Aan nieuwe albums geen gebrek. Om op de hoogte te blijven van wat er aan komt kijkt Nieuweplaat graag vooruit, maar ook tijdens de voorbije lentemaanden zijn er langspelers die eigenlijk niet aan je aandacht mogen ontsnappen. Soms zijn er platen die iets langer in de week moeten liggen alvorens ze hun ware schoonheid tentoonstellen. Hieronder vind je een overzicht van een aantal van deze onlangs verschenen pareltjes.
McKinley Dixon – Beloved! Paradise! Jazz!?: 8,0
Eindelijk weer eens een heerlijke jazzrap plaat. Eens in de zoveel tijd staat er een artiest op die het genre weer nieuw leven inblaast en ditmaal is het aan McKinley Dixon om dit te doen op Beloved! Paradise! Jazz!? Waar zijn vorige plaat nog wat ruw was, neemt Dixon op zijn laatste werk de luisteraar mee op een meer conceptuele reis. En dat valt meteen op, bijvoorbeeld op Sun, I Rise waarin grote drums en strijkers elkaar afwisselen. De rest van het halfuur durende schijfje staat vol met goed geproduceerde, stijlvolle raptracks. Een kort album, waar geen verspilde minuut op te vinden is. (Tom Welman)
Peter Fox – Love Songs: 7,8
De frontman van het Duitse dancehall- en hiphopgezelschap Seeed, Peter Fox, is in Nederland vooral bekend van zijn Top2000 hit Haus Am See. Onterecht, want in Duitsland speelt hij solo of met Seeed moeiteloos in uitverkochte zalen en stadions. Hoewel de titel Love Songs doet vermoeden dat deze lp volstaat met zoete liefdesliederen, is de dancehall nergens ver weg. De dikke dub bas neemt ook in de rustigere tracks een prominente plaats in. Fox levert een evenwichtig album af dat bij meerdere draaibeurten steeds fijner wordt. De combinatie van Duitse teksten op een bedje van bas levert een zeer smakelijke cocktail op. (Bram Peper)
Kara Jackson – Why Does The Earth Give Us People To Love?: 7,5
De mooie folkmuziek van Kara Jackson kent een hele eigen sound. Op haar debuut Why Does The Earth Give Us People To Love? laat de dichter haar werk ondersteunen door orgels, gitaren en strijkers. Op de voorgrond blijft echter Jacksons stem fier overeind. Het is moeilijk om de vinger erop te leggen wat de muziek van Jackson zo apart maakt. Is het haar diepe, warme stem? Is het de dromerige muziek? Of zijn het de uitzonderlijke en goudeerlijke teksten? Er rest niks anders dan je als luisteraar mee te laten voeren op de muzikale reis waarop Jackson je meevoert. (Tom Welman)
The Last Internationale – Running For A Dream: 7,3
Op een meerdaags festival is op de slotdag het hoofdpodium moeten openen misschien wel de zwaarste taak die je als band kan hebben. In 2015 had The Last Internationale die zware taak op het gigantische veld van Rock Werchter dat voor nog geen vijf procent gevuld leek. Desondanks speelde de band een heerlijke show en ontstond er bij mij een bepaalde voorliefde voor The Last Internationale en die werd door Running For A Dream weer aangewakkerd. Hoewel een echte klapper als Need Somebody ontbreekt, staat de eerste helft van het album vol met energieke rocksongs. Probeer maar eens stil te zitten bij Hoka Hey!, Hero of Getaway Driver. Op de tweede helft van de plaat laat The Last Internationale met name via Unchain My Heart horen een blueskant te hebben. Ook is de piano vaker leidend met bijvoorbeeld Know Better, terwijl op Edith Groove de fanfare van stal gehaald wordt. Zo presenteert The Last Internationale zich als een ontzettend sterke band vol variatie. (Kasper Hermans)
Sleep Token – Take Me Back To Eden: 9,0
Verspil geen energie aan het toewijzen van een genre aan Sleep Token. Rock, (black)metal, hiphop, soul, r&b, elektronica. De Britse rockband laat talloze invloeden op een adembenemende manier samenkomen op Take Me Back To Eden. Singles als Chokehold, Granite en Vore waren al even afwisselend als overtuigend. En dat niveau blijft ook op de resterende albumtracks fier overeind. Op tracks als Ascensionism, The Apparition en Rain bewijst Sleep Token een neusje voor pakkende hooks te hebben. In de epische titeltrack komt Take Me Back To Eden tot een magnifieke uitbarsting. In ruim acht minuten komt werkelijk alles samen wat Sleep Token zo aantrekkelijk maakt. Miljoenen streams, een plek op de poster van elk zichzelf respecterend rockfestival, support act van Slipknot en een album zonder inkakmomenten. Sleep Token is geen hype, maar een sensatie. (Ivo Terpstra)
Squid – O Monolith: 8,0
Grungy, heavy gitaren met jazzy blazers, alles komt voorbij. En dat alleen al op het openingsnummer Swing (In A Dream). Elektronische vocalen en angstaanjagende echo’s op de achtergrond, volgen later op de plaat. Nee, het is bij ieder nieuw nummer de vraag waar de groep je mee gaat verrassen. Een plaat die vraagt om meerdere luisterbeurten, maar ook een waar constant nieuwe dingen op te ontdekken blijven. Squid past terug in het rijtje van recente, artistieke bands uit Engeland zoals Black Country, New Road en black midi. Dat zijn grote namen, maar Squid hoort er zeker bij. (Tom Welman)
Swans – The Beggar: 7,0
Weg is de constante bak aan geluid die eerdere Swans platen zo kenmerkte. Op het huidige The Beggar lijkt er vooral ruimte te zijn voor hypnotiserende folk rock met een duister randje. Want onheilspellend blijft de muziek zeker. De rustige akkoorden en trage dramatische stem van Michael Gira bereiden je op de eerste track voor op de dreigende sfeer van de rest van het album. Het is echter niet alleen maar kommer en kwel. Zo brengen Unforming en No More Of This licht aan het einde van een donkere tunnel door een hele weemoedige en melancholische sound neer te leggen. Echte noise komt pas een beetje op de titeltrack om de hoek kijken. Voor wie nog puf over heeft na al een flink uur zware muziek, is er nog ruimte voor het ellenlange dronestuk The Beggar Lover (Three). The Beggar is een plaat vol met muziek om bij weg te dromen op een regenachtige dag. (Tom Welman)
billy woods & Kenny Segal – Maps: 8,5
Prachtige samenwerking van rapper billy woods en producer Kenny Segal. Minder experimenteel dan het recente materiaal van de rapper, maar desondanks niet minder interessant. De heerlijke grooves op de tracks combineren prachtig met de raps van Woods. Daarnaast maakt ook menig andere grote naam zijn opwachting op deze nieuwe plaat. Zoals op het mooie FaceTime waar Samuel T. Herring zijn vocalen inzet voor een prachtig refrein. Of Danny Brown die met zijn alternatieve geluid zijn vingerafdrukken duidelijk achterlaat op Year Zero. Tot nu toe een van de beste hiphopalbums van dit jaar. (Tom Welman)
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
