Voor de punkrockers van het Utrechtse John Coffey bestond de afgelopen twee jaar louter uit hoogtepunten: zwetende menigtes, uitverkochte zalen en een doorbraak met hun album Bright Compagnions. Lowlands was in 2013 de kerst op de taart. Hun derde album is net uit, The Great News. Wij spraken met gitarist Alfred van Luttikhuizen.
In een vierdelige documentaire worden jullie gevolgd tijdens het maken van Bright Compagnions. Daarvoor reisde de band naar Zweden. Vaak zie je in muziekdocumentaires veel seks, drugs en tegenwoordig ook alterego’s centraal staan. Bij jullie lijkt dit mee te vallen.
“We wilden in beeld brengen dat in een band zitten echt heel tof is. Als er na een show iemand de zaal verlaat met de gedachte ‘ik wil ook in een band’ dan hebben we het goed gedaan. Het gaat om het maken van de muziek, niet om imago.
We zijn normale jongens, serieuze gasten. Ik ben al vijf jaar getrouwd, onze drummer heeft een kind. Je kunt jezelf zijn en in een toffe band zitten. Je hoeft geen rare fratsen uit te halen, je hoeft niet op te vallen. Laat dat een inspiratie zijn!”
Over The Great News wordt nu al lovend geschreven. Door online muziekplatform White Room Reviews worden jullie vergeleken met Jezus Christus, vanwege de energie die jullie de mensheid geven. Wat vind je daar van?
“Voor het maken van een album ben ik onzeker, ook voor The Great News. Je begint weer vanaf nul. Je blijft je afvragen, is het goed genoeg? Hoe zal het publiek reageren? Een nieuw album opnemen is spannend. Het vorige album was een groot succes en nu weer, maar het blijft een verrassing.
Het vorige album Bright Compagnions was heel anders, dat namen we op met een gitarist Pelle Gunnerfelt. Dit album is met drummer Matt Goldman gemaakt, Dat vergt een hele andere aanpak en klinkt dus ook anders. Ik vind het zelf beter klinken. Relief vind ik de fijnste plaat om te spelen, maar
mijn favoriete nummer is Heart of a Traitor, al heb ik het nieuwe album pas een keer opgezet. Ik luister graag naar andere muziek zoals die van Refused, Radiohead en Bombay Bicycle Club.”
Waar halen jullie de inspiratie vandaan?
“We halen onze inspiratie uit het leven, dat is soms zware kost. Muziek geeft betekenis aan je leven.
We zijn doorzetters. En we zijn elkaar trouw. We hebben het leuk samen. Waarschijnlijk is dat de reden waarom het nieuwe album een volwassener sound heeft. Je hoort de jaren vriendschap. Drie jaar touren met lief en leed erin. We hebben van onze snor een baard gegroeid, we zijn uitgebalanceerd.”
Lowlands was een van jullie jongensdromen, daar kregen jullie het publiek compleet uit z’n dak. Wat nu?
“Een van onze dromen was inderdaad om op Lowlands te mogen spelen. Ik ga er al vanaf mijn zeventiende naartoe en vind het er fantastisch. Dat was echt een droom die uitkwam. Dat het publiek ook daar stond mee te zingen terwijl ik daar vroeger stond. Dat voelt fantastisch.
Als het publiek “Miles till the end of the road” meezingt dan gebeurt er wel wat met je. Daar raak je nooit aan gewend.
Wat er nu komt? Misschien Pinkpop, al is dat natuurlijk wel echt voor het grote publiek. Best Kept Secret of misschien Down the Rabbithole zou tof zijn. Of een tour door Rusland, Indonesië of The States staat ook hoog op het lijstje. Wat het uiteindelijk wordt maakt ons niet uit, wij hebben er zin in.”
