch besloten een album uit te brengen. Dat heeft er misschien voor gezorgd dat we er niet té veel over hebben nagedacht, maar er gewoon voor zijn gegaan.
Het is jullie debuutalbum, hiervoor brachten jullie al drie EPs uit; Party Food (2020), After Party (2021) en Nothing Is Real (2022). In hoeverre was het maken van een album anders dan het maken van een EP?
Het is niet dat ik denk dat we prijzen gaan winnen met ons album, maar je wint in ieder geval geen prijzen voor een EP. Het is een zelfverzekerde stap om een album uit te brengen. Je stelt je open voor meer eventuele kritiek. Bij een album ga je eigenlijk pas écht meedoen. Het woord album heeft betekenis voor mensen – ze nemen het serieuzer dan een EP of singles – wat ook bepaalde verwachtingen met zich meebrengt.
Ik denk verder niet dat we per se iets echt anders probeerden te doen, maar iedere keer dat we iets uitbrengen proberen we een stap vooruit te zetten. Dat het eindresultaat voor ons gevoel beter is dan wat we daarvoor al uitgebracht hebben.
Waarin vonden jullie de grootste inspiratie voor de nummers?
Jess, Joe, Steph en ik schrijven alle vier, dus we krijgen allemaal de kans om stukjes van onszelf en ons leven in de muziek te stoppen. Het hoeft echt maar iets kleins te zijn, ervaringen die we hebben. Iets in ons dat zegt dat je je instrument erbij moet pakken.
Het nummer Parasite is bijvoorbeeld geïnspireerd op iemand die me dagenlang probeerde te bellen, terwijl ik die persoon juist probeerde te ontlopen. Jaren gingen voorbij en die persoon wilde maar niet snappen dat ik niet met ze wilde praten. De irritatie daarvan was genoeg inspiratie om er een nummer over te schrijven.
Het afgelopen jaar waren jullie zoals je al zei op tour, als openingsact (voor Wet Leg, The Amazons en Queens of The Stone Age). Een behoorlijk drukke periode. Was het lastig om zo’n gevulde agenda vol te houden?
Het was met vlagen heel moeilijk, maar tegelijkertijd ook een ontzettend belonende ervaring. Fysiek en mentaal was het af en toe echt uitputtend, maar je weet dat er in de toekomst een periode komt wanneer je erop terugkijkt en ziet dat het harde werken de moeite waard was. Op dit moment is dat voor ons het uitbrengen van het album. Het feit dat het nu uit is – en de reactie van de fans – laat ons zien waar al dat harde werken heen is gegaan.
Wanneer je terugkijkt naar de tours onthoud je alle goede dingen die zijn gebeurd. Je bent natuurlijk 23 uur per dag onderweg en je slaapt slecht en daar krijg je een uur op het podium voor terug. Maar je onthoudt eigenlijk alleen dat ene uur en het fantastische gevoel van op het podium staan. Hoe zwaar het ook is, je kijkt er altijd met een goed gevoel op terug.
Wat is het beste aspect van op het podium staan?
Wanneer het publiek een van je nieuwere nummers kent – als ze een nummer meezingen dat je pas net uitgebracht hebt. Of wanneer het nummer niet eens is uitgebracht als single, het staat alleen op een EP of het album. Dat zijn de momenten dat je je beseft dat je echt een band bent waar mensen naar luisteren. Dat is iets dat nooit vaak genoeg gaat gebeuren dat het normaal wordt, het blijft op een goede manier een surrealistische ervaring. Het moment dat dat normaal begint te worden – dat je verwacht dat het publiek je nummers kent – ik hoop dat dat nooit gaat komen.
Kijkend naar de toekomst; wat is je grootste droom voor Coach Party?
Mijn grootste droom is dat we dit – muziek maken en schrijven – kunnen blijven doen. Dat we onszelf kunnen blijven verrassen en beter blijven worden. Maar als een band die uit het Verenigd Koninkrijk komt lijkt het me een hele grote eer om hier in grote zalen te spelen. Zalen waar we vroeger zelf naar concerten van onze idolen gingen. Om een headlinetour te spelen waar we langs bijvoorbeeld O2 Academy Brixton en Barrowland in Glasgow komen. Dat zou voor mij een hoogtepunt zijn waar ik naar zou kijken en zou denken ‘’Er is niks groters dan dit.’’.
