Met het onlangs uitgekomen debuutalbum Gentlewoman lanceert M. Lucky zichzelf het Nederlands muzieklandschap in. Op de melancholische plaat verkent de Amsterdamse Marcia Savelkoul op een zowel intieme als cynische manier verschillende thema’s als male fragility, het besef van het gepriviligeerde leven, rusteloosheid, de druk om nog meer uit het leven te halen en de onterechte doelloosheid als gevolg hiervan.
Je debuutalbum is net uitgekomen, hoe heb je het maakproces ervaren?
‘Alhoewel ik het wel een sick proces vond, zat het ook vol pieken en dalen, maar dat is nodig want dat onderstreept de passie en urgentie. Soms heb ik me afgevraagd waarom ik dit ook alweer allemaal aan het doen was. Het heeft zoveel tijd, geld en energie gekost, maar nu ik eindelijk mijn eigen vinylplaat kan vasthouden, zie ik letterlijk waarvoor ik het allemaal heb gedaan.’
Was het een doel om hem per se op vinyl gedrukt te hebben?
‘Ja, ik heb daar niet over getwijfeld. Het sluit goed aan bij die 70’s sound en ik denk dat de mensen die de plaat kopen, waarschijnlijk ook een platenspeler hebben. Ik ben zelf ook een liefhebber van analoge camera’s en heb in mijn kamer zelfs een typemachine staan. Ik houd van producten die niet heel vluchtig zijn, alhoewel ik de toegankelijkheid van streamingsdiensten ook heel fijn vind. Een mix van vinyl en streamingsdiensten is met mijn album dus wel op zijn plaats.’
Wat heeft je gedreven tot het zelf maken van muziek?
‘Ik kom uit een muzikale familie, dus leerde al jong piano en viool spelen. Zingen was voor mij niet vreemd, maar eigenlijk begon het pas echt toen mijn moeder me motiveerde om mee te doen aan de vrijdagmiddagclub op de middelbare school. Toen ik auditie ging doen, zeiden ze dat ik de viool beter kon laten liggen, maar dat ze mijn stem wel heel vet vonden. Mijn eerste optreden was toen ik twaalf was, ik zong toen Creep van Radiohead. Dat vind ik nu natuurlijk grappig: een klein, blond meisje dat dan zo’n knetterdepressief nummer gaat zingen. Ik had toen al een soort kraak in mijn stem, volwassenen moeten destijds ‘‘what the fuck gebeurt hier?’’ hebben gedacht.’
‘Later kwam ik door neven in aanraking met hardrock, Guns N’ Roses en dat soort dingen. Maar uiteindelijk was Father John Misty de inspiratie voor M. Lucky. Toen ik dat voor het eerst hoorde, was ik van mijn sokken geblazen. Ik dacht dat ik helemaal niet van country of rustige muziek hield, maar zijn teksten waren zo snoeihard en briljant.’ Het liet me zien dat het ook vet was om wat ingetogener te zijn en vervolgens met je teksten meer impact te maken.’
Ik besefte dat het ook vet was om wat ingetogener te zijn en vervolgens met je teksten meer impact te maken
Is hij ook je grote inspiratie voor Gentlewoman of zijn dat andere artiesten?
‘Ik denk dat je Arctic Monkeys zeker in de plaat terughoort, puur omdat ik al vanaf jongs af aan meeleef met Alex Turner en zijn vrienden. Ook die 70’s baslijntjes kan je terug horen. Voor dit album ben ik meer naar poëtische singer-songwriters gaan luisteren, nummers met warmere klanken, waarbij de tekst iets belangrijker is.’
Kijk je er naar uit om nu de studio in te ruilen voor het podium?
‘Ja, omdat ik dan iets doe waar ik me fijn, bekwaam en vertrouwd bij voel. Zingen heeft iets spiritueels. Wanneer ik dan mensen om me heen verzamel, heb ik het gevoel dat ik omringd word door de beste muzikanten van Nederland. Het volle gevoel dat je krijgt wanneer je met vrienden en goede muzikanten samen kan opstijgen, is waarvoor ik het allemaal doe. Als alle techniek werkt natuurlijk. Als je in de studio bent is dat gevoel er ook wel, maar je bent altijd bezig met verbeteren en nieuwe dingen maken. Als je op het podium staat, kan je presenteren wat je al goed of fijn vindt.’
Vijf van de nummers op Gentlewoman zijn al eerder uitgebracht, waarvan Champagne Apocalypse al in 2020. Was je destijds al bewust bezig met dit album?
‘Het album is gaandeweg ontstaan. Toen ik Champagne Apocalypse aan het schrijven was, kwam het wel in me op om er een album van te maken. Maar toen corona uitbrak was er ineens geen urgentie om het direct uit te brengen in plaats van stilletjes verder te werken.’
Wat voegen de nummers die je nog niet had uitgebracht in jouw ogen toe?
‘Walkhoff Women is een heel dierbaar nummer, dat heb ik geschreven toen ik samen met Jo Marches in een appartement in Berlijn zat. Daar woonde ooit een gezin dat Walkhoff heette. Dat nummer is een ode aan de tijd dat we apart maar samen met nummers bezig waren en we elkaar zo konden motiveren. Ook Dangerous World vind ik een grappig liedje, ik draag een soort lang gedicht voor over een krautbeat. Echt een leuke albumtrack.’
Op welk nummer ben je het meest trots?
‘Ik denk Champagne Apocalypse, het is een beetje de start van alles. Ik heb dat nummer geschreven omdat ik me zorgen maakte over het klimaat en de politiek. Ik zag voor me hoe de straten onder water kwamen te staan en we allemaal als hele zielige millennials binnen aan de champagne zaten en toekeken hoe de wereld verging. Ik vind het zelf gewoon goed klinken en het geeft me nog steeds mooie gevoelens.’
‘Of No Crumbs in Bed, omdat het zowel huilend geschreven als ingezongen is (lacht). Er zit echt veel emotie in die plaat. Ik krijg ook veel te horen van vrienden dat ze kapotgaan wanneer ze dat nummer luisteren en aan mij en die break-up denken.’
Je live-band heeft een wisselende samenstelling met leden die onder andere spelen bij Weval, Jungle By Night en EUT. Hebben zij ook bijgedragen aan de productie van het album?
‘Jazeker, ik geef in grote lijnen natuurlijk aan hoe ik het ongeveer wil hebben. Maar ik vertrouw er natuurlijk op dat bijvoorbeeld Peter de bassist dat hij de vrijheid voelt en neemt om te spelen wat hij denkt dat erbij past. Dat pakt heel vaak goed uit. David Hogerheide heeft de plaat geproduceerd, dus uiteindelijk stond ik wel samen met hem aan het roer.’
Die cynische manier van benaderen werkt goed op deze plaat
Als ik je album luister, krijg ik vooral een melancholisch gevoel mee. Ben je zo’n melancholisch type?
‘Ik wilde deze kant van mezelf wat meer ontdekken. Mijn roots liggen meer in de rock, maar voor Gentlewoman kreeg ik meer interesse voor diepgaandere, poëtische teksten. Toen ik geïnspireerd werd door artiesten die dat soort muziek maakten, ging voor mij een wereld open. Ik wilde kijken hoever ik daarin kon gaan. Ik denk dat het daarbij wel belangrijk is dat er ook humor in de teksten zit, om de boel een beetje te verlichten, zodat je niet alleen maar al je sores over de luisteraar heen hoeft te gieten.’
Ook al wil je niet al je sores niet uitstorten, Gentlewoman staat vol met zware onderwerpen.
‘Het zijn onderwerpen waar ik me dagelijks mee bezig houd, dus het is in die zin ook niet heel raar. Je verpakt bepaalde onderwerpen wel op een poëtische manier, omdat je het natuurlijk niet als een nieuwsbericht op gaat lezen. In Dangerous World zing ik bijvoorbeeld: ‘Shiny cars that shimmer in de LED lights/ Pointing out how nothing really works in my life.’ Dat is gewoon een cynische tekst die ik heb bedacht toen ik langs de gracht een hoop Audi’s en Tesla’s zag staan. ‘Trading a ring for two months of salary/Measurements of love/It’s quite the recipe.’ Dat de maatschappij vindt dat je liefde op die manier kan kwantificeren. Deze cynische manier van benaderen werkt gewoon goed voor deze plaat.’
Hoe vertaal je dit album naar een liveshow?
‘Ik houd de liedjes best intact zonder er al te veel mee aan de sleep te gaan. Ik denk niet dat bezoekers van M. Lucky elk nummer persé elk nummer in een nieuw jasje willen horen. Het zijn meer luisterliedjes, dus wanneer je de nummers live meemaakt krijg je er al die hele energie bij. Ik denk daarom niet dat er heel veel verbouwing aan nodig is. Toch merk ik zelf na het doen van een aantal shows, dat we er een eigen sausje overheen willen gieten, maar dat is alleen maar vet.’
Heb je al een idee welke kant je op wil gaan voor je volgende plaat?
‘Ja. Ik ben nu bezig met iets, waarvan de werktitel ‘’kwispelpop’’ is. Met Gentlewoman wilde ik mijn zachtere kant ontdekken. Ik wilde zingen met een lagere stem en poëtischere nummers maken, in plaats van het geschreeuw dat mensen normaal uit mij willen trekken. Nu merk ik dat ik weer een beetje die kant op ga, naar het enthousiasme dat normaal in mij zit. Ik wil weer minder in mijn hoofd zitten, en meer met de flow meegaan. Dat wil niet overigens niet zeggen dat ik niet mijn best ga doen voor de tekst hoor. Ik merk bijvoorbeeld nu ook dat ik teksten begin te zingen waarvan ik zelf ook niet helemaal snap waar die vandaan komen. Ik wil die juist intact houden, in plaats van ze zo interessant mogelijk maken door eraan te sleutelen. Iets naakter en ruwer.’
Gentlewoman is sinds 9 december op alle streamingsplatforms te beluisteren en te koop in de platenzaken.
