Met het nieuwe studioalbum The Black Light zijn The Ting Tings terug van weggeweest. Een album waarop het Britse duo een nieuwe weg kiest, met een duidelijke hoofdrol voor elektronica. Nieuweplaat sprak met Katie White en Jules De Martino over het nieuwe album, het belang van onafhankelijkheid en het misschien wel iets té grote succes van debuutplaat We Started Nothing.
Het was de afgelopen jaren behoorlijk stil rondom The Ting Tings. Waar hingen jullie uit?
De Martino: ‘Aan de ene kant hebben we veel rondgereisd, aan de andere kant kostte het tijd om nieuwe muziek te schrijven. We willen geen troep uitbrengen, het moet écht goed zijn. Dat heeft tijd nodig. Andere manieren van drummen ontdekken, nieuwe instrumenten leren bespelen. Onze grenzen verleggen. Dan verdwijn je inderdaad wat van de radar, je krijgt niet de airplay die je normaal hebt. Maar de echte fans vergeten je gelukkig niet.’
Op The Black Light kiezen jullie voor een totaal nieuwe weg: elektronica. Was het nodig om de band als het ware opnieuw uit te vinden?
De Martino: ‘Oh zeker, wat mij betreft waren we daar nog veel verder in gegaan. Dat hebben we altijd al gedaan. Weinig bands veranderen zoveel als The Ting Tings. Simpelweg omdat niets leuker is dan iets totaal nieuws creëren. Jezelf steeds weer presenteren als een compleet nieuwe band. En dán komt het moment dat iemand totaal verliefd wordt op het geluid dat je hebt gecreëerd. Geloof me, dat bereiken is echt veel leuker dan een grote hit scoren. Dat gevoel willen we steeds weer opnieuw opwekken.’
Je loopt wel het risico dat je fans van het eerste uur afstoot.
White: ‘The Ting Tings is een experimentele band. We gaan door allerlei verschillende fases en daarom zal ook niet iedereen uit het verleden aan ons blijven hangen.’
De Martino: ‘De fans die destijds vielen voor That’s Not My Name zijn zelf ook tien jaar ouder. Die hebben een baan, hebben kinderen. Die zitten ook in een hele andere levensfase.’
White: ‘Je kunt niet iedereen tevreden houden. Je verliest fans, maar je trekt gelukkig ook weer nieuwe mensen aan.’
Het moment dat iemand totaal verliefd wordt op het geluid dat je hebt gecreëerd. Geloof me, dat bereiken is echt veel leuker dan een grote hit scoren.
Onafhankelijkheid is het toverwoord op The Black Light.
White: ‘Van het schrijven van de muziek tot het produceren van onze videoclips. We hebben alles zelf in de hand. We nemen een videoclip op en twee dagen later gooien we het online. Anders moet je een maand wachten tot alle hoge piefen tevreden zijn. Dit is veel directer. Je maakt iets en gooit het vervolgens de wereld in, in de hoop dat mensen het oppikken.’
De Martino: ‘Het gaf een heel nostalgisch gevoel. Alles zelf uitzoeken. Voor ons eerste album We Started Nothing hadden we eigenlijk geen idee hoe we wilden klinken. Het was nauwelijks uitgedacht. Dat album hoefde ook helemaal niet zo succesvol te zijn als het werd. Maar mensen vonden het opeens leuk’.
White: ‘Bij het maken van ons tweede album Sounds From Nowheresville gingen we van vergadering naar vergadering bij de platenmaatschappij. Dat was niet hoe we wilden werken, dus gingen we het vanaf het derde album onafhankelijk doen.’
Was het na het succes van We Started Nothing niet verleidelijk om op die route door te gaan? Jullie waren een hit.
De Martino: ‘We speelden voor enorme mensenmassa’s, maar het voelde niet goed. We zijn maar met zijn tweeën hè? Stonden we dan op een veel te groot podium, heel ver uit elkaar.’
White: ‘En wij zijn zelf al niet de grootsten…’
De Martino: ‘Het werkte niet. Wat we deden was soms ook echt rubbish. We wilden eigenlijk weer een kleinere band worden. In kleinere zalen spelen. Het is fantastisch om voor 90.000 man op te treden, maar op een kleiner podium wordt alles veel intenser. Zeker voor ons, wij zijn toch meer een undergroundband. Misschien zijn we gewoon niet gemaakt voor de grote podia.’
Krijgen jullie dat terugschroeven op The Black Light voor elkaar?
De Martino: ‘We hebben de nummers geschreven in Spanje en zijn daar echt teruggegaan naar onze roots. Een stoel, een akoestische gitaar en Katie die de lyrics vanaf haar mobiele telefoon zong.’
White: ‘De nummers begonnen steeds meer te leven, it started to make sense. Dat gaf ons meteen ook het vertrouwen om zo onafhankelijk te werken.’
De Martino: ‘Als wij muziek maken, merken we vanzelf wel of het gewoon oké is of dat het echt goed wordt. The Black Light is niet gemaakt met als doel een hit te scoren. Wij moesten ons er zelf goed bij voelen. Toen we in L.A. waren om het album af te mixen, klonk het materiaal toch niet zoals we wilden. We waren veel te veel een traditionele garagerockband. In L.A. hebben we ons laten inspireren door de omgeving en kwamen de elektronische klanken erbij.’
Een happy dance song hoef je niet te verwachten op The Black Light. Het heeft denk ik met onze levensfase te maken.
Wat is jullie favoriete track op het album?
White: ‘Earthquake is absoluut mijn favoriet. Het brengt ons terug naar onze Britse roots. Je hoort veel Manchester-invloeden. Een zeer stemmig nummer.’
De Martino: ‘Voor mij als drummer is Blacklight echt te gek. Dat off beat rhythm is zo leuk om te spelen. Maar Estranged vind ik ook geweldig. Dat nummer blijft maar groeien. Steeds weer een laagje erbij. Daar houd ik van.’
White: ‘Dat heb je altijd al gehad. That’s Not My Name was eigenlijk ook zo’n nummer. Daar zit ook zo’n langzame opbouw in.’
De Martino: ‘Steeds verder toewerken naar een climax. Het maakt Estranged heel filmisch.’
The Black Light heeft een erg duistere kant. Waar komt dat vandaan?
White: ‘Een happy dance song hoef je inderdaad niet te verwachten op het album. Het heeft denk ik met onze levensfase te maken. We worden ouder en dan loop je vaker tegen negatieve zaken aan. Je hebt meer bagage. Toen we tien jaar geleden doorbraken, was het leven een stuk gemakkelijker.’
Toen was het grootste probleem dat mensen je naam niet meer wisten…
White: ‘Haha, dat bedoel ik. Nu ben je tien jaar verder en de wereld is enorm veranderd. Je hebt allerlei zorgen met familie, in de persoonlijke sfeer. Tel daarbij op al het leed in de wereld, al het gedoe met internet. Soms heb je gelukkig fases in het leven en soms is het allemaal wat donkerder. Wij zaten duidelijk in die laatste fase tijdens het schrijven van The Black Light.’
Een blacklight brengt alles aan het licht. Onzichtbare zaken worden zichtbaar. Als we dit album letterlijk als een blacklight beschouwen, wat maakt het album zichtbaar over The Ting Tings?
White: ‘All the shitty human stuff die wij eigenlijk vergeten waren, omdat we zoveel op tour waren. Emoties, donkere gedachtes. Tijdens een tour kom je dat niet tegen, nu loop je er weer tegenaan, vervreemd van al die zaken. The Black Light is daarmee een heel persoonlijk album.’
Jullie willen jezelf op elk album weer presenteren als een nieuwe band. Nieuwe paden bewandelen. Welke muziekgenres willen jullie in de toekomst nog eens ontdekken met The Ting Tings?
De Martino: ‘Ik heb altijd al eens een countryalbum willen maken. Juist omdat dat wel het laatste is dat van ons wordt verwacht. Een countryalbum, hoe moeilijk wordt dat? Maar tegelijk ook heel uitdagend.’
White: ‘Mij niet gezien, ik houd helemaal niet van country… We gaan hoe dan ook weer een ander soort album maken. Toen wij ooit met The Ting Tings begonnen, kon ik helemaal geen gitaar spelen. Jules drumde en ik zong eroverheen. Destijds dwong ik mezelf om gitaar te spelen, omdat ik alleen drum en zang te weinig vond. Maar in de toekomst een puur drum and vocal-album lijkt me wel wat.’
Het album The Black Light van The Ting Tings is verschenen op 26 oktober. Onze recensie over de nieuwe plaat lees je hier.
